Από τα παιδικά μας χρόνια, μαθαίναμε στο σχολείο πως οι Έλληνες ενωμένοι πολεμήσαμε στα βουνά της Ηπείρου και της Βόρειας Ηπείρου (ή Αλβανίας), για να απωθήσουμε τις στρατιωτικές ορδές της φασιστικής Ιταλίας, αρχής γενομένης από τα χαράματα της 28-10-1940, μακριά από τα εδάφη της πατρίδας μας. Πολλοί εξ όσων βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των πολεμικών επιχειρήσεων έμειναν ανάπηροι, αρκετοί δε έχασαν και την ίδια τη ζωή τους ακόμη.
Η ανιδιοτελής και άδολη φιλοπατρία ενώνει, όπως όλοι γνωρίζουμε, πάντοτε τους πολίτες μιας χώρας στα δύσκολα. Τους εμψυχώνει να παραμερίζουν τις όποιες διαφορές τους και να αγωνίζονται όλοι μαζί σαν μιαν γροθιά έναντι κάθε, εσωτερικού και εξωτερικού, εχθρού χωρίς «πάτρωνες ή κηδεμόνες»…
Μα και η πατρίδα, όμως, διά των θεσμοθετημένων οργάνων της πολιτείας, οφείλει να σέβεται τους πολίτες και τα δικαιώματά τους, δίνοντάς τους έτσι ένα λόγο παραπάνω να την αγαπούν και να την προφυλάσσουν από καθένα που θα ‘χε τυχόν στο νου του να τη βλάψει. Και προφανώς, αναφέρομαι και στα δικαιώματα της ιδιωτικής, μα και της δημόσιας ζωής ενός εκάστου από εμάς που ζούμε και εργαζόμαστε σε αυτή τη χώρα.
Τον Οχτώβρη του 1940, λοιπόν, τα μέσα του ελληνικού στρατού απέναντι στους ετοιμοπόλεμους Ιταλούς ήσαν πενιχρά. Στην ίδια δυσχερή θέση βρισκόντουσαν και στα μετόπισθεν οι άμαχοι πληθυσμοί των ελληνικών πόλεων και της υπαίθρου. Ας όψεται η δικτατορία του Μεταξά, υπό την οποία στέναζε η Ελλάδα από τον Αύγουστο του 1936!
Μολαταύτα, και στα αλβανικά βουνά οι Έλληνες στρατιώτες νίκησαν τους υπερφίαλους Ιταλούς του φασίστα Μουσολίνι και από τα μετόπισθεν ερχόντουσαν πολύτιμη υλική βοήθεια και ψυχική στήριξη στη διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων! Η εθνική ομοψυχία, η οποία πάντα τα πάντα καταφέρνει, είχε θριαμβέψει, άσχετα αν τα κατοπινά χρόνια (1944 – ’49) ο καταραμένος εμφύλιος κόντεψε να τα διαλύσει όλα!
Στις μέρες μας, ογδόντα σχεδόν χρόνια ύστερα από το ελληνικό έπος στη Β. Ήπειρο, η Ελλάδα πάλι δοκιμάζεται. Από οικονομική και κοινωνική κρίση, κάθε στιγμή και σε κάθε πτυχή του δημόσιου και του ιδιωτικού βίου των σύγχρονων Ελλήνων, που, συν τοις άλλοις, νιώθουν πλήρη απογοήτευση από την πολιτική και τους πολιτικούς, οι οποίοι, όπως λέγεται από διαφόρων ηλικιών χείλη πλέον συχνά, δεν στέκονται πλάι στους πολίτες, αλλά και αβοήθητους τούς αφήνουν και τους «εκμεταλλεύονται» προς ίδιον συμφέρον.
Έτσι, αυτό που νομίζω ότι επιβάλλεται σήμερα, ως μόνη πραγματική και όχι στα λόγια διέξοδος απ’ όσα βασανίζουν καθημερινά τον ελληνικό λαό, είναι ν’ αφήσει ο λαός κατά μέρος εγωισμούς, αρχομανίες, ψεύτικες ή πρόσκαιρες «ανάγκες» και όλα εκείνα που διχάζουν τους πολίτες και με ανίκητα όπλα τη γνώση της αλήθειας, την ψυχοσωματική δύναμη, την πίστη ότι όλοι – ο καθένας όπως και όσο μπορεί – δυνάμεθα να συμβάλλουμε στον κοινό αγώνα, την αισιοδοξία και την ενότητα να προχωρήσει μπροστά. Ευκαιρίες να ανανήψει ο ασθενής και να ορθοποδήσει δεν θα μας δοθούν πολλές, ας αρπάξουμε όσες φανούν εμπρός μας, όλοι μαζί και με θάρρος! Και τότε, ναι, θα το ιδείτε, θα βγούμε νικητές στο φως, μακριά από κάθε σκοτεινό λαβύρινθο…
* Ο Γεώργιος Η. Ορφανός είναι φιλόλογος, υποψήφιος διδάκτωρ στο Τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του Α.Π.Θ.
