Μεσσίες πάλι γέμισε η Αγορά
κι ανέξοδα σωτηρολόγια
γι’ άμεσες διεξόδους στα αδιέξοδά μας.
Και οι προπομποί τους ξεμεσιάζονται
για να τους στρώνουν τα χαλιά
πάνω στα μαύρα χάλια μας.
Μα, αν κάποιοι αποθρασύνονται
και παριστάνουν τους μεσσίες,
φταίμε κι εμείς, εμείς κυρίως,
που δεν αντέχουμε χωρίς αυτούς!
Φταίμε κι εμείς -τ’ «αθώα θύματα»!-
που τους τριπλοθυμιάζουμε
με των ονείρων μας τις τεφροδόχους…
Εμείς που τρελαινόμαστε για παραμύθια,
αλλά και περιμένουμε το «θαύμα»,
αλλάζοντας σαν τα πουκάμισα
τη μια αυταπάτη με την άλλη
και αλαλάζοντας κάθε φορά
άλλα των άλλων…
Εμείς που αμνηστεύουμε
-οι αμνήμονες!-
εκείνους που ανώδυνα πετούν
στους κάδους των απορριμμάτων
τις επαγγελίες τους
και που χειροκροτούμε – οι αυτόχειρες!-
τους κατ’ επάγγελμα χειραγωγούς,
μόλις μας ξανασφίξουνε το χέρι!
Φταίμε κι εμείς που χάνουμε τον εαυτό μας
και κατοικίδια γινόμαστε των καναπέδων
ή αχθοφόροι κάθε είδους σταυροφόρων…
Εμείς που καρτερούμε Ιφιγένειες
και ούριους ανέμους
και δεν ακούμε τη φωνή του Λαοκόοντα
να μη δεχόμαστε των Δαναών τα δώρα,
αλλά υποδεχόμαστε αβασάνιστα
τους Δούρειους Ίππους.
Φταίμε κι εμείς που δεν ακούμε
μέσα στο πανδαιμόνιο της Αγοράς
το Διογένη που «Τον Άνθρωπο ζητά»
και μες στο αλαλούμ των «διλημμάτων»
τη λύση «Άνθρωπος» του Οιδίποδα
στο αίνιγμα της Σφίγγας…
* Ο Γιώργος Φρυγανάκης είναι φιλόλογος – συγγραφέας
