Το έπος του 1940 κατέγραψεν αδρά η ιστορία, έγινεν παιάνας στα στόματα όλων, το απαθανάτισε η τέχνη, το πανηγύρισαν γέροι και νιοι. Κι οι δάφνες που κερδίζονται στις άδικες επιθέσεις, ποτέ δε μαραίνονται!… Όμως πολλές οι απώλειες, ασήκωτες οι συμφορές… Τα στρατιωτάκια μας με τ’ αγιασμένο τους αίμα κοκκίνισαν το χιόνι και τ’ ακρωτηριασμένα τους μέλη μετέβαλαν τα χωράφια σε κοιμητήρια… Αλλά η ζεστασιά της καρδιάς τους έψελνεν «αέρα» κι ορμούσε στη μάχη με τον οπλισμό της μεγάλης ψυχής!
Ο Μανώλης από ένα χωριουδάκι της Κρήτης, έδωσε και τα δυο του λαμπερά μάτια και βυθίστηκε στο έρεβος…
Ο διάσημος χειρουργός του φούντωσε την ελπίδα, Μανώλη, θα ξαναδείς τον κόσμο, αν έχει μάνα και σου δώσει το ένα της μάτι. Για την αληθινή μανούλα, τίποτε πιο γλυκό!
Πως θα το ‘θελε σαν πουλί να βρισκόταν κιόλας στην Αθήνα.
Ύπνο κείνο το βράδυ δε δοκίμασε κι η στιγμή που έχωσεν στην αγκάλη το βλαστάρι της ήταν θεσπέσια! Όντως απερίγραπτη! Τα μάτια είχαν γίνει κρουνοί δακρύων. Κι ο Μανώλης με τα δάκτυλα τ’ άγγιζεν κι ύστερα δρόσιζεν τα ξεραμένα του χείλη! Η ελπιδοφόρα εγχείρηση είχεν την ποθούμενη επιτυχία και γρήγορα αντίκρισε το χωριό με τους συγγενείς και τους φίλους και προπάντων τον πατέρα του και την οκτάχρονη αδελφή, που επέμενεν αυτή να του χαρίσει το δικό της αγγελικό μάτι…
Η δόξα της Νίκης επιβάλλει πάντα σκληρό αγώνα, μα ο ελληνικός λαός ξέρει και μπορεί και να μάχεται και να πρωτοπορεί, από το πεδίον της μάχης μέχρι του σπιτιού την αυλή… Τότε μας το ομολογούσαν κι οι σύμμαχοι. Τώρα, Ε, αυτές οι Νίκες ξεθώριασαν και ‘μεις παλιώσαμε, τεμπελιάσαμε… Όχι, κύριοι πέφτετε έξω και θα το δείτε…
Η Ελλάδα μας είναι η χώρα του Φωτός και της Αθανασίας. Στη γη αυτή υπάρχει αρκετή θαλπωρή που ζεσταίνει την ύπαρξη κι η πέννα γράφει αριστουργήματα, οραματίζεται και πλάθει από τις πέτρες καλλιτεχνήματα, γιατί εδώ ζουν οι απόγονοι του Περικλέους κι οι βαθιά ελεύθεροι Άνθρωποι του Ναζωραίου… Και δεν υπάρχει μετράδι να τους μετρήσεις, μόνον τ’ αστέρια του ουρανού το μαρτυρούν και προσυπογράφει η άμμος στη γαλάζια ακτή και το πυκνό της δάσος της κορφής…
Ελάτε όσοι διψάτε στην αστείρευτη πηγή να δροσιστείτε και να στήσετε χορό. Τα έπη μας αναβλύζουν δροσερό νερό κι ο λαός της δαφνογέννας χώρας έμπρακτα θέλει και μπορεί να πρωτοπορεί και τώρα και πάντα. Η Ανατολή μας είναι ροδοκόκκινη κι η Δύση μας μαγεία…
Δεν καυχόμαστε μα η χώρα μας είναι αιθέρια κι οι Άνθρωποι της λεβεντιά!
Αθάνατο 1940 ισχνά τούτα τα λόγια, μα η ευγνωμοσύνη έχει ρίζα βαθιά…
