Στην προσπάθειά του αυτή, και προκειμένου να προσελκύσει τις «μάζες» προπαγανδίζοντας τα πάντα, έπεφτε διαρκώς σε ατοπήματα.
Στην κουλτούρα του ΣΥΡΙΖΑ, η διαφωνία μεταξύ των στελεχών δεν είναι απλώς «δημιουργική». Οι οκτώ μήνες αντιπολιτευτικής πορείας του, είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικοί για τη διγλωσσία και τις αντιφάσεις του προς το λαό. Η κοροϊδία, τα ναι μεν αλλά, η αφερεγγυότητα και τα «άλλα λέει ο ένας και άλλα ο άλλος», είναι στη φυσιογνωμία του.
Από την «καταγγελία του μνημονίου» φθάσαμε στη… «διαπραγμάτευση», «ακύρωση», «επανεξέταση» και «σταδιακή απαγκίστρωση».
Από το «ασφαλώς η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για την Ευρωζώνη χρειάζεται επανεξέταση» στο «ουδέποτε ο ΣΥΡΙΖΑ είχε θέση για έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη».
Από «το νόμισμα δεν είναι φετίχ» και τη «λύση εντός Ευρώ αλλά εκτός Ευρωζώνης» φθάσαμε στην «επιστροφή όλων των χωρών στα εθνικά τους νομίσματα» και στο «η πεμπτουσία της πολιτικής δεν είναι το νόμισμα».
Αυτά είναι μόνο μερικά από τα χαρακτηριστικά της «ελευθεριότητας», με την οποία γαλουχήθηκαν τα στελέχη του Συνασπισμού επί χρόνια.
Στις αρχές, κάποιοι δικαιολόγησαν αυτό το υστερικό brainstorming από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αφενός διότι του καταλόγισαν την ανωριμότητα ενός μικρού μέχρι τότε κόμματος στο ρόλο της αντιπολίτευσης, αφετέρου διότι «έπρεπε» να μείνει πιστός στην αριστερή καταβολή του και στις «αρχές» και τις «αξίες» της άρνησης, της διαμαρτυρίας, της απόρριψης, αρχές με τις οποίες γαλούχησε τα στελέχη του.
Στην πραγματικότητα όμως, είναι και κάτι ακόμα. Οι διαφορετικές αφετηρίες των στελεχών του, μέσα από τις αλλοπρόσαλλες συνιστώσες στις οποίες λογοδοτούν, είναι η αιτία της διγλωσσίας. Η αναφορά του Ξενοφώντα στα Απομνημονεύματα: «λίθοι, πλίνθοι, ξύλα και κέραμος ατάκτως ερριμμένα, ουδέν χρήσιμα εστίν» αποτυπώνει με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο, τόσο το οικοδόμημα που επιδιώκει ο πρόεδρος του Συνασπισμού να συγκροτήσει ώστε να έχει κυβερνητικό ρόλο, όσο και το αποτέλεσμα που προκύπτει.
Γίνεται λοιπόν αντιληπτό, τι θα συνέβαινε εάν ο ΣΥΡΙΖΑ καλείτο να πάρει κρίσιμες αποφάσεις για τη χώρα και ποια θα ήταν τα αποτελέσματα. Όταν η πολιτική του «γραμμή» είναι πολιτική που δεν αρμόζει στον υπεύθυνο ρόλο της αντιπολίτευσης, αλλά ντύνεται με «αριστερές» φανφάρες στο όνομα της υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων, αυτή είναι η μήτρα όλων αυτών των αντιφάσεων.
Το ηχηρό «όχι» του ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη Δευτέρα, με αφορμή το θέμα που προέκυψε -όχι ξαφνικά- για την Κύπρο και πριν καν (!!!) συνεδριάσει η Κυπριακή Κυβέρνηση ήταν -όπως τελικά αποδεικνύεται- λάθος και εγκλώβισε τους Κύπριους σε μια τραγική περιπέτεια.
Τα πρόσφατα γεγονότα στην Κύπρο, επιβεβαιώνουν την ορθότητα της ρεαλιστικής και υπεύθυνης στάσης που έχει τηρήσει και συνεχίζει να τηρεί η Ελληνική Κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός κ. Σαμαράς, έχοντας αποφύγει τα χειρότερα και χτίζοντας μέσα σε ένα δύσκολο περιβάλλον, ένα κράτος ισχυρότερο, από το ξεκίνημα της κρίσης και μετά.
Από την πλευρά του, ο ΣΥΡΙΖΑ, εξακολουθεί να είναι δέσμιος της σταλινικής παιδείας του και παρότι έχει πλέον συνολική εικόνα της δραματικής κατάστασης που έχει δημιουργηθεί στην Κύπρο, εμμένει στις αδιέξοδες πατριωτικές κορώνες.
Και το ακόμη χειρότερο, είναι οι επικίνδυνες σπασμωδικές αντιδράσεις που ακολούθησαν, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ διαπίστωσε πως η πολιτική επένδυση στο Κυπριακό «όχι» δεν είχε αποτέλεσμα.
Τα πολιτικά κόμματα «αποκαλύπτονται», ανάλογα με τις θέσεις που θα πάρουν απέναντι στα μεγάλα διλήμματα. Όταν θες να εμφανίζεσαι ενάντια στο σύστημα ενώ αδιαφορείς, τότε αναγκαστικά χρησιμοποιείς τη διγλωσσία.
Πρόκειται για μια συνειδητοποίηση που αργά ή γρήγορα, θα οδηγήσει σε απόλυτη πολιτική μοναξιά τόσο τον κ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και τους ψηφοφόρους του.
