Δεν κατέρχομαι υποψήφιος στις προσεχείς (01/11/2014) εκλογές του Υπηρεσιακού Συμβουλίου των Υπαλλήλων στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση Κρήτης. Εντούτοις, ως μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου των Εργαζομένων ΑΠΔΚ, θεωρώ χρέος μου και επιτρέψτε μου να καταθέσω κάποιες προσωπικές σκέψεις μου για προβληματισμό κάθε νοήμονος πολίτη.
Το Υπηρεσιακό Συμβούλιο των εργαζομένων θαρρώ ότι είναι ένας πολύ σημαντικός κοινωνικός και πολιτικός θεσμός, που χρειάζεται την ενεργό (υπο)στήριξη όλων μας εν όψει των προκλήσεων του μέλλοντος και όσων λαβαίνουν χώρα καθημερινά και αφορούν ποικιλότροπα το Δημόσιο και τους εργαζόμενους με οποιαδήποτε σχέση εργασίας σ’ αυτό. Το βήμα διεκδικήσεων των εργαζομένων προς το κράτος, ο μοχλός για τη συνέχιση του αγώνα υπέρ της οικονομικής και πνευματικής ανάπτυξης των σύγχρονων υπαλλήλων, σε μια εποχή που ο δημόσιος τομέας αδυνατεί να βγει από το αδιέξοδο που τον ρίχνουν τα διάφορα χρονίζοντα προβλήματά του ή όσα καινούργια εμπόδια αναφύονται καθημερινά.
Πολλές ήσαν οι φορές που άκουγα τον παππού μου να λέει ότι «για να προοδεύουν οι ανθρώπινες κοινωνίες, χρειάζεται και το μυαλό και η δύναμη των πολιτών. Μυαλό, για να μην επαναλάβουν το ζημιογόνο για τους ίδιους παρελθόν, αλλά και δύναμη, προκειμένου να βάλουν τα θεμέλια και, βαθμιαία, ν’ αγωνίζονται για την ανοικοδόμηση του μέλλοντος».
Συχνά, όμως, παρατηρώντας τους συναδέλφους μου στη δουλειά ή τους εργαζόμενους σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες και σε αρκετές ιδιωτικές επιχειρήσεις, βλέπω ότι οι συνθήκες έχουν αλλάξει ή βελτιωθεί σημαντικά στο διάβα του χρόνου. Ταυτόχρονα, βλέπω πως οι κάθε είδους εργαζόμενοι είναι, για διάφορους λόγους, «καρφωμένοι» στις θέσεις τους και εμφανίζονται ανήμποροι να ανταποκριθούν στην υποχρέωσή τους να «χτίσουν» το μέλλον και περιορίζονται, από συνήθεια τις περισσότερες φορές, να πηγαινοέρχονται σπίτι – δουλειά – σπίτι μόνιμα κουρασμένοι και… αδιάφοροι για το παρόν και το μέλλον της γύρωθέ τους κοινωνίας, ενίοτε ακόμα και της δουλειάς τους της ίδιας!
Και ενώ θεωρώ πως είναι ακέραιη η ευθύνη όσων «πατρόνων» του συνδικαλιστικού κινήματος δεν δίνουν το παράδειγμα των κοινωνικών αγώνων, αλλά κοιτούν πώς θα «βολευτούν» οι ίδιοι, θα έπρεπε ο κάθε εργαζόμενος να ορθώνει το ανάστημά του και, δίχως «οχαδερφισμό» αλλά θαρραλέα, να αγωνίζεται για τα δίκαια της τάξης του. Να μην αφήνει περιθώρια στις κυβερνήσεις να περνούν αντιλαϊκά μέτρα και να «καρπώνονται» τα οφέλη του σωματικού κάματου της αγροτιάς και της εργατιάς και του πνευματικού κόπου των επιστημόνων!
Και έναν τέτοιο δυναμικό εργαζόμενο θα τον λάβαινε σοβαρά υπόψη του το εργατικό κίνημα σήμερα, που όλα αλλάζουν ή, μάλλον, ανατρέπονται με ασταμάτητους και ταχύτατους ρυθμούς. Σήμερα, που, μέσα σ’ αυτό το διαρκή «χαμό», κινδυνεύουν να ισοπεδωθούν πατροπαράδοτες αρχές και αξίες, να συρρικνωθούν ή/ και να εξαφανιστούν αιματοβαμμένα κοινωνικοπολιτικά δικαιώματα των πολιτών και της εργατικής τάξης. Σήμερα, λοιπόν, που, παγκοσμίως, «ευτελίζονται» όσα ιδεώδη και κανόνες προφύλαγαν από εξωτερικές δόλιες «επιβουλές» την αρμονική κοινωνική συμβίωση, μόνο και μόνο για να κερδίζουν, αδηφάγοι και άπληστοι και πλεονέκτες, οι κρατούντες και οι συν αυτοίς, το συνδικαλιστικό κίνημα, για να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη των λαϊκών μαζών και για να γίνει φόβητρο των ασύδοτων εκμεταλλευτών του λαού, οι οποίοι χαίρονται όταν βλέπουν πενιχρές σε κόσμο και παλμό τις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις ή τις κάθε αιτίας απεργιακές κινητοποιήσεις, πρέπει να αγωνίζεται, άοκνα και ξάγρυπνα και σε εγρήγορση, με όλες του τις δυνάμεις, για το σεβασμό και την προάσπιση των εργασιακών μας δικαιωμάτων.
Και τούτο, γιατί η προστασία των κεκτημένων και των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης, που – οσάκις η εργασία δεν είναι απόρροια καταναγκασμού των κρατούντων προς τους αδύνατους, προσφέρει και κίνητρα στη νεολαία για δουλειά και δεν την αποθαρρύνει να «χτίσει» το μέλλον της – σχετίζεται με την κοινωνική ελευθερία, που στις ημέρες μας, παρά την τεχνολογική και πνευματική πρόοδο, φαλκιδεύεται κι αυτή επικίνδυνα από τους κοινωνικοπολιτικά ισχυρούς και όσους επιχειρήσουν να τον πλανέψουν για να τον έχουν ηθικά και υλικά υποχείριο.
Και, πράγματι, εφόσον ό,τι μας ολοκληρώνει ως εργαζομένους και υπαλλήλους δεν είναι ο παχυλός μισθός και οι ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, αλλά και κυρίως η με ανθρωπιά συμπεριφορά τόσο των κρατούντων προς τους υπαλλήλους όσο και μεταξύ των συναδέλφων, που θα τους φέρει πιο κοντά και ενωμένους στις καθημερινές δυσκολίες στο χώρο δουλειάς, ένα – φρονώ- θα πρέπει την ημέρα των εκλογών να ‘ναι το μοναδικό μέλημα κάθε εκλογέως, του καθένα μας. Ποιο; Το να μην παρασυρθεί από δόλιες υποσχέσεις, αλλά να εκλέξει για εκπροσώπους μας όποιους θα είναι ειλικρινείς και έντιμοι απέναντί του για καθετί και εκείνους που σέβονται και τιμάνε τους συναδέλφους ως συναγωνιστές τους.
