Είναι γνωστές οι ωμότητες, οι βασανισμοί και οι εξευτελισμοί των μουσουλμάνων εναντίων των ραγιάδων σε όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας. Συνήθη θύματά τους ήταν οι ανυπεράσπιστες, χριστιανές, γυναίκες τις οποίες, αφού κακοποιούσαν σεξουαλικά και αφού ικανοποιούσαν τα ζωώδη ένστικτά τους, συνήθως τις θανάτωναν, πολλές φορές με μαρτυρικό τρόπο. Η πρακτική αυτή συνεχίστηκε και εντάθηκε στη δεκάχρονη κρητική επανάσταση του 1821.
Θα περίμενε κανείς ότι και οι χριστιανοί θα προέβαιναν στα ίδια αντίποινα ωμοτήτων, αφού στην περίοδο του πολέμου το συναίσθημα και η λογική δίνουν τη θέση τους σε άλλα, πιο βίαια και απάνθρωπα ένστικτα.
Τα πράγματα, όμως, είναι εντελώς διαφορετικά. Στην «Ιστορία των Σφακίων» του Γρηγόριου Παπαδοπετράκη, (Αθήνα 1888), πληροφορούμαστε το εξής περιστατικό:
Μετά τη νικηφόρα για τους Κρήτες μάχη των Ρουστίκων, τον Ιούνιο του 1821, κανείς από τους Σφακιανούς που συμμετείχαν δεν έπαθε το παραμικρό, εκτός από έναν άνδρα του Δεληγιαννάκη, ο οποίος τραυματίστηκε ελαφρά από δύο εχθρικά βόλια. Το γεγονός αυτό παραξένεψε τους συντρόφους του και επίμονα τον ρωτούσαν αν συνευρέθη με καμιά Οθωμανίδα. Μετά από πίεση τους εκμυστηρεύθηκε ότι πριν τη μάχη, σε μια παραποτάμια περιοχή συνάντησε μια «κόρη ευειδαστάτη, συνεμίγη μετ’ αυτής τρωθείς υπό της εξαισίου καλλονής». Ο Δεληγιαννάκης, για να εξαλειφθεί το αμάρτημά του, τον υποχρέωσε να περιέλθει σε όλο το στρατόπεδο και να φωνάζει ότι αυτός, επειδή «μολύνθηκε», τραυματίστηκε στη μάχη και να προσέχουν και οι υπόλοιποι στρατιώτες μην πάθουν το ίδιο.
Ο συγγραφέας σε υποσημείωσή του επεξηγεί ότι οι Σφακιανοί, ιδίως, πιστεύουν ακράδαντα ότι «η μετά γυναικός συνουσία έχει την ιδιότητα να εφελκύη τας σφαίρας προς τον ούτω μολυθέντα». Αυτό, λοιπόν, ήταν κακό παρατήρημα για τους Σφακιανούς, οι οποίοι κατά τη διάρκεια του πολέμου απείχαν ακόμα και από τα συζυγικά τους καθήκοντα! Αν, όμως κάποιος συνευρεθεί με τη σύζυγό του, αποφεύγει να συμμετέχει στην μάχη προφασιζόμενος άλλη αιτία.
