Δεν υπήρχε ημέρα που να μην τύχαινε να σε συναντήσω. Είτε φεύγοντας είτε επιστρέφοντας στην πολυκατοικία όπου μένω …εσύ βρισκόσουν εκεί. Καθισμένος στο επάνω ή στο αμέσως επόμενο σκαλί, άλλοτε κουλουριασμένος έπειτα από ένα ράθυμο «χουζούρεμα» και άλλες πάλι φορές ζωηρός και σε πλήρη ετοιμότητα, με το τιγρέ βελούδινο τρίχωμα και τις λευκές πατουσίτσες σε εγρήγορση, μήπως και περάσει κάποιος ένοικος και δεν προλάβεις να τον πλησιάσεις… διακριτικά αλλά και με κάποια κοφτά γουργουρητά που αφόπλιζαν τον όποιο ζωόφιλο.
Σε είχαμε μάθει όλοι πια. Είχες γίνει η μασκότ της πολυκατοικίας μας. Κάποιοι πιο ευαίσθητοι από εμάς, σε φρόντιζαν καθημερινά. Είμαι σίγουρη όμως, ότι αν όχι όλοι, τουλάχιστον οι περισσότεροι, κάποιες φορές δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στη φατσούλα αυτή που εκλιπαρούσε περισσότερο για ένα χάδι παρά για ένα γατήσιο μεζέ. Είχες κερδίσει βλέπεις από μόνος σου την αγάπη αυτή και τη συμπάθεια των ενοίκων. Έδειχνες τόσο φιλικός και τόσο δεκτικός στα χάδια και την ανθρώπινη επαφή. Δε φοβόσουν. Όχι. Ήσουν σίγουρος ότι όλοι εμείς, θα σε φροντίζαμε είτε για την υλική είτε για την όποια συναισθηματική σου ανάγκη.
Τυχαίνει να έχω κι εγώ μια ψιψίνα. Μόνο που εκείνη είναι μαθημένη αλλιώς. Έχει γνωρίσει μόνο το διαμέρισμα μιας πολυκατοικίας και έχει συνηθίσει να βλέπει τον κόσμο από ψηλά. Οι βελούδινες πατουσίτσες δεν έχουν πατήσει ποτέ επάνω σε χώμα παρά μόνο σε εκείνο, που η «τουαλέτα» της, προστάζει… Στον παραμικρό θόρυβο τρομάζει και αν και της έχει δοθεί πολλές φορές η ευκαιρία να αποδράσει ξεγλιστρώντας μέσα από μια ανοικτή πόρτα, εκείνη πάντοτε γυρίζει πίσω… στην ασφάλεια και τη θαλπωρή του μικρού διαμερίσματος. Πώς να διαχειριστεί μια τόσο ξαφνική ελευθερία ένα τόσο καλομαθημένο πλάσμα αλήθεια;
Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι είναι καλύτερο για τους συμπαθέστατους τετράποδους φίλους μας. Οι κάτω, εκείνοι του δρόμου έχουν κάτι τόσο πολύτιμο για όλους μας. Την Ελευθερία τους. Μπορούν να τρέξουν, να σκαρφαλώσουν, να κυλιστούν, να ερωτοτροπήσουν, να διαπληκτιστούν ή ακόμα και να αλλάξουν όποια γειτονιά και όποιο πρόχειρο κατάλυμα επιθυμήσουν. Όμως είναι εκτεθειμένοι σε τόσους μα τόσους κινδύνους. Εχθρικά πόδια τρομάζουν. Εκκωφαντικοί θόρυβοι κάνουν τις μικρές καρδούλες να χτυπήσουν πιο δυνατά. Κάτι περίεργα σιδερένια ζώα που πετιούνται στα ξαφνικά γίνονται αφορμή να χαθούν τόσες ζωές από τα πλάσματα αυτά… του δρόμου. Κι ύστερα είναι και αυτή η πείνα. Το γουργουρητό του στομαχιού που κάθε λίγο διαμαρτύρεται. Πώς να το γεμίσεις αλήθεια; Μέσα από πιο κάδο και ποια σκουπιδοσακούλα θα αποκαλυφθεί ο «θησαυρός» για το επιούσιο γεύμα; Και για πόσο; Και η βροχή; Το κρύο; Η ζέστη; Πώς να την αντιμετωπίσει ένα άστεγο μικρούλικο πλάσμα;
Έπειτα είναι εκείνοι οι άλλοι …Οι επάνω. Εκείνοι των διαμερισμάτων. Έχουν πάντα τη σιγουριά ότι κάποιος θα τους φροντίσει. Διεκδικούν φυσικά από συνήθεια …ένα ήδη κερδισμένο πιάτο ξηράς ή γκουρμέ τροφής. Έχουν καθημερινά μια ανοικτή αγκαλιά πρόθυμη για να χωθούν και να κάνουν πατουσίτσες (οι γατόφιλοι γνωρίζουν τι είναι αυτό…) να γουργουρίσουν να τεντωθούν, να παίξουν σε στενά πάντοτε περιθώρια …αλλά και να «θυμώσουν» αν βαρεθούν ή αν αισθανθούν ότι δεν τους πρόσεξε αρκετά το αφεντικό τους. Απαλλαγμένοι από ασθένειες, από τραυματισμούς και από «ξιπάσματα» του δρόμου, ζουν μέσα σε ένα επίχρυσο κλουβί… Δεν έχουν την ευκαιρία να ζήσουν όπως τόσοι όμοιοι του είδους τους. Τριγυρνώντας ελεύθεροι…
Τελικά, σε αυτή τη ζωή είναι τόσο δύσκολο να τα έχει κανείς όλα. Τα πάντα έχουν ένα τίμημα. Και για αυτά τα πλάσματα η ζωή κάποτε αποδεικνύεται πολύ σκληρή. Φόλες παραμονεύουν παντού εκεί έξω και τα τροχοφόρα αφήνουν αιμόφυρτα ή ακρωτηριάζουν αυτά τα πλάσματα που δεν είχαν την ευκαιρία να έχουν ένα ζεστό σπιτικό.
