Αντιγράφω από τις πρώτες ειδήσεις στα ΜΜΕ. Ομαδικός βιασμός κοπέλας 24 ετών σε πάρτι. Ανελέητο ξύλο στη γυναίκα του με πολλαπλά κατάγματα, σε σημείο που χαροπαλεύει. Σκότωσε την κοπέλα του γιατί του ζήτησε να χωρίσουν. Δεν περνά μέρα να μην ακούσουμε παρόμοιες ειδήσεις στα ΜΜΕ. Αλλά και διαφορετικού τύπου ειδήσεις, με κοινό παρανομαστή όμως την παιδεία, όπως: Με πρωτοφανή ενθουσιασμό έγινε δεκτός στην Ελλάδα ο αμφιλεγόμενος παίκτης του Survivor. Αρκετά τηλεοπτικά συνεργεία τον περίμεναν για να του αποσπάσουν μια δήλωση. Μάλιστα, ο πανικός που επικρατούσε στο αεροδρόμιο έφερε και εκνευρισμό!
Μάλιστα! Στην καταχρεωμένη Ελλάδα των σχεδόν 400 δισ. ευρώ, με τα χιλιάδες άλυτα προβλήματα που διαιωνίζονται, η σημαντικότερη είδηση των ημερών, δεν είναι το χρέος, η πανδημία, οι θάνατοι, οι αυτοκτονίες, οι βιασμοί, ούτε καν οι κάδοι σκουπιδιών που έχουν γίνει πλέον τα σουπερ μάρκετ των φτωχών. Είναι κάποιος που έκανε αμειβόμενες διακοπές σε ένα τροπικό νησί, υποβάλλοντας τον εαυτό του σε μερική πείνα και σωματικές ασκήσεις, ξεφτιλίζοντας την προσωπικότητα του, προς τέρψη μερίδας τηλεθεατών, οι οποίοι πιθανόν έλκουν την καταγωγή τους από τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία του άρτου και των θεαμάτων…
Στο μεταξύ οι ξεψυχισμένες, μα εκκωφαντικές τελευταίες λέξεις «Σας παρακαλώ μη με χτυπάτε άλλο!» ενός δεκαεννιάχρονου, που δεν πρόλαβε να χαρεί τη νιότη του, γιατί κάποια άτομα «με υψηλό επίπεδο παιδείας, ήθους, συνείδησης και ιδανικών», τον ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου, επειδή ήταν φίλαθλος μιας συγκριμένης ομάδας, θα πρέπει να στοιχειώνουν όλους μας. Οι λέξεις του, μία προς μία, ακούγονται εκκωφαντικές σε όσους έχουν συνείδηση με ήθος, αξίες και ιδανικά. Οι υπεύθυνοι σ’ αυτή τη χώρα από τις καρέκλες και τα γραφεία, άκουσαν άραγε την επιθανάτια κραυγή του δεκαεννιάχρονου ή κωφεύουν; Γιατί τέτοιου είδους κραυγές, κάτω από τις συνθήκες που γίνονται, δεν σηματοδοτούν μόνο το θάνατο κάποιου. Σηματοδοτούν και τον αργό θάνατο μιας κοινωνίας και ενός κράτους, που φαίνεται να αποφεύγει να πάρει τα κατάλληλα αυστηρά μέτρα, όποια κι αν είναι αυτά, για να μη δυσαρεστήσει τους λίγους, οδηγώντας στον απόλυτο εξευτελισμό της ανθρώπινης υπόστασης.
Το θέμα σίγουρα είναι αρκετά πολύπλοκο με πολλές παραμέτρους, αλλά με μια τελική συνιστώσα, η οποία αναμφισβήτητα είναι η παιδεία. Κάποιοι λανθασμένα θεωρούν ότι η παιδεία είναι αποκλειστικά αποτέλεσμα της σχολικής παιδείας, κάτι που οπωσδήποτε δεν ισχύει. Στο σχολείο το παιδί πηγαίνει για να μάθει μαθηματικά, ιστορία, γλώσσα και τα υπόλοιπα μαθήματα. Η διαπαιδαγώγηση ξεκινά από το σπίτι και βελτιώνεται κατά το δυνατόν στο σχολείο.
