Οι άνθρωποι, όλοι γενικά, από τη γέννησή τους μέχρι τα γεράματα, διαπράττουν συνεχώς το ίδιο λάθος: Ελπίζουν ότι κάπου, κάποτε, με κάποιον τρόπο, τα όνειρά τους θα εκπληρωθούν. Αυτή η ελπίδα είναι η κυριότερη αιτία της δυστυχίας τους. Γιατί συνήθως τα όνειρα δεν εκπληρώνονται αλλά γίνεται το αντίθετο: Διαλύονται και θρυμματίζονται και κονιορτοποιούνται, οπότε από πηγή χαράς γίνονται αίτιο δυστυχίας.
Πως θα ήταν δυνατόν άλλωστε να εκπληρωθούν τόσα πολλά όνειρα, τόσων πολλών ανθρώπων συγχρόνως μέσα στον πολύπλοκο σημερινό κόσμο; Πως είναι δυνατόν για παράδειγμα να εκπληρωθεί το όνειρο κάποιου νέου να βρει δουλειά στη σημερινή Ελλάδα; Πώς να ελπίσει ένας Έλληνας απόμαχος της ζωής ότι θα έχει αξιοπρεπή κάλυψη για την υγεία του και ότι κάποτε θα πάρει μιαν αξιοπρεπή σύνταξη; Πως είναι δυνατόν, χωρίς να κουνήσεις το δαχτυλάκι σου να έρθει ένα ωραίο πρωί που ο θεός της Ελλάδας θα τα διορθώσει όλα με τρόπο μαγικό;
Ζώντας τριγυρισμένοι με ανεκπλήρωτα όνειρα μοιάζει σαν να ζούμε μέσα σ’ έναν κήπο γεμάτο αυταπάτες. Εικονικά λουλούδια, εικονική ευτυχία, εικονική πραγματικότητα. Όνειρα που ανθίζουν το πρωί για να ξεραθούν μέχρι το βράδυ. Κάθε πρωί, μπαίνομε σ’ αυτόν τον κήπο, περιφερόμαστε υπνωτισμένοι και άβουλοι, για να βγούμε εξουθενωμένοι το ίδιο βράδυ και την άλλη μέρα, φτου κι απ’ την αρχή.
Μοιάζουν με «νανούρισμα», έτσι γλυκά που χαϊδεύουν τ’ αυτιά μας οι αυταπάτες! Οι τηλεοράσεις μας νανουρίζουν με παραμύθια, με ωραία λόγια και υποσχέσεις. Κι εμείς, οι πολίτες αυτής της χώρας τόσο ανεκτικοί κι ευκολόπιστοι! Τόσο ευένδοτοι και συναινετικοί! Επιμένουμε να ζούμε μέσα στα όνειρα και τις αυταπάτες μας χωρίς να συνειδητοποιούμε τη συνεχή υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής μας σε βασικούς τομείς όπως στην υγεία, στην παιδεία, στην εργασία, στη δημιουργία οικογένειας, στο αίσθημα ασφάλειας και ψυχικής ηρεμίας που προφανώς όλοι έχομε ονειρευτεί.
Ο καθένας μόνος του θα αποφασίσει πότε θα βγει απ’ αυτόν τον κήπο της πλάνης. Η ανοχή έχει όρια που μόνος του ο καθένας καθορίζει. Δεν θα σου πω εγώ τι θα κάνεις εσύ, κι εσύ δεν θα συμβουλέψεις εμένα.
Όσον αφορά εμένα, έχω να σας πω ότι επιτέλους τερμάτισα. Επιτέλους βγήκα έξω και αρνούμαι να ξαναμπώ μέσα σ’ αυτό τον κήπο με τις αυταπάτες. Οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό. Έχω δραπετεύσει μια και καλή. Δεν τρέφω πια αυταπάτες. Τις συνταγές της υπομονής τις έχω πετάξει. Θέλω να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα χωρίς αγχολυτικά. Όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας έχουμε το δικαίωμα να ζήσουμε ανθρώπινα, τη ζωή που μας αξίζει.
– Εμπρός, γρήγορα, όλοι έξω! Μην ξαναμπείτε ποτέ πια σ’ αυτό τον αρρωστημένο κήπο. Όχι σε τέτοιους κηπουρούς, όχι σε τέτοιους κήπους. Να ζήσομε πραγματικά, να ζήσομε τη ζωή που μας έλαχε μέσα σ’ έναν καλύτερο και δικαιότερο κόσμο. Το ζητούμε, το απαιτούμε!
Ήταν η φωνή η στεντόρεια του Θωμά! Κούμπωσε το παλτό του γιατί ο κρύος αγέρας του δειλινού τον διαπερνούσε ολόκληρο. Ο Θωμάς όμως ήταν χαρούμενος και ήξερε γιατί: Διότι η Άνοιξη είχε αρχίσει ήδη να χαμογελά, κι ο ξανθός Απρίλης έσερνε ήδη το χορό των πιστών οπαδών του προς τις κόκκινες, αιμάτινες γραμμές των ελληνικών οριζόντων.
* Ο Μανόλης Καλλέργης είναι γιατρός
