Ο Γιώργος στριφογύριζε στο κρεβάτι του αδυνατώντας να ησυχάσει. Έβλεπε να ξετυλίγονται μπροστά του τα προβλήματα της οικογένειάς του σε συνάρτηση με τα προβλήματα της χώρας του κι αυτό του δημιουργούσε μια εσωτερική ένταση και μια καταθλιπτική διάθεση. Αν και προχωρημένη η νύχτα, ούτε λόγος για ύπνο.
Οι σκέψεις του κυλούσαν αβίαστα, όμως κάθε φορά τον έφερναν σε αδιέξοδο. Δεν μπορούσε να ξεδιαλύνει τις σκέψεις του, να καταλήξει κάπου. Έβλεπε τις σκέψεις αυτές να μπερδεύονται, όπως περίπου το φεγγάρι μπερδευόταν με τα απειλητικά σύννεφα της βραδιάς εκείνης του Γενάρη.
– Τι φεγγάρι κι απόψε! Μονολόγησε ο Γιώργος. Ήταν αυτό το ίδιο φωτεινό φεγγάρι που έκαμε τον Αλεξανδρινό να γράψει «α, οι νύχτες του Γενάρη αυτουνού…».
Στριφογύριζε στο κρεβάτι, μετακινούμενος από σκέψη σε σκέψη από όνειρο σε όνειρο.
– Έπειτα από πέντε χρόνια πολιτικών λιτότητας ζούμε μια κοινωνική καταστροφή ανάλογη καιρών πολέμου, σκέφτηκε ο Γιώργος κι ένα ρίγος ανεβοκατέβηκε στη ραχοκοκαλιά του. Με ένα τέτοιο δημόσιο χρέος μη βιώσιμο και μη εξυπηρετήσιμο, πως μπορούμε να σηκώσουμε τα μάτια προς το μέλλον; Φτώχεια και χρέος πνίγουν τους Έλληνες πολίτες. Πρέπει να αποτινάξομε απ’ το σώμα της Ελλάδας αυτό το άχθος. Πρέπει με κάποιον τρόπο να βγούμε από αυτό το αδιέξοδο.
Ο Γιώργος ήταν αδύνατο να κοιμηθεί. Φόρεσε το σακάκι του και βγήκε στο μπαλκόνι. Ο κρύος νυχτερινός άνεμος του Γενάρη ράπιζε το πρόσωπο του Γιώργου αλλά -παράξενο- ένοιωθε ανακούφιση. Η επαφή με τα στοιχεία της φύσης του έδινε σιγουριά και το άγχος του λιγόστευε. Η πόλη κοιμόταν μα το ένοιωθε: Πολλοί ξενυχτούσαν σαν και κείνον χωρίς τον ύπνο να τους βαραίνει τα βλέφαρα. Ήθελε να μπορούσε να τους μιλήσει και να τους πει «το μνημόνιο μετέτρεψε μία κρίση σε καταστροφή. Κάτι πρέπει να γίνει πια, για να μην συνεχίσει να αυξάνεται το χρέος.
– Πρέπει να θυμίσουμε στην Ευρώπη ότι το πειραματόζωο «Ελλάδα» δεν δέχεται πλέον το ρόλο αυτό. Κέντρο της πολιτικής πρέπει να είναι η κοινωνία και στο μυαλό μας πρέπει να ‘ναι ο άνθρωπος.
Ένοιωθε δίψα. Μονορούφι το ήπιε το νερό, και πάλι μονολόγησε:
– Μπορεί η Ελλάδα να χρωστά, αλλά αυτό δεν καταργεί τη δημοκρατία, ούτε αναιρεί την κυριαρχία ούτε αφαιρεί την αξιοπρέπεια στον τόπο!
Το φεγγάρι εξακολουθούσε το παιχνίδι του με τα σύννεφα, κι ένας κύκλος γύρω του είχε σχηματισθεί.
– Θα βρέξει, μονολόγησε ο Γιώργος κι ο νους του έτρεξε στο άρθρο που διάβασε χθες. «Ή όλοι μαζί οι Ευρωπαίοι αλλάζουμε ρότα, ή ας ξεχάσουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση όλοι μαζί. Ευτυχώς δεν είμαστε μόνοι μας στην Ευρώπη, εμείς! Εννοώ εμάς που έχομε συναίσθηση, εμάς που δεν δεχόμαστε να γίνομε οι Ευρωπαίοι δούλοι».
Το φεγγάρι εξακολουθούσε το παιχνίδι του με τα σύννεφα και ο Γιώργος ένοιωθε την ψυχή του να ανεβαίνει και να πετά κάπου κοντά στο ολόγιομο φεγγάρι, μέσα σε μια πλημμύρα από φεγγαρόφωτο.
– Η ζωή είναι δική μας και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να μας στερήσει το δικαίωμα στο όνειρο… μουρμούρισε. Έχουμε δικαίωμα στ’ όνειρο κι εμείς και τα παιδιά μας. Πλην όμως αυτή η ζωή είναι μικρή και η μουσική δεν κρατάει για πάντα.
Η ανατολή είχε αρχίσει να ροδίζει, η πόλη είχε αρχίσει να ξυπνά και να ζωντανεύει και μια ακόμη δύσκολη νύχτα για τους παγιδευμένους νεοέλληνες είχε τελειώσει.
* Ο Μανόλης Καλλέργης είναι γιατρός
