Μπροστά στην κάλπη

Λίγες μέρες απομένουν μέχρι την 25^η Γενάρη και τη λεγόμενη «πιο σημαντική εκλογική αναμέτρηση των τελευταίων δεκαετιών». Ο λαός, που ύστερα από δύο χρόνια έντονης αγωνιστικής δραστηριότητας, βρέθηκε στη γωνία, απογοητευμένος και ηττημένος, περίμενε αυτή την εκλογική αναμέτρηση ως την «τελευταία ελπίδα». Ελπίδα για να διώξει με την ψήφο του αυτούς που ρήμαξαν τη χώρα, που την παρέδωσαν άνευ όρων στα χέρια της τρόικα και των δανειστών. Ελπίδα να πετύχει δια της ψήφου αυτό που δεν κατέφερε να πετύχει μέσω της αγωνιστικής διεκδίκησης. Το παράδοξο είναι ότι τώρα που έφτασε η «μεγάλη στιγμή», μάλλον το κυρίαρχο αίσθημα είναι σάστισμα, μούδιασμα, μικρές προσδοκίες, παρά δικαίωση και γιορτή. Γιατί συμβαίνει αυτό;

 

Η συζήτηση αυτή έχει ένα εύκολο και ένα δύσκολο μέρος. Το εύκολο, που η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας αναγνωρίζει, είναι ότι τα «μνημονιακά κόμματα» πρέπει να φύγουν. Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ αλλά και ΓΑΠ, Καρατζαφέρης πρωταγωνίστησαν στην κατεδάφιση της χώρας, στην κοινωνική διάλυση. Έδωσαν τα κλειδιά στην τρόικα. Διαχειρίστηκαν εξουσία στα 4-5 τελευταία κολασμένα χρόνια, συνεπώς η θέση τους είναι στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.

 

Το δύσκολο μέρος, έχει σχέση με τη διέξοδο, με τη λύση. Ποιος θέλει και μπορεί να λύσει το γρίφο, να διαλύσει το αδιέξοδο; Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας. Εκ των πραγμάτων τίθεται το ερώτημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η λύση του προβλήματος. Αν η απάντηση είναι καταφατική, τότε οδεύουμε προς καλύτερες μέρες και δε χρειάζεται και πολλή περίσκεψη, ούτε ανησυχία. Φαίνεται όμως πως το λαϊκό ένστικτο δε συμμερίζεται αυτή την εκδοχή.

 

Αν η άρση του αδιεξόδου είναι συμβατή με μια κυβερνητική εναλλαγή βελούδινη, χωρίς ρήξεις και ανατροπές, χωρίς κίνδυνο και ρίσκο, χωρίς κινηματικό αναβρασμό, με τη διατήρηση της Ελλάδας εντός Ευρωζώνης και εντός ΕΕ, με σεβασμό του «ανήκομεν εις τη Δύση», με συνεννόηση με τους «εταίρους» της τρόικα, συνεχίζοντας την αποπληρωμή του χρέους, μη καταργώντας τα μνημόνια συνολικά γιατί «δε γίνονται όλα μεμιάς», με προσήλωση στους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και τη δημοσιονομική σταθερότητα, με πρώην μνημονιακούς πολιτικούς στην πρώτη γραμμή της εκλογικής μάχης και γιατί όχι και στο επόμενο «αντιμνημονιακό» κυβερνητικό σχήμα, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η λύση στην αγωνία του λαού και τα πολλά λόγια είναι πολυτέλεια για λίγους.

 

Αν όμως οι παραπάνω επιλογές έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τη διέξοδο της χώρας από την κρίση και της κοινωνικής πλειοψηφίας από την καταστροφή, τότε μάλλον θα χρειαστεί να γίνουμε λιγάκι δυσάρεστοι. Δεν είναι η δικαίωση προ των πυλών, αλλά η απογοήτευση και η διάψευση των προσδοκιών. Διάψευση που θα είναι καταλυτική στη συνείδηση του λαού και των παραπέρα επιλογών του. Το γεγονός ότι ο λαός, για διάφορους λόγους, βρίσκεται αυτή τη στιγμή να δίνει «ψήφο εμπιστοσύνης» στην αριστερά, με τη μορφή του ΣΥΡΙΖΑ, δε σημαίνει πως θα συμπεριφέρεται έτσι αιωνίως. Παράλληλα, η φασιστική Χρυσή Αυγή καιροφυλακτεί για να τζογάρει πάνω στην απόγνωση του λαού.

 

Η διέξοδος από την κρίση και το αδιέξοδο, απαιτεί λίγη δουλειά και λίγο χρόνο παραπάνω. Απαιτεί τη συγκρότηση ενός κοινωνικού και πολιτικού μετώπου για συνολική και άμεση ακύρωση των μνημονιακών μέτρων, για παύση πληρωμών του δημόσιου χρέους και διαγραφή του, για επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, για κοινωνικά σχεδιασμένη παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας με επίκεντρο τις ανάγκες της εργαζόμενης πλειονότητας, για εθνικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων μεγάλης σημασίας για τη χώρα μας, για ρήξη με τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αποδέσμευση απ’ αυτήν προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων. Απαιτεί έναν λαό οργανωμένο, που δίνει καθημερινές συλλογικές μάχες.

 

Το ψηφοδέλτιο «ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α και Μετωπική Αριστερή Συμπόρευση – Πολιτική Συνεργασία Δυνάμεων και Αγωνιστών/στριών» είναι ένα πρώτο, μικρό, μερικό βήμα σε αυτή την κατεύθυνση. Με επίγνωση ότι έχουμε αργήσει, αλλά και ότι αν βαδίσουμε σοβαρά και σταθερά στο δρόμο αυτό, είναι δυνατό τα επόμενα βήματα να είναι πιο γρήγορα και αποφασιστικά, δίνουμε την εκλογική μάχη. Με το βλέμμα στραμμένο προς το μετεκλογικό τοπίο, με στόχο μια αριστερά που επιλέγει τη ρήξη και όχι την ενσωμάτωση, μια αριστερά που πασχίζει για την οικοδόμηση μετώπου διεξόδου από την κρίση.