Οι ευρωεκλογές κι οι αυτοδιοικητικές εκλογές πλησιάζουν και ακόμα μια φορά καλούμαστε να ψηφίσουμε με κριτήριο το ποιος είναι λιγότερο κακός από τον άλλον… Χρόνια τώρα ψάχνω να βρω κάποιο κόμμα που θα με κάνει να πω: «ναι, αυτούς θα τους ψηφίσω γιατί τους γουστάρω, με εκφράζουν απόλυτα». Ακόμα ψάχνω…
Το κυριότερο που με χαλάει σε όλες τις παρατάξεις είναι τα πρόσωπα και το παρελθόν των «σωτήρων» μας. Σε όλα τα κόμματα βλέπεις ανθρώπους που έχουν υπάρξει βουλευτές, υπουργοί ή και πρωθυπουργοί, ανθρώπους που έχουν ψηφίσει του κόσμου τις ανοησίες, ανθρώπους που με περισσή ευκολία αλλάζουν κόμματα σαν τα πουκάμισα ανάλογα με το πώς αυτό εξυπηρετεί την επανεκλογή τους. Το κυριότερο, βλέπεις εκατοντάδες ανθρώπους να είναι οι ίδιοι εδώ και πολλά χρόνια, επαγγελματίες της πολιτικής, οι οποίοι μας καταστρέφουν και μας σώζουν, λειτουργούν πάντα για το καλό μας και γνωρίζουν φυσικά τα πάντα, ενώ εμείς οι ανίδεοι είμαστε «απλοί ψηφοφόροι» που οφείλουμε να τους ακολουθούμε σε όποια επιλογή κι αν κάνουν…
Κι αν κάποιοι από αυτούς δήθεν νοιαστούν κάποια στιγμή για τον κόσμο και τα προβλήματά του, το πολύ πολύ να μεταφέρουν δίκην ερωτήματος προς τον αρμόδιο υπουργό με copy – paste το κείμενο με τις αγωνίες του. Κι όταν έρθει η απάντηση του υπουργού περιέχοντας ένα κάρο ανοησίες και ψεύδη, γραμμένα μόνο και μόνο για να απαντηθεί τυπικά το ερώτημα, ο ρόλος όλων τους τελειώνει. Και ο απλός κόσμος θα πρέπει να είναι κι ευχαριστημένος που οι πολιτικοί ασχολήθηκαν μαζί του… Τα νιώσαμε στο πετσί μας όλα αυτά τους τελευταίους μήνες με τα την κατάργηση της δημοτικής αστυνομίας.
Αυτό λοιπόν που ψάχνω και δεν βρίσκω είναι ένα κόμμα που να απαρτίζεται από ανθρώπους με κοινή λογική και, το βασικότερο, άσχετους με την πολιτική. Ένα κόμμα με πραγματικά «ανεξάρτητους» Έλληνες, όχι μια παρέα πρώην υπουργών που υποκρίνονται τους επαναστάτες για να καρπωθούν την οργή των ψηφοφόρων. Ένα κίνημα με θέσεις και ιδέες βασισμένες στα πραγματικά προβλήματα της χώρας και των κατοίκων της χώρας αυτής, βασισμένες σε ρεαλιστικές λύσεις στα προβλήματα, λύσεις οι οποίες δεν θα απαιτούν τη φτωχοποίηση και εξαθλίωση της κοινωνίας μας, λύσεις οι οποίες δεν θα οριοθετούνται από αριστερές, δεξιές ή κεντρώες ιδεολογίες.
