Ο,τι θα σας αφηγηθώ συνέβη πριν λίγες μέρες όταν είχαμε πάει με τη γυναίκα μου για θαλασσινό κολύμπι.
Ένα ζεστό καλοκαιρινό πρωινό. Φτάσαμε νωρίς στην αγαπημένη μας παραλία. Το απαλό αεράκι καθαρίζει και δροσίζει τα θαλασσινά νερά και τους προσφέρει έναν ελαφρύ και ανεπαίσθητο κυματισμό.
Ιδανικός καιρός για κολύμπι. Κρεμάμε, λοιπόν, τα πράγματά μας σε ένα μικρό και σκιερό αλμυρίκι και κατευθυνόμαστε στη θάλασσα. Ξέχασα να σας γράψω προηγουμένως ότι, όταν είχαμε φτάσει, δεν είχε πολύ κόσμο, γιατί ήταν νωρίς το πρωί.
Κολυμπούσαμε περί τη μισή ώρα, όταν είδαμε μια μεγάλη παρέα να έρχεται στην ακροθαλασσιά και να πλησιάζει το αλμυρίκι μας. Πραγματικά, ο επικεφαλής της παρέας και τα μέλη της «παρκάρουν» τα πράγματά τους στο αλμυρίκι, γύρω – γύρω από αυτό και στο ίδιο πάνω το δεντράκι που είχαμε την τσάντα μας κρεμούσαν κι αυτοί τις πετσέτες τους.
Λες και δεν είχαν δει τα δικά μας πράγματα! Δε μας είχαν αφήσει ούτε ένα σημείο άδειο, σε περίπτωση που θέλαμε μετά το κολύμπι να κάτσουμε να πάρουμε ανάσες πριχού φύγουμε για το σπίτι. Κυριολεκτικά, «καταληψίες»!
Αφού τακτοποίησαν τα πράγματά τους, άρχισαν να έρχονται να κολυμπήσουν. Βλέποντας τον επικεφαλής να πλησιάζει εκεί που κολυμπούσα ως τότε, γυρίζω και τον ρωτώ όσο μπορώ πιο ευγενικά εάν είδε την τσάντα μας εκεί που έβαλαν τα πράγματά τους. Άρχισε να λέει βροντερόφωνα και σαν να μας έκανε χάρη ότι το αλμυρίκι, αν και μικρό, χωράει όλους μας, 6 αυτοί και 2 εμείς, και μπορούμε να κάτσουμε και εμείς κάπου εκεί. Η ίδια η πραγματικότητα διέψευδε τα λόγια του και φανέρωνε την επίπλαστη «γενναιοδωρία» του… Όταν τον ρώτησα, όμως, ποιος θα είχε το φταίξιμο εάν χανόταν κάτι από τα δικά μας πράγματα όση ώρα εμείς κάναμε μπάνιο με τόσους εξ αυτών να περιτριγυρίζουν το «κοινό» αλμυρίκι. Η απάντησή του ήταν τελείως ειρωνική, «Ένα ζευγάρι παντόφλες είναι και μια πετσέτα, δεν πειράζει!».
Θύμωσα αλλά συγκρατήθηκα… Το μόνο, λοιπόν, που του είπα ήρεμα – ήρεμα ήταν, «Σίγουρα, δε μιλάτε σοβαρά!». Τότε, αυτός δεν αποκρίθηκε τίποτα, αλλά κατακόκκινος από θυμό, λες και ήταν αυτός το θύμα και εγώ ο δράστης, έφυγε με βιάση από την ακροθαλασσιά και πήγε και πρόσταξε την παρέα του να «μετακομίσουν» σε παρακείμενο αλμυρίκι, αφού ένας «γραφικός» τους «έδιωξε»…
Μετά από αυτήν την εξέλιξη, δεν μπορώ να πω ότι ένιωθα ικανοποιημένος με την «εκδίωξη» των «καταληψιών». Ένιωσα όμως ότι έτσι προστάτεψα το δικαίωμά μου να χαρώ την καλοκαιρινή θάλασσα όπως εγώ θέλω δίχως, όμως, να ενοχλώ κανέναν γύρω μου.
Επειδή οι αρχές μου ποτέ δεν θα με αφήσουν να κάνω ο,τι έκαναν αυτοί, δε θέλω να μου το κάνει και μένα κανείς ποτέ αυτό. Τα αλμυρίκια στις παραλίες, το ξέρουμε καλά όλοι, δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, προσφέρουν τη σκιά τους και προφυλάσσουν από τον καυτό ήλιο όλους τους λουόμενους ανεξαιρέτως. Όταν όμως σε ένα μικρό αλμυρίκι σαν αυτό της ιστορίας μας βλέπεις ότι ήδη υπάρχουν τσάντα και πράγματα κάποιων άλλων που ήλθαν νωρίτερα από σένα, θεωρώ πως είναι μείζον θέμα σεβασμού προς το συνάνθρωπο να τον αφήσεις και να μην του «καταπατήσεις» το χώρο που διάλεξε πρώτος για ξεκούραση μετά το μπάνιο του. Όταν θα φύγει, αν θες, μπορείς να πας ή τουλάχιστον, όσο αυτός είναι εκεί ακόμη, ρώτησέ τον πριν πας να «παρκάρεις» τα πράγματά σου στα δικά του.
Είναι θέμα σεβασμού -νομίζω- ισομεγέθους με το χρέος που έχουμε όλοι οι λουόμενοι και οι προσερχόμενοι ολοχρονίς στις θάλασσες και τις ακτές να τις κρατάμε καθαρές και αμόλυντες. Το θαλασσινό κολύμπι προσφέρει σε όλους ψυχική γαλήνη και σωματική υγεία και πνευματική ευεξία, ενώ μια βρώμικη θάλασσα και μολυσμένη ακτή εμποδίζουν τον άνθρωπο να απολαύσει το μπάνιο του και τα ωφελήματα που προέρχονται από αυτό.
Δε θα σας έγραφα την παραπάνω ιστορία, εάν δεν έβλεπα και εκδοχές της και στην καθημερινή ζωή μας όλο τον υπόλοιπο χρόνο με κάποιους που εφευρίσκοντας γελοίες δικαιολογίες ή με το δίκαιο του ψευτοτσαμπουκά θέλουν επιλεκτική εφαρμογή των νόμων ή/και να προπορεύονται ημών, μεταξύ άλλων, στην αξιολόγηση στον εργασιακό μας χώρο, στην οδήγηση στους δρόμους των πόλεων, στην εξεύρεση θέσης πάρκινγκ, στις ουρές των δημοσίων υπηρεσιών και των νοσοκομείων π.χ. και αφήνουν για εμάς «πενιχρούς χώρους» ζωής και δράσης. Ετούτη η πράξη όλων αυτών δείχνει «φως φανερό» ότι δεν σέβονται το συνάνθρωπό τους και δεν αναγνωρίζουν ότι όλοι όσοι ζούμε στην ίδια κοινωνία έχουμε τα ίδια δικαιώματα. Και δυστυχώς, αργά ή γρήγορα, οι εν λόγω «καταληψίες» θα έρθει η ώρα να βρουν το δάσκαλό τους από τους γραφτούς και άγραφους νόμους του κοινωνικού συνόλου και την αλήθεια που προστατεύουν τους «γραφικούς»…
