Απ’ το ντουκιάνι τση χαράς βγήκε αργά και μόνος,
στο σταυροδρόμι του καημού εβάρηκέ του ο πόνος.
Έσπασ’ ο λύχνος τση ζωής και χύθηκε το λάδι
κι από το χτύπο ξύπνησε ο κύρης του στον Άδη.
Η μαύρη μοίρα του ‘κοψε τση ζήσης του το νήμα
για της ασφάλτου τον Μολώχ ένα ακόμα θύμα.
Στον Άδη απού κείτεσαι παπα Στελή σηκώσου
για ν’ αγκαλιάσεις σήμερα τον άτυχο τον γιο σου!