Δε χρειάζεται για παράδειγμα και πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς πως για την άνοδο της οικονομίας της χώρας απαιτούνται επενδύσεις, τόσο από εσωτερικούς όσο και από εξωτερικούς επενδυτές. Τι κάνει μέχρι σήμερα η Ελλάδα για να τους προσελκύσει και να τους δελεάσει; Ότι χειρότερο μπορεί!!! Καταρχήν διαθέτουμε το πλέον δαιδαλώδες φορολογικό σύστημα που αλλάζει κάθε μέρα σχεδόν ανάλογα με το πώς θα ξυπνήσουν Τρόϊκα και στελέχη του Υπουργείου Οικονομικών. Από μόνο του αυτό είναι ο κυριότερος λόγος που αποθαρρύνει τον οποιονδήποτε να «σπρώξει» χρήμα στην ελληνική αγορά. Έχουμε Φλεβάρη του 2014 και οι επιχειρήσεις έχουν κάποια ιδέα για το πώς θα φορολογηθούν για το 2013, αρκετές απορίες για το πώς θα φορολογηθούν για το 2014 και παντελή άγνοια για το πώς θα φορολογηθούν για το 2015! Πείτε μου εσείς με τι δεδομένα θα καταστρώσουν business plan για επενδύσεις στην Ελλάδα…
Τόσο δύσκολο είναι πια να γίνει επιτέλους αυτό που όλοι βλέπουν πως χρειάζεται, ένα ενιαίο, μινιμαλιστικό (χωρίς παράθυρα και… μπουκαπόρτες) και πάνω απ’ όλα σταθερό για πολλά χρόνια φορολογικό πλάνο; Τόσο δύσκολο είναι να μηχανογραφηθούν τα πάντα στις Εφορίες;
Την ίδια ώρα, δεν παρέχεται κανένα κίνητρο για την επιχειρηματικότητα των νέων, οι καινοτομίες χάνονται στο απύθμενο πηγάδι της γραφειοκρατίας κι οι συνεχείς μειώσεις μισθών έχουν καταποντίσει την αγοραστική ικανότητα των καταναλωτών. Καταστήματα κλείνουν υπό το βάρος των χρεών σε παντός τύπου υπηρεσίες και ασφαλιστικά ταμεία, την ώρα που το ίδιο το κράτος τους χρωστά εκατομμύρια σε επιστροφές ΦΠΑ!!!
Τόσο δύσκολο είναι να μηδενιστεί η γραφειοκρατία και να δοθεί περίοδος χάριτος για χρέη προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία, την ώρα που έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι αναγκάζονται να παρανομούν για να μπορέσουν να επιβιώσουν;
Σε ότι αφορά τον περίφημο εξορθολογισμό του δημοσίου, είναι δυνατόν να γίνεται με σπασμωδικές και ακατανόητες κινήσεις, οι οποίες μόνο βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα και απολύσεις χωρίς πραγματικό αντίκρισμα επιτυγχάνουν; Απολύονται μόνιμοι σχολικοί φύλακες για να προσληφθούν για 5-6 μήνες με προγράμματα ΟΑΕΔ σχολικοί επιστάτες; Απολύονται μόνιμοι εκπαιδευτικοί για να προσληφθούν στη θέση τους ωρομίσθιοι; Κι όλα αυτά χωρίς σχέδιο, χωρίς αξιολόγηση των υπαλλήλων και των υπηρεσιών, έτσι, χύμα στο κύμα…
Είναι τόσο δύσκολο να υπάρξει ένα εθνικό σχέδιο για το δημόσιο; Να μην πειραχτεί τίποτα για έξι μήνες, να τα βάλουμε όλα κάτω και να πούμε χρειαζόμαστε αυτό, εκείνο και το άλλο, και δεν χρειαζόμαστε αυτά κι εκείνα; Και τη δουλειά αυτή να μην την κάνει μόνη της η κυβερνητική πλειοψηφία φυσικά. Για τέτοια εθνικά ζητήματα που αφορούν το σχεδιασμό του κράτους θα πρέπει να συμφωνούν κατά το δυνατόν όλες οι πολιτικές δυνάμεις, και ο σχεδιασμός αυτός να παραμένει αναλλοίωτος για πολλά χρόνια, όχι κάθε υπουργός να αλλάζει ότι του κατέβει ανά 1-2 χρόνια. Παιδεία, Σώματα Ασφαλείας, Οικονομία, Τουρισμός, Υγεία. Να υπάρξει ένα οργανόγραμμα του ελληνικού δημοσίου από τον πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο δημόσιο υπάλληλο, και αυτό να αναθεωρείται κάθε 10 χρόνια μετά από κάθε απογραφή πληθυσμού.
Επίσης, είναι τόσο δύσκολο να υπάρξει ένα ενιαίο και αληθινά αξιοκρατικό σύστημα προσλήψεων στο δημόσιο; Είναι δυνατόν κάθε προκήρυξη θέσεων να μην έχει καμιά σχέση με άλλες προκηρύξεις; Αλλού μοριοδοτείται η εντοπιότητα κι αλλού όχι, αλλού μοριοδοτούνται τα τέκνα πολυτέκνων κι αλλού όχι, αλλού θεωρούνται ισότιμα τα πτυχία Πανεπιστημίου και τα πτυχία ΤΕΙ κι αλλού όχι, ενώ στις προκηρύξεις που θα γίνουν στο άμεσο μέλλον για ειδικούς φρουρούς της αστυνομίας θα μοριοδοτούνται τα τέκνα αστυνομικών! Μπάχαλο κυριολεκτικά!
