Στις 6 Απριλίου έλαβε χώρα μια ημερίδα στο Ρέθυμνο σχετικά με τη μνήμη και το χρέος για την ηρωική αντίσταση των Ελλήνων απέναντι στους Γερμανούς εγκληματίες της ανθρωπότητας. Ήταν μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνάντηση, καθώς βασικός ομιλητής ήταν ο κ. Περάκης, ο οποίος είναι καθηγητής διεθνούς δικαίου και θεσμικός εκπρόσωπος της χώρας μας σε εθνικά ζητήματα.
Το απόσταγμα λοιπόν της εκτεταμένης συζήτησης, αγαπητοί, εκτός των άλλων ήταν μόνο αυτό: ότι δεν υπάρχει αξιόπιστη έκθεση προσδιορισμού της ζημιάς, υλικής και ηθικής ως προς το εύρος και την έκταση.
Η γερμανική πλευρά δεν αρνείται την υποχρέωση αποζημίωσης, απλά αναζητά ένα αντιπροσωπευτικό φορέα με συγκεκριμένο αίτημα σαφούς καταγραφής.
Ο κ. Περάκης, σαν ειδικός στην εισήγησή του, ανέφερε το γεγονός ότι ενώ υπάρχει αναρτημένη έκθεση καταγραφής ζημιών του πολέμου, η ελληνική κυβέρνηση στρέφει στην ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικράτειας την ευθύνη επικύρωσης. Ήταν εξαιρετικά καυστικός και ίσως εμπαθής, σχετικά με τη διαδικασία, ενώ χαρακτηριστικά είπε ότι «Το ελληνικό κράτος κρύβεται πίσω από τους πολίτες του».
Το ζήτημα που με προβλημάτισε έντονα ήταν η απουσία των δικηγόρων που έχουν αναλάβει την υπόθεση και θα είχαν πολλά χρήσιμα να πουν και πολλές απορίες να λύσουν.
Ως γνωστόν, το ευρωπαϊκό δικαστήριο εξέδωσε απόφαση που θεωρεί πως το γερμανικό κράτος δεν αποτελεί συνέχεια του ναζιστικού κράτους κι ως εκ τούτου απαλλάσσεται. Η Γερμανία, κουτοπόνηρα στην επανένωσή της ρητά απαγόρεψε οποιασδήποτε μορφής διεκδίκηση αποζημιώσεων λόγω πολέμου, ενώ απέφυγε να ονομάσει τη διαδικασία ενοποίησης προκειμένου να ελίσσεται με νομοτεχνικό τρόπο από το ισχύον διεθνές δίκαιο. Με την Ευρωπαϊκή Ένωση τα κατάφερε, καθώς αποτελεί την κρυφή εξουσία, όμως ο κ. Περάκης διευκρίνισε ότι σύμφωνα με τη συνθήκη του Λονδίνου, το 1953, συμφωνήθηκε ότι απαλλάσσεται από τις υποχρεώσεις της μέχρι να επανακάμψει σαν κράτος και να έχει τη δυνατότητα αποζημίωσης. Επίσης, ιεραρχικά η συνθήκη αυτή έχει αυξημένη ισχύ έναντι οποιασδήποτε άλλης.
Συνεπώς θεωρώ πλέον ζήτημα χρόνου την υποχρέωση αποζημίωσης υπό τη βασική προϋπόθεση ότι θα υπάρχει αξιόπιστη καταγραφή ζημιών.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η περίπτωση δικαίωσης θυμάτων του Διστόμου, όπου δυστυχώς υπήρξε απουσία εκπροσώπων, ώστε να αναλύσουν τη νομική συνταγή που ακολούθησαν και την επιτυχία (αν μπορούμε να την πούμε) να δημιουργηθεί μια διχογνωμία μεταξύ Ιταλίας και Γερμανίας. Οι δικηγόροι Διστόμου κινήθηκαν διαφορετικά και μέσω Ιταλίας, όπου το σύνταγμα τους υποχρεώνει το εσωτερικό δίκαιο σε άμεση συμμόρφωση και ενσωμάτωση αποφάσεων διεθνών Δικαστηρίων.
Τα οικουμενικά εγκλήματα των Γερμανών κατά της ανθρωπότητας, δεν παραγράφονται, γιατί αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της παγκόσμιας ιστορίας και είναι περασμένα στο συλλογικό ασυνείδητο και καταγεγραμμένα στη ψυχή και τη μνήμη όλων μας.
Κανένα νομικό τερτίπι, καμία κουτοπόνηρη απόφαση υποκρισίας δεν μπορεί να άρει το στίγμα και να απαλλάξει τους ενόχους από την υποχρέωση να αποζημιώσουν για τις θηριωδίες τους.
Μια σύγκριση της άκρως προνομιακής μεταχείρισης σχετικά με το χρέος της Γερμανίας με την αδικημένη Ελλάδα αρκεί για να κατανοήσουμε τα προβλήματά μας όσον αφορά την συγκρότηση ενός αξιόπιστου κράτους. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι ένα σύστημα μηχανογράφησης και μια βαθιά εκπαιδευτική βουτιά μας στα αίτια κι αποτελέσματα του εμφυλίου των Δεκεμβριανών. Γενικές παραδοχές της ιστορίας μας που θα αποτελέσουν τη βάση της υπαρξιακής μας οντότητας.
Αφού συνειδητοποιήσουμε πια ότι η Ελλάδα ουσιαστικά έχει αφανιστεί από την αποτυχημένη γενιά του μεσοπολέμου, καθώς δόθηκαν παροχές και κονδύλια που καταναλώθηκαν χωρίς καμία αίσθηση ευθύνης και χρέους απέναντι στους ήρωες που αγωνίστηκαν για ελεύθερο κράτος. Τα παιδιά μας καλούνται να θυσιαστούν, προκειμένου να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις που δίνονταν ανεύθυνα με δανεικά χρήματα. Το μόνο που μας μένει είναι απλά να παραμείνουμε σαν επαρχία της Ευρώπης, όπου κάποια στιγμή θα διαπιστώσουμε ότι η προηγούμενη γενιά τα ξεπούλησε όλα.
Εύχομαι να ολοκληρωθεί η Ευρώπη, προκειμένου το ελληνικό χρέος να γίνει ευρωπαϊκό και η νέα γενιά Ελλήνων να έχει δυνατότητες επιλογής και εξέλιξης. Δεν θέλω να σκέφτομαι την υποκρισία και κρυμμένη βαρβαρότητα των Ευρωπαίων εάν το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης χτυπηθεί στα θεμέλιά της, προκειμένου να είναι ένας δούρειος ίππος υποταγής.
