Οι ανεπιθύμητοι συγγενείς

Η πρόσκληση των 58 για την κεντροαριστερά απευθύνεται με ένα κείμενο, μάλλον μικρό και πυκνό για την περίσταση. Συνήθως αυτά τα κείμενα βάζουν ένα χοντρό κόσκινο κάτω από την ιστορική συγκυρία και διαμορφώνουν πλέγμα θέσεων. Βέβαια, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μία ιδρυτική διακήρυξη.

 

Όμως, δεν έχουμε να πούμε και πολλά. Η ζύμωση για την κεντροαριστερά γίνεται στα κεντρικά καθίσματα ενός ακροατηρίου που, μεταξύ μας, δεν διατηρεί την πολυτέλεια να διαφωνήσει στις λεπτομέρειες. Σήμερα η ιδεολογική διαφορά του κεντροδεξιού με τον κεντροαριστερό υφίσταται περισσότερο σε συμβολισμούς και λιγότερο στην ουσία. Και το πρόβλημα της κεντροαριστεράς είναι ίδιο με αυτό που ταλαιπωρεί το σώμα της πολιτικής μας ζωής: έχει να κάνει με τα πρόσωπα, όχι με τις ιδέες.

 

Η πρωτοβουλία των 58 δίνει μία κάποια διέξοδο. Δεν μεταφέρει φθαρμένα πρόσωπα που ψάχνουν καινούργια ρούχα. Αντιθέτως, έχει καινούργια πρόσωπα που προτίθενται να φορέσουν φθαρμένα πανωφόρια. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Η πολιτική έχει συμβάσεις και φόρμες που πρέπει να υπηρετηθούν. Ναι, καλώς να ορίσουν. Να φτιάξουν κόμμα, να συγκροτήσουν μηχανισμούς με ίντριγκες και ισορροπίες, να μπουν στη Βουλή, να γίνουν συνομιλητές της εξουσίας. Είναι ενδιαφέρουσες περιπτώσεις. Κανονικοί, δημιουργικοί άνθρωποι που προσέρχονται στην πολιτική. Όχι επαγγελματίες της πολιτικής σε αναζήτηση νέου brand.

 

Τα αμήχανα θα αρχίσουν με την τριβή. Πώς θα ενσωματωθούν άλλοι πρόθυμοι στην πρωτοβουλία; Και τι θα γίνει αν πρόκειται για βαρίδια; Έχουν, άραγε, οι 58, τη διάθεση να υποδεχθούν ανεπιθύμητους συγγενείς;

 

Διότι αυτοί θα επηρεάσουν σε μεγάλο βαθμό και την απήχηση προς την κοινωνία. Θα πείτε ότι ακόμα και αν προσέλθουν, δεν θα τεθούν στην ηγεσία.

 

Σωστά, αλλά ένας ανεπιθύμητος συγγενής δεν χρειάζεται να είναι στην κεφαλή του τραπεζιού για να σου χαλάσει το βράδυ. Αρκεί να έχει πιάσει καρέκλα.