Ένα άλλο τεράστιο ζήτημα για τη χώρα είναι η απαράδεκτη κατάσταση με τη Δικαιοσύνη. Πέρα από τους εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες, νόμους που διαθέτουμε, και οι οποίοι είναι πολλές φορές αντικρουόμενοι και συχνά απαιτούν δικαστική ετυμηγορία, η καθυστέρηση με την οποία αποδίδεται σε τελικό βαθμό η Δικαιοσύνη είναι τεράστια. Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος είναι στην ουσία η έλλειψη Δικαιοσύνης που οδηγεί σε σημαντικό έλλειμμα Δημοκρατίας.
Όταν κάποιος παρανομεί γνωρίζοντας πως ακόμα και να γίνει αντιληπτή η παρανομία του θα περάσουν 5-10 χρόνια για να τιμωρηθεί, για ποια Δημοκρατία μιλάμε; Έστω ότι χτίζω ένα αυθαίρετο. Ακόμα και να με ανακαλύψουν, θα με «γράψει» το ΙΚΑ, θα μου κάνει μήνυση η ΕΛ.ΑΣ., θα έχω να παλέψω και την Πολεοδομία του δήμου μου. Μέχρι όλα αυτά να τελειώσουν οριστικά και να πληρώσω ένα πρόστιμο, θα έχουν περάσει 10 χρόνια, θα έχω φυσικά ολοκληρώσει το αυθαίρετο, κι αν μάλιστα όλα αυτά τα χρόνια το νοίκιαζα θα έχω βγάλει εκατό φορές την αξία του προστίμου…
Ακόμα χειρότερα, αν το ίδιο το κράτος είναι αυτό που παρανομεί, ο πολίτης για να βρει το δίκιο του σε Διοικητικά Εφετεία και ΣτΕ θα πρέπει να περάσουν 5-6 χρόνια ξοδεύοντας υπέρογκα ποσά σε δικηγόρους, οπότε και το κράτος θα έχει κάνει μια χαρά τη δουλειά του… Τρανό παράδειγμα η πρόσφατη εξόφθαλμα αντισυνταγματική κατάργηση της δημοτικής αστυνομίας και οι πρόδηλες παρανομίες στις εγκυκλίους σχετικά με τη μετακίνηση των πρώην δημοτικών αστυνομικών σε άλλες υπηρεσίες του δημοσίου. Η αντίδραση του αρμόδιου υπουργού στις καταγγελίες: «θα το κρίνει η Δικαιοσύνη»… Κι αν η Δικαιοσύνη μετά από 3-4 χρόνια κρίνει πως ήταν παράνομα αυτά που έκανε ο υπουργός τι θα γίνει; Τίποτα απολύτως. Οι πρώην δημοτικοί αστυνομικοί είτε θα έχουν πάει παράνομα σε άλλες υπηρεσίες, είτε κάποιοι από αυτούς που τελικώς απολύθηκαν θα αποζημιωθούν. Τη δουλειά του όμως σήμερα ο συγκεκριμένος υπουργός θα την κάνει. Και μετά από 3-4 χρόνια δεν θα έχει καμία απολύτως κύρωση αν κριθεί πως ότι έκανε ήταν παράνομο. Κι είναι τεράστιο το έλλειμμα Δημοκρατίας όταν συμβαίνουν αυτά σε μια χώρα.
Τι πρέπει να γίνει; Μείωση και αντιστοίχηση με την πραγματικότητα των νόμων. Διπλασιασμός των Δικαστικών Λειτουργών και των γραμματειών τους, λειτουργία των δικαστηρίων με τακτικές δικάσιμους μέχρι αργά το βράδυ και όχι μέχρι τις 2:00 το μεσημέρι, και αλλαγή του συστήματος της Δικαιοσύνης που αφορά την εκδίκαση υποθέσεων, ειδικά όσων επείγουν πραγματικά. Τελικός στόχος η δραστική επιτάχυνση των διαδικασιών κι η τελεσίδικη απονομή της Δικαιοσύνης σε χρόνους που να αντιστοιχούν σε πραγματική απονομή Δικαιοσύνης.
