Tης ΜΑΡΙΑΝΝΑΣ ΚΟΥΓΙΤΑΚΗ
«Ο Λευτέρης Πετρούνιας θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία». Η φράση αυτή έχει ειπωθεί από δημοσιογράφο και τη βρίσκω απόλυτα επιτυχή.
Αφορά στο ήθος, το ταλέντο, την αγωνιστικότητα, την επίπονη προσπάθεια αλλά προπάντων στην κατ’ επανάληψη επιμονή στο στόχο που ποθούσε να κατακτήσει ο νεαρός αυτός αθλητής.
Αθλητής με όλο το νόημα της λέξης, ήρθε πριν λίγες ημέρες και μας τίμησε με την παρουσία του, προσκεκλημένος από το Τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου μας, ως κεντρικός ομιλητής στην Ορκωμοσία πτυχιούχων του Τμήματος. Για πολλούς ήταν μια από τις ουσιαστικότερες προσωπικότητες που κατά καιρούς έχει προσκαλέσει το Τμήμα Ψυχολογίας αλλά και ολόκληρο το Πανεπιστήμιο. Χωρίς αυτό να θεωρηθεί υπερβολή, κατανοώ απόλυτα το λόγο που αυτό το «Χρυσό» παιδί άφησε αυτές τις εξαιρετικές εντυπώσεις σε όλους όσους είχαν την τύχη να τον ακούσουν και να τον γνωρίσουν καλύτερα από κοντά.
Έχοντας την τύχη να εργάζομαι επί πολλά έτη στο Πανεπιστήμιο, είχα την ευκαιρία από το πρώτο πόστο της Πρυτανείας να έρθω σε επαφή με πολλούς επίσημους καλεσμένους του Ιδρύματος. Εάν εξαιρέσω τις δυο τεράστιες προσωπικότητες του Πατριάρχη Βαρθολομαίου και του φιλόσοφου Κορνήλιου Καστοριάδη, οι οποίοι ξεχώρισαν κατ’ εμέ ως προς τη λάμψη και το κύρος που ο καθ’ ένας εξέπεμπε, ο επόμενος «λαμπερός» καλεσμένος που απασχόλησε τη σκέψη μου και με εντυπωσίασε με την απλότητά του ήταν ο Χρυσός μας Ολυμπιονίκης Λευτέρης Πετρούνιας.
Δε θα αναφέρω τα πόσα χρυσά μετάλλια ή επιτυχίες κατάφερε να κατακτήσει ο αθλητής αυτός.
Θα σταθώ στην απίστευτη απλότητα, ταπεινότητα και την εσωτερική λάμψη του παιδιού αυτού. Το αντιλαμβανόσουν αμέσως από τον τόνο της ζεστής του φωνής όταν άρχισε να εξιστορεί περιληπτικά και με ταπεινότητα την πορεία της αθλητικής του καριέρας.
Όχι, δεν άρχισε να αναμετρά τα χρυσά του μετάλλια όπως κάποιος θα φανταζόταν. Άρχισε να απαριθμεί τις αποτυχίες του οι οποίες δεν ήταν και λίγες παρ’ όλη την σκληρή προσπάθεια που κατέβαλε πριν από κάθε διεθνή αγώνα.
Τι υπέροχο παράδειγμα αλήθεια για όλους μας, αλλά ιδιαίτερα για τη νέα γενιά να έχει ως ίνδαλμα ένα τέτοιο νέο.
«Never give up» ή αλλιώς «Ποτέ μην τα παρατάς». Αυτό είναι το απαύγασμα της απλής και σύντομης ομιλίας του υπέροχου αυτού αθλητή μας.
Και ήταν διάχυτη η συγκίνηση στους περισσότερους από εμάς αλλά ιδιαίτερα στα περισσότερο «δικά» του άτομα εκείνα που τον πίστεψαν, τον προώθησαν, τον στήριξαν. Ο προπονητής του δυσκολευόταν να συγκρατήσει τα δάκρυά του… Ο Λευτέρης επίσης κόμπιασε στο λόγο του όταν ευχαρίστησε τον διδάσκοντα που τον προλόγισε με τόση αγάπη και συγκίνηση. Ήταν εκείνοι που γνώριζαν περισσότερο από όλους μας την απίστευτα σκληρή του προσπάθεια, τον υπέρογκο και άνισο αγώνα με τον σωματικό αλλά και τον ψυχικό πόνο.
Λευτέρη δεν ανέφερες το θάνατο του πατέρα σου τον ίδιο μήνα που πήρες χρυσό μετάλλιο. Λίγες ημέρες μετά… Ίσως γιατί εκείνο που επιθυμούσες ήταν να δώσεις μεγαλύτερο βάρος στο μήνυμα που ήθελες να μεταδώσεις στη νέα γενιά που είχε γεμίσει το ακροατήριο και σε άκουγε σιωπηλά, χωρίς ανάσα.
Εάν θέλει κάποιος να κατακτήσει τον προσωπικό του στόχο, εκείνο τον στόχο «ψυχής» δεν θα πρέπει να αποθαρρύνεται από τις όποιες αποτυχίες που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα έχει στην προσπάθειά του αυτή.
Θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος ότι θα έχει να αντιμετωπίσει πολλές ατυχίες, αποτυχίες, δυσκολίες, θυσίες, και ότι άλλο ίσως προκύψει μέχρι την κατάκτηση του στόχου του. Και θα πρέπει να το θεωρεί ως μέρος της όλης «μαθητείας» του. Γιατί περί «μαθητείας» πρόκειται. Μαθητεία ζωής….
Λευτέρη σ’ ευχαριστούμε από καρδιάς για το υπέροχο παράδειγμα που μας έδωσες. Ο καλύτερος διδάσκαλος ήταν η ταπεινότητα και η λάμψη σου, εκείνη που εξέπεμπαν τα δυο μεγάλα καστανά σου μάτια.
Δε χρειάζεται να πει πολλά κάποιος άνθρωπος όταν είναι ουσιαστικά «μεγάλος». Δε χρειάζεται να προσπαθήσει να πείσει για το μεγαλείο των κατορθωμάτων του. Αρκεί που είναι Άνθρωπος. Και αυτό εκπέμπεται αβίαστα.
«Λευτέρη μείνε όπως είσαι. Μην αφήσεις να αλλοιωθεί η ταπεινοτητα που εκπέμπεις» του είπα όταν έπρεπε να τον αποχαιρετίσω.
«Όχι Δεν θα γίνει κάτι τέτοιο. Είναι θέμα οικογένειας και αξιών». Αυτή ήταν η αφοπλιστική του απάντηση.
Αυτός ήταν και είναι ο δικός μας Λευτέρης. Ο Λευτέρης της καρδιάς μας…
