Κάθε χρονιά, προς τα τέλη του Ιούλη, οι Έλληνες θυμούνται την -όπως είθισται να λέγεται- αποκατάσταση της Δημοκρατίας και την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών το καλοκαίρι του 1974.
Έχουν γραφεί και ειπωθεί πολλά από πολλούς για τούτη την επέτειο εδώ και 43 χρόνια που τιμάται. Όλοι, ως γνωστόν, στους λόγους και στα γραφτά τους στηλιτεύουν τα μειονεκτήματα των αυταρχικών καθεστώτων σε βάρος του λαού και εγκωμιάζουν τα υπέρ των πολιτών πλεονεκτήματα των δημοκρατικών πολιτευμάτων.
Σίγουρα, η πορεία της Ελλάδας και των κατοικούντων αυτήν θα ήταν διαφορετική σε ό,τι αφορά τη δημόσια και την ιδιωτική ζωή των πολιτών, την οικονομική, την πολιτική και την πνευματική, εάν δεν είχε γίνει τον Ιούλη του 1974 η μετάβαση από τη χούντα στη δημοκρατία. Όπως σίγουρο είναι πως θα ήταν και πάλι διαφορετική, εάν ο λαός αντιδρούσε διαφορετικά από όπως αντέδρασε στα «σταυροδρόμια» που έτυχαν μπροστά του όλα αυτά τα χρόνια ή/και εάν οι πολιτικοί ηγέτες της χώρας πολιτεύονταν διαφορετικά απ’ ό,τι πολιτεύτηκαν στα κρίσιμα χρονικά σημεία της εν λόγω τεσσαρακονταετίας. Δεν πρέπει, όμως, να λησμονούμε και τον ρόλο που έπαιξαν, τον φανερό και τον κρυφό, οι ξένοι, «φίλοι και σύμμαχοι», στη λήψη και στην εφαρμογή συγκεκριμένων πολιτικών αποφάