Ο φετινός Ιούλιος μας αφήνει με την τραγική απώλεια μιας ζωής που στο πεδίο της υγείας χαρακτηρίζονταν ως ανάπηρη και μάλιστα τετραπληγική (= μορφής αναπηρία).
Η κοινωνική ομάδα των ανάπηρων υφίσταται από τις βαρύτερες μορφές ρατσισμού και αποκλεισμών με αποκορύφωμα το να σύρεται συνεχώς για εκ νέου αξιολογήσεις και γνωματεύσεις αναπηριών, οι οποίες τεκμηριωμένα είναι χρόνιες, ενώ η βελτίωσή τους είναι άμεσα συνυφασμένη με τη λειτουργία κατάλληλων δομών παροχής φυσικοθεραπειών, λογοθεραπειών, εργοθεραπειών.
Πότε επιτέλους θα τους επιτραπεί να αξιολογήσουν εκείνοι το δημόσιο σύστημα υγείας και τις υπηρεσίες που τους παρέχει απαιτώντας αυτές που δικαιούνται;
Επιπροσθέτως άλλη μια εγκληματική ενέργεια που καταδικάζει την αναπηρία είναι η απουσία χορηγίας θεραπειών συντήρησης της εφικτής τους βιωσιμότητας (φυσικοθεραπείες, εργοθεραπείες, λογοθεραπείες)… στην καλύτερη περίπτωση συνταγογραφείται κάποιος αριθμός θεραπειών άσχετα με τις πραγματικές ανάγκες του πάσχοντα.
Ναι, όλα αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα που οι ασφαλισμένοι πληρώνουν τα «κέρατά» τους στα ασφαλιστικά ταμεία, οι φορολογούμενοι επίσης πληρώνουν για δημόσια νοσοκομεία, ειδίκευση και κατάρτιση σε σχολές επαγγελματιών υγείας και πρόνοιας, ενώ από την άλλη η ύπουλη προπαγάνδα για ιδιωτικά νοσοκομεία μαστίζει…
Ας μιλήσουμε όμως λίγο για την ευπαθή ομάδα της αναπηρίας, μια ομάδα ανθρώπων που ιστορικά σε δύσκολες περιόδους μπαίνει στο στόχαστρο: στον εμφύλιο, ταγματασφαλίτες εισβάλουν σε νοσοκομείο θανατώνοντας 285 ανάπηρους τραυματίες πολέμου (δείτε σχετικό άρθρο στην ιστοσελίδα του tvxs.gr), πριν λίγα χρόνια στο Λονδίνο αστυνομικοί ξυλοκοπούν ανάπηρο πάνω στο αναπηρικό του αμαξίδιο, ενώ αντίστοιχα επεισόδια έχουμε δει και στην Ελλάδα.
Φτάνοντας στο σήμερα, στη χώρα μας τους κόβουν τα επιδόματα που διαπιστωμένα δικαιούνται, τους κόβουν παροχές ζωτικής σημασίας για την ύπαρξή τους πχ. δωρεάν σχετικές θεραπείες (με έμφαση πρωτίστως στη συντήρησε, αφού η βελτίωση και εξέλιξη είναι κάτι που έπεται και βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με τις συνθήκες και την ποιότητα παραγόντων, οι οποίοι αφορούν το περιβάλλον και τις σχετικές υποδομές), δωρεάν αμαξίδια, νάρθηκες κ.τ.λ., άμεση και δωρεάν πρόσβαση σε δομές κατάλληλα προσαρμοσμένες για τη βελτίωση ποιότητας ζωής τους, μετακυλίοντας ουσιαστικά η πολιτεία το βάρος στο οικογενειακό περιβάλλον αντί τη λήψη αποφάσεων και πρωτοβουλιών που θα δράσουν λειτουργικά υπέρ των αναπήρων επιτρέποντας τους την πρόσβαση στη ζωή και όχι την καταδίκη στη σιωπή τη μοναξιά και το θάνατο.
Για παράδειγμα στο Ρέθυμνο η πλειονότητα αναπηρικών αμαξιδίων που βλέπει κανείς είναι τουρίστες, οπότε εύλογα αναρωτιέται τι γίνεται με τους ντόπιους ανάπηρους… η εξειδίκευση στην αναπηρία υπάρχει στην Ελλάδα σε μεγάλο βαθμό, δυστυχώς όμως η έλλειψη κέντρων φυσικής αποκατάστασης και βελτίωσης ποιότητας ζωής αναγκάζει εξειδικευμένους επαγγελματίες στην αναπηρία να μεταναστεύσουν, ενώ αντίστοιχα άτομα με νευρολογικά προβλήματα αναζητούν ελπίδες σε ιδιώτες (εντός ή εκτός συνόρων), έρμαια στις κερδοσκοπικές διαθέσεις του κάθε επιτήδειου έμπορα του ανθρώπινου πόνου.
Βέβαια, μια πιο σωστή κατ’ εμάς αντιμετώπιση, ουτοπική όμως θα την χαρακτήριζαν κάποιοι, αλλά αδιαμφισβήτητα καταρρίπτει διαχωρισμούς όπου κυοφορείται ο ρατσισμός είναι: κοινές δομές για όλους.
Και λίγα λόγια για την αναπηρία σαν κατάσταση ζωής:
Για λόγους ευκολίας υιοθετούμε την πιο βαριά περίπτωση, π.χ. μια περίπτωση βαριάς τετραπληγίας με απουσία λόγου, θεωρώντας ότι τα ίδια με αντίστοιχες προσαρμογές ισχύουν και σε πιο ήπιες μορφές αναπηρίας. Φανταστείτε τον εαυτό σας σε μια κατάσταση όπου μπορεί να αντιληφθεί τα πάντα, απλά δεν μπορεί να κινήσει το σώμα του ούτε να εκφραστεί όπως αυτό που λέμε μέσος άνθρωπος (αν υπάρχει τέτοια φιγούρα). Εν τω μεταξύ, λόγω της νευρολογικής φύσης του προβλήματος, δημιουργούνται προβλήματα στο σώμα όπως κάποιου βαθμού σπαστικότητα ή υποτονία, οι καμπτήρες τραβάνε με αποτέλεσμα το σώμα να παίρνει μια χαρακτηριστική θέση και να δημιουργούνται συνοδά προβλήματα για την αναστολή των οποίων οι κατάλληλες θεραπείες είναι απαραίτητες.
Όλα αυτά ισχύουν κατ’ αντιστοιχία και για κάθε μορφής ασθένεια ή γήρας. Είναι όχι κρίμα αλλά πολιτική επιλογή και προδοσία σε μια χώρα που γέννησε τον Ιπποκράτη και στις μέρες μας τόσοι εξειδικευμένοι επαγγελματίες υγείας αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό, αντί να προωθείται η ίαση με φυσικά μέσα, οι πόροι των ταμείων να κατασπαταλώνται σε αδιέξοδες και ψυχοφθόρες για τους ασθενείς εργαστηριακές εξετάσεις και αξιολογήσεις, αντί να προωθούνται και να λειτουργούν δομές που θα βελτιώσουν την ποιότητα ζωής τους και την συνείδηση των επαγγελματιών στο χώρο της υγείας.
* Η Γεωργία Βιβιλάκη είναι φυσικοθεραπεύτρια