Επιστρέφω στο αρχικό ερώτημα. Ποιοι θα τα κάνουν όλα αυτά; Ποια παράταξη; Ποια στελέχη;
Είναι προφανές πως οι επαγγελματίες πολιτικοί που βρίσκονται δεκαετίες στο προσκήνιο κι οι πολιτικοί που κληρονομούν εκλογικές πελατείες από γονείς και θείους, χωρίς να έχουν πρότερη ενεργή συμμετοχή στην κοινωνία, δεν μπορούν ή δεν θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα. Πιθανώς να βολεύονται από όλη αυτή την κατάσταση, κρατώντας μας αέναα ομήρους τους. Αν δεν χρειαζόμαστε τους συγκεκριμένους για διορισμό στο δημόσιο, για ευνοϊκές μεταθέσεις, για κάθε λογής ρουσφέτια, τότε ίσως ξυπνήσουμε μια μέρα και ανακαλύψουμε πως μας είναι άχρηστοι και δεν χρειάζεται να τους πληρώνουμε μια ζωή για «το καλό μας».
Έχω γράψει και παλιότερα πως δεν πιστεύω σε «αυθεντίες». Σε κανένα χώρο της ζωής μας. Αν κάποιος έχει όρεξη και ικανότητες να προσφέρει σαν βουλευτής ή σαν συνδικαλιστής ή σε οποιοδήποτε άλλο πόστο, μπορεί να το κάνει για δύο θητείες. Από εκεί και πέρα δεν έχει τίποτα καινούριο να προσφέρει, κόβει το δρόμο σε νεότερους ανθρώπους που έρχονται από πίσω με περισσότερη όρεξη και πιο φρέσκιες ιδέες, και επιπλέον μετά από δύο θητείες (συνήθως οκτώ χρόνια) είναι πολύ πιθανό ακόμα και ο πιο τίμιος και ειλικρινής άνθρωπος να αρχίσει να σκέφτεται διαφορετικά απ’ ότι στην αρχή, είναι πολύ πιθανό να αρχίσει να γίνεται «σύστημα εξουσίας».
Η συνεχής ανανέωση του πολιτικού δυναμικού εξασφαλίζει την ορθή λειτουργία της Δημοκρατίας.
Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν, ή καλύτερα δεν πρέπει να υπάρχουν αδιέξοδα. Στο πολίτευμα που εμπνεύστηκαν οι Αρχαίοι Έλληνες είναι υποχρεωμένος ο καθένας να συμμετέχει στα κοινά, έστω και μόνο ψηφίζοντας αυτό που τον εκφράζει. Κι αν δεν εκφράζεται από καμία από τις υπάρχουσες κινήσεις, είναι καθήκον του να δημιουργήσει αυτός το κάτι διαφορετικό, κάτι νέο, κάτι που αντιστοιχεί στα πιστεύω και τα ιδανικά του.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης ανακοίνωσε χθες κάτι καινούριο. Αυτά που γράφει στο «καταστατικό» του άρθρο (http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.politiki&id=32059 ) είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό πράγματα που και εγώ έχω στο μυαλό μου. Πράγματα που βασανίζουν κι εμένα για το μέλλον αυτής της χώρας και όσων ζούμε και μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σ’ αυτήν.
Μπορεί το «ΠΟΤΑΜΙ» να γίνει μια κίνηση που θα αλλάξει έστω και λίγο προς το καλύτερο την Ελλάδα; Δεν το ξέρω.
Αν όλα όσα φαίνεται να πρεσβεύει ο γνωστός δημοσιογράφος είναι αληθινά, αν η κίνηση αυτή είναι πραγματικά μια κίνηση απλών ανθρώπων και δεν αποδειχθεί καταφύγιο παρωχημένων πολιτικών ή «δούρειος ίππος» γνωστών οικονομικών συμφερόντων, τότε αξίζει τον κόπο να βουτήξουμε σ’ αυτό το «ΠΟΤΑΜΙ».
Αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε κάποιοι απλοί άνθρωποι με κοινή λογική να διορθώσουμε όσα εδώ και δεκαετίες οι ίδιοι κι οι ίδιοι πολιτικοί καταστρέφουν.
* Ο Νίκος Βαβουράκης είναι πρώην δημοτικός αστυνομικός