Παιδεία με την ευρύτερη έννοια λέμε τη γενικότερη καλλιέργεια του ανθρώπου, που συνδέεται και με άλλες έννοιες όπως η αγωγή, η μόρφωση και η γενικότερη κουλτούρα του σαν ατόμου. Γιατί δεν είναι δυνατόν να περιορίζεται μόνο στο σχολείο. Ξεκινά από την οικογένεια και έχει τις ανάλογες επιδράσεις από το χώρο και την κοινωνία που συναναστρέφεται το άτομο. Οι ηθικές αξίες που μπολιάζεται από την οικογένεια του και από την κοινωνία που ζει, διαμορφώνουν την προσωπικότητα, τις αξίες, το ήθος και τη γενικότερη συμπεριφορά του κάθε ατόμου. Αυτές οι πρώτες βασικές αξίες που θα του δοθούν, δύσκολα μπορούν να επηρεαστούν αρνητικά στο μέλλον, αποτελώντας και το συνολικό κορμό της παιδείας και τη στάση του εφ’ όρου ζωής.
Οι γονείς σήμερα είναι γενικά παραδεκτό, ότι ασχολούνται λιγότερο με τα παιδιά τους, για πολλούς και διάφορους λόγους. Πριν από λίγα χρόνια δωδεκάχρονος μαθητής που κλήθηκε για παραβατική συμπεριφορά σε γραφείο διευθυντή, σε ερώτηση για τη γενικότερη προβληματική συμπεριφορά του και αν έχει μιλήσει με τους γονείς του, για τη σοβαρότητα τέτοιων θεμάτων, απάντησε το εξής εκπληκτικό. Θέλω να συζητήσω με τον πατέρα μου και μιλάει στο κινητό, πάω να μιλήσω στη μητέρα μου και παίζει πασιέντζες στον υπολογιστή! Κάπου εκεί ανάμεσα στα δυο προφανώς έχει χαθεί το παιχνίδι… γιατί τα παιδιά θέλουν παιδεία, θέλουν χρόνο! Πολύ χρόνο! Και εμείς δυστυχώς δεν τους τον δίνουμε, ίσως πιεσμένοι από το άγχος της καθημερινότητας για την επιβίωση, χωρίς αυτό να είναι βέβαια δικαιολογία.
Ας φανταστούμε έναν κόσμο και μια νεολαία, της οποίας τις τύχες θα είχαν άτομα χωρίς ηθικές αξίες, χωρίς ηθικούς φραγμούς, χωρίς αναστολές, χωρίς συνείδηση, και χωρίς ανθρωπισμό. Ασφαλώς είναι κάτι, που κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν θα ήθελε ούτε για αστείο να συμβεί. Στην εποχή που ζούμε, τα ήθη και οι αξίες που ανατράφηκαν οι προηγούμενες γενιές δυστυχώς όλο και λιγοστεύουν. Η σημερινή εξήγηση τους, λόγω των κοινωνικών εξελίξεων, είναι πολλές φορές αντιφατική και προβληματική. Επειδή όμως οι προκλήσεις της εποχής, καλές ή κακές, συνεχώς αυξάνονται, κάθε κοινωνία πρέπει να είναι πάντα σε εγρήγορση, για να προλάβει καταστάσεις, όπως οι παραπάνω και να διαπαιδαγωγήσει τη νεολαία με τη συνείδηση, τα ήθη και τις αξίες που επιβάλλονται, για την αρμονική συνύπαρξη όλων. Κάτι που σημαίνει ότι η αλυσίδα σπίτι – οικογένεια – σχολείο – κοινωνία, για να μη σπάσει, θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να συνεργάζεται αρμονικά, ακόμη και στις δυσκολότερες των περιπτώσεων, για τη σωστότερη διαπαιδαγώγηση των νέων, όσο κι αν λόγω εποχών χρειάζεται περισσότερη δουλειά από όλους, για να οδηγηθούν στο σωστό δρόμο. Αλλά αυτό μόνο δεν είναι αρκετό. Θα πρέπει η πολιτεία να πάρει άμεσα ρηξικέλευθες αποφάσεις και να νομοθετήσει ανάλογα, ώστε να εξαλειφτούν από την κοινωνία καταστάσεις όπως οι παραπάνω, οι οποίες σίγουρα δεν τιμούν κανένα μας.
