Πλησιάζει η μέρα των εκλογών! Όλοι οι εμπλεκόμενοι, το βλέπουμε, έχουν αγωνία. Και οι εν αρχή όντες πώς θα διατηρηθούν στην εξουσία, και οι διεκδικούντες αυτήν πώς θα την κατακτήσουν.
Ακούμε βαρύγδουπα συνθήματα και μεγάλες υποσχέσεις των πολιτευτών. Διαβάζουμε τα πλούσια προσόντα και τα τρανά οράματα των υποψηφίων.
Και μου έρχονται στο νου δύο αξεπέραστες στο διάβα των χρόνων ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Η μία με τον Θανασάκη τον πολιτευόμενο και η άλλη με τον υπουργό Μαυρογιαλούρο.
Ο εις επαγγελματίας πολιτευτής δεν έχει εργαστεί ποτέ του για τα προς το ζην. Έτσι, δεν θα μπορούσε ποτέ να αντιληφθεί το σωματικό, τον πνευματικό και τον ψυχικό κόπο του εργάτη, του αγρότη, του δημοσίου και του ιδιωτικού υπαλλήλου.
Ο άλλος υπουργός ων και προερχόμενος από «τζάκι» πολιτικών δεν έχει καμία άμεση επαφή με την εκλογική του περιφέρεια. Έτσι, δεν μπορεί να πιάσει τους σφυγμούς του λαού, να ιδεί και να αφουγκραστεί τα καθημερινά προβλήματα του και να τον βοηθήσει πραγματικά να τα λύσει.
Και ο Θανασάκης και ο Μαυρογιαλούρος ζουν σε άλλον κόσμο, διαφορετικό από τον πραγματικό. Στον δικό τους, κυριολεκτικά, κόσμο που απέχει παρασάγγας από τον αληθινό των πολιτών.
Οι ταινίες που τους προβάλλουν περιγράφουν κοινωνικοπολιτικά ήθη της ελληνικής κοινωνίας στις δεκαετίες 1950 και 1960 αντίστοιχα. Μας παρουσιάζουν πώς οι πολίτες βλέπουν τους πολιτικούς και πώς οι πολιτικοί τους πολίτες.
Παλαιότερα, όταν τις έβλεπα, απορούσα πώς οι εν λόγω ταινίες «γλίτωσαν» τη λογοκρισία των κρατούντων. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, διαπιστώνω πως ήσαν καθρέφτες των πολύ δύσκολων μεταπολεμικών και προ του 1967 ετών για την ελληνική κοινωνία, κατά τη διάρκεια των οποίων στην εκτός αστικών κέντρων Ελλάδα το δίπολο πολίτες- πολιτικοί χαρακτηρίστηκε από τη σχέση «σου δίνω ψήφο (υς) – μου κάνεις ρουσφέτια», εφόσον οι πολιτικοί για να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη σταυροδοσία, υπόσχονταν ή/και βοηθούσαν τους ψηφοφόρους τους όχι πάντα με ηθικό ή νόμιμο τρόπο να βρουν λύση σε όσα τους ταλαιπωρούσαν. Τα ρουσφέτια έδιναν λύσεις πρόσκαιρες και όχι μακροπρόθεσμες- το έχουμε ιδεί ή ακούσει από τους γονείς μας.
Τέλος πάντων, για να μη σας κουράσω άλλο, έχω την πίστη ότι όσοι από τους Έλληνες προσέλθουμε στις προσεχείς κάλπες είμαστε νοήμονες και ότι, ατενίζοντας το μακρινό μέλλον όλων μας και των παιδιών μας, μπορούμε, χωρίς παρωπίδες, ωτασπίδες και αρρωστημένες και αναχρονιστικές ιδεοληψίες, να ξεχωρίσουμε ποιοι από εκείνους που διεκδικούν την ψήφο μας και ευαγγελίζονται τη σωτηρία του τόπου μας είναι Μαυρογιαλούροι ή Θανασάκηδες του 2019, ώστε να τους δώσουμε το μάθημα που τους αξίζει…
Καλή, λοιπόν, και συνετή ψήφο ας δώσουμε!
