Οι κάλπες της περασμένης Κυριακής έφεραν στη χώρα μία νέα πολιτική πραγματικότητα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝ.ΕΛ. συγκυβερνούν και βρίσκονται ήδη αντιμέτωποι με μια σκληρή πραγματικότητα. Πολλοί εντός και εκτός των συνόρων χαρακτηρίζουν το νέο κυβερνητικό σχήμα πολιτικά ετερόκλητο και το αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό. Ίσως δεν έχουν άδικο, αν σκεφτούμε ότι οι απόψεις των δύο κομμάτων είναι εκ διαμέτρου αντίθετες σε θέματα όπως το μεταναστευτικό, η ασφάλεια, τα εθνικά θέματα… Κάποιοι μάλιστα εκτιμούν ότι δεν θα είναι και τόσο μακρινή η ημέρα, που οι αντιθέσεις αυτές θα βγουν στην επιφάνεια και μέσω αυτών θα δοκιμαστεί η συνοχή και η βιωσιμότητα του κυβερνητικού σχήματος με ό,τι μπορεί κάτι τέτοιο να σημαίνει για τη χώρα σε μια κρίσιμη πολιτικο-οικονομική συγκυρία… Ευρωπαίοι αξιωματούχοι όπως λ.χ. ο Μάρτιν Σουλτς δεν διστάζουν μάλιστα δημοσίως να εκφράζουν τις εκτιμήσεις τους αυτές και να επισημαίνουν ότι ο συνδετικός κρίκος, που οδήγησε στη συνεργασία το ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝ.ΕΛ. είναι η σταθερή, σκληρή και δοκιμασμένη αντιμνημονιακή στάση τους τα χρόνια που πέρασαν κατά τη διάρκεια των οποίων η ταύτιση των δύο κομμάτων σε θέματα όπως λ.χ. εκείνο της ΕΡΤ, των τραπεζών, του «κουρέματος» του χρέους ή της εκλογής ΠτΔ υπήρξε απόλυτη, όπως και η από κοινού αντίδρασή τους στο πλαίσιο των ιδιωτικοποιήσεων π.χ. του λιμένα Πειραιά, των αεροδρομίων και γενικά σε όσες πολιτικές είχαν εφαρμοστεί στο πλαίσιο μιας μνημονιακής πολιτικής, όπως οι ίδιοι χαρακτήριζαν τη μεταρρυθμιστική ατζέντα της προηγούμενης κυβέρνησης. Ο πολιτικός όμως χρόνος θα δείξει, αν η πολιτική αυτή συμμαχία ενός κόμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς μ’ ένα κόμμα της δεξιάς θα αντέξει και κυρίως αν θα καταφέρει να δώσει λύσεις τόσο στα μεγάλα προβλήματα όσο και σ’ εκείνα της καθημερινότητας, που κανείς πια δεν μπορεί να υποτιμήσει…
Σε μια χρονική συγκυρία διαφορετική -όπως σ’ εκείνα τα χρόνια της εικονικής και πλασματικής ευημερίας- η νέα κυβέρνηση θα είχε περίοδο χάριτος και πίστωση χρόνου, τόσο για την προσαρμογή της στη νέα πραγματικότητα όσο και για να ξεδιπλώσει σταδιακά και στην πράξη πια το σχέδιο της, για τη διακυβέρνηση της χώρας… Τώρα όμως ο χρόνος αυτός είναι ουσιαστικά και τυπικά ανύπαρκτος λόγω της κρισιμότητας των οικονομικών ζητημάτων, που αντιμετωπίζει η χώρα και φυσικά λόγω ενός ριζικά αντίθετου σχεδιασμού στην οικονομία, τον οποίο θα πρέπει να επικοινωνήσει και για τον οποίο θα πρέπει να πείσει η νέα κυβέρνηση την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους πιστωτές-δανειστές της χώρας μας.
Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα… Την ώρα που ο πρωθυπουργός διακηρύσσει ότι θα στραφεί στην καταπολέμηση της διαφθοράς, δεν θα ασκήσει μια πολιτική που θα οδηγεί σε ελλείμματα και ότι αφήνει πίσω του ό,τι έχει ειπωθεί για μονομερείς ενέργειες κορυφαίοι υπουργοί -και κυρίως όσοι ανήκουν στο αριστερό ρεύμα- δεν κάνουν βήμα πίσω από όσα υπόσχονταν στην προεκλογική περίοδο όπως λ.χ. για 13η σύνταξη, κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ, επαναπρόσληψη όσων βρέθηκαν εκτός δημοσίου μέσω διαθεσιμότητας, επαναφορά σε λειτουργία με δημόσιο χαρακτήρα επιχειρήσεων που έχουν ιδιωτικοποιηθεί, επανεξέταση συμβάσεων, ματαίωση αποκρατικοποιήσεων και αναγκαίων μεταρρυθμίσεων κ.λπ. Η «διγλωσσία» αυτή επιτείνει τη σύγχυση και την αβεβαιότητα -τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Ευρωπαϊκή Ένωση- τη στιγμή μάλιστα που η κυβέρνηση δηλώνει ότι αρνείται την τελική αξιολόγηση του υφιστάμενου προγράμματος και ο υπουργός των Οικονομικών βάζει στόχο τη συνολική του επανεξέταση υποστηρίζοντας, ότι αρνείται τα 7 δισ που η χώρα μας έχει λαμβάνειν στην περίπτωση μιας θετικής αξιολόγησης από την Τρόικα…
Είναι ολοφάνερο ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση όλα τούτα ακούγονται με δυσπιστία και το τοπίο που θα συναντήσουν τα στελέχη της κυβέρνησης στα θεσμικά ευρωπαϊκά όργανα, σε πολλές περιπτώσεις θα είναι ακόμα και πολιτικά εχθρικό… Γιατί μπορεί ν’ ακούγονται φωνές κατά της πολιτικής λιτότητας, αλλά αυτό δεν προεξοφλεί μια ριζική μεταστροφή των Ευρωπαίων, τέτοια που να οδηγεί σε «κούρεμα» του χρέους ή σε αποδοχή μιας επιστροφής σε κρατικοποιήσεις και αντιστροφή του μεταρρυθμιστικού προγράμματος, που είχε ξεκινήσει η προηγούμενη κυβέρνηση. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ακόμα και όσοι ευρωπαίοι ηγέτες αποδέχονται μια πορεία, που οδηγεί σε απόσταση από τις πολιτικές λιτότητας την ίδια στιγμή επισημαίνουν, ότι ο δρόμος των μεταρρυθμίσεων δεν έχει επιστροφή και πως η χώρα μας οφείλει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της, ενώ σε ό,τι αφορά το «κούρεμα» του χρέους είναι όλοι τους απολύτως αρνητικοί…
Φαίνεται λοιπόν ότι η κυβέρνηση βρίσκεται ανάμεσα στις προεκλογικές της δεσμεύσεις -που μια εβδομάδα πριν υπέρ ψηφίστηκαν στις κάλπες- και σε μια σκληρή πραγματικότητα…
Ο χρόνος πιέζει… Οι επόμενες εβδομάδες θα δείξουν την εξέλιξη των πραγμάτων.
Ένα είναι βέβαιο, ότι για την επίτευξη ενός θετικού αποτελέσματος -το οποίο όλοι μας (πολιτικό σύστημα και πολίτες πρέπει να ευχόμαστε)- απαιτείται ρεαλισμός, συνεργασία και ευρύτερες συμμαχίες εντός και εκτός Ελλάδας…
* E-Mail: pgiannoulakis@yahoo.gr
