Η καταστροφή στο Μάτι είναι από τις χειρότερες που έχουν συμβεί στην Ελλάδα σε ειρηνική περίοδο και είναι προφανές ότι καταλογισμός ευθυνών, σε όλα τα επίπεδα, πρέπει να υπάρξει. Όχι απαραιτήτως για να φορτωθεί κάποιος ολόκληρη τη συμφορά, αλλά για το αν έγιναν όλα όπως έπρεπε, ώστε να σωθεί έστω και ένας άνθρωπος παραπάνω. Ο καταλογισμός ευθυνών πρέπει να είναι αποτέλεσμα αντικειμενικής έρευνας που οφείλει να λαμβάνει υπ’ όψιν τα πάντα: από τις συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί στον οικισμό και την ανοχή σε αυτές μέχρι τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε η φωτιά επιχειρησιακά. Η συζήτηση για το αν έπρεπε ή όχι να κλείσει η Μαραθώνος και πόση ώρα χρειάζεται να εκκενωθεί ένας τέτοιος οικισμός δεν μπορεί να γίνεται από άσχετους στα σάιτ και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και σίγουρα δεν είναι πολιτική συζήτηση.
Μπορεί να γίνει πολιτική συζήτηση όταν κάποιοι προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το κλίμα οδύνης και πόνου και να μετατρέψουν το πένθος σε έκρηξη αντικυβερνητικής οργής. Είναι αυτοί που μέσα τους πιστεύουν ότι οι μηχανισμοί δεν λειτούργησαν, όχι επειδή ξέρουν κάτι, αλλά επειδή η κυβέρνηση είναι αριστερή. Είναι αυτοί που θεωρούν ότι δεν επιτρέπεται να εξεταστεί οποιοδήποτε άλλο αίτιο -όπως η ταχύτητα του ανέμου ή οι κλειστές προσβάσεις- πέρα από την κυβερνητική ανικανότητα. Είναι αυτοί που βλέπουν την καταστροφή ως ευκαιρία να αποσταθεροποιηθεί η κυβέρνηση. Κάθε συζήτηση που δεν οδηγεί προς τα εκεί είναι προσπάθεια αποπροσανατολισμού. Δεν τους νοιάζει τι ακριβώς συμβαίνει και τι έπρεπε να έχει γίνει. Αυτό είναι μια σύνθετη κουβέντα. Τους νοιάζει να πάρουν ρεβάνς από το 2015. Αυτό τούς είναι πιο σημαντικό από κάθε συζήτηση για την τάξη, τη νομιμότητα, την αποτελεσματικότητα της πολιτικής προστασίας. Και φωνάζουν σήμερα για τις φωτιές με το ίδιο πάθος που φώναζαν προχθές για τις ασφαλιστικές ενημερότητες του τεχνικού γραφείου των συγγενών του πρωθυπουργού. Απλώς τώρα υπάρχει ένα περιβάλλον γενικευμένης οδύνης, μέσα στο οποίο μπορούν καλύτερα να ελιχθούν και να ενώσουν δυνάμεις. Δεν είναι σημερινός ο πόνος του ΣΚΑΪ, του «Πρώτου θέματος» και της ομάδας αλήθειας. Ούτε των πασίγνωστων διαταραγμένων του Facebook και του Twitter.
Η κατάσταση χρειάζεται προσοχή. Στην κοινωνία υπάρχει πραγματικός πόνος, θυμός, απόγνωση, πένθος, απορίες, ερωτηματικά που απαιτούν απαντήσεις. Δεν είναι όλοι κάπηλοι, ούτε εμπαθείς, ούτε επαγγελματίες αντιπολιτευόμενοι. Περιμένουν έντιμες και καθαρές εξηγήσεις καθώς και αποφασιστικές λύσεις σε χρόνια προβλήματα. Οι «τοξικοί» κρύβονται μέσα σε αυτόν τον κόσμο και παριστάνουν τους συγκλονισμένους. Εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι κάθε απόπειρα να αντιμετωπιστούν πολιτικά για τη χυδαιότητα και την υποκρισία τους μπορεί να χτυπήσει τους πολλούς, τους πραγματικά συγκλονισμένους, αυτούς που πονούν πραγματικά, που εκφράζονται με τιμιότητα και ειλικρίνεια. Οι αλήτες πρέπει να ξεσκεπαστούν προσεκτικά, να απομονωθούν από τον κόσμο και να πάρουν τις απαντήσεις που τους αξίζουν. Και, παράλληλα, οι δεσμεύσεις απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία πρέπει να τηρηθούν κατά γράμμα.