Μεγάλο θέμα η ζωοφιλία και ο σεβασμός σε κάθε μορφή ζωής σε αυτό τον πλανήτη. Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε σαν ανθρώπινο είδος για να μπορούμε να πούμε ότι λεγόμαστε Άνθρωποι. Ευτυχώς τα νέα παιδιά είναι αλλιώς. Δείχνουν να σέβονται και να εκτιμούν την κάθε μορφή ζωής. Και λυπούνται και φροντίζουν τα πλάσματα αυτά. Χαίρονται τη συντροφιά τους και έχουν συνειδητοποιήσει ότι είμαστε όλοι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας. Εκείνης που μας κρατά όλους ενωμένους. Είμαστε όλοι κομμάτια από την ίδια Θεϊκή δύναμη. Μέσα σε κάθε βλέμμα οφείλουμε να βλέπουμε τη ματιά του Θεού. Γιατί έτσι θα έπρεπε. Να αναγνωρίζουμε τη μοναδική Αξία του κάθε πλάσματος και να τρέφουμε άπειρο σεβασμό για κάθε μορφή ύπαρξης… αφού είμαστε όλοι Ένα. Κομμάτια της ίδιας Θεϊκής Πνοής…
«Τα έμαθες Μαριάννα για το γατούλη;». Με ξάφνιασε η ερώτηση της φιλόζωης γειτόνισσας που φρόντιζε καθημερινά όλες τις ψιψίνες της γειτονιάς. Πάντα με πολύ αγάπη και επιμονή …δε ξέχναγε να ταΐσει και το τελευταίο πεινασμένο πλάσμα. Μακάρι να είμαστε όλοι λίγο σαν και εκείνη. Πολύ την έχω θαυμάσει για αυτό το είδος της Αγάπης, που εκφράζεται με έργα και περνάει στη δράση. Δεν είναι μόνο λόγια…
Όχι δεν ήθελα να ακούσω… Το ένοιωθα ότι κάποτε θα γινόταν… Δεν μπορεί να ήταν τόσο τυχερός ο γατούλης εκείνος της πολυκατοικίας. Δεν μπορεί να απολάμβανε για μια ζωή τα χάδια και το φαγητό σχεδόν όλων των ενοίκων.
«Όχι κ. Ρένα» κατάφερα να ψελλίσω.
«Τον χτύπησαν χθες…» συνέχισε, αλλά εγώ είχα ήδη φύγει συγκινημένη… Δεν ήθελα να ακούσω… δεν ήθελα να μάθω λεπτομέρειες… Αν ήταν τροχαίο… αν ήταν επίτηδες ή κατά λάθος… ή ότι άλλο.
«Με συγχωρείς… δεν έπρεπε να σου το πω»… την άκουσα να ψιθυρίζει η καλή μου η γειτόνισσα.
Ανέβηκα μουδιασμένη στο ρετιρέ εκείνο της «ασφάλειάς» μου. Της δικιάς μου και της ψιψίνας μου. Της στειρωμένης και φροντισμένης ψιψίνας που έτρεξε να μπερδευτεί στα πόδια μου για άλλη μια φορά, εκλιπαρώντας την ήδη κερδισμένη αγκαλιά και τα ήδη κερδισμένα «πατέ» της…
Την έσφιξα δυνατά στην αγκαλιά μου και έστειλα όση αγάπη μπορούσα στο μοναχικό εκείνο γατούλη της οδού Κριάρη που αποφάσισε, έτσι ξαφνικά, να αλλάξει «γειτονιά» και να ταξιδέψει σε άλλους πιο όμορφους και πιο ασφαλείς δρόμους εκεί ψηλά…
Το ένοιωθα εξ άλλου. Ήταν πολύ καλά εκεί πάνω στις γατογειτονιές των Αγγέλων Χορτάτος και ασφαλής πια… παρέα με τόσα άλλα πλάσματα αδικοχαμένα πρόωρα.
Γνώριζα επίσης ότι τον είχε ήδη συγχωρέσει τον άνθρωπο εκείνο που άθελά του ή ίσως και όχι… του στέρησε έτσι ξαφνικά τα όποια γουργουρητά της υπόλοιπης γατήσιας ζωούλας του.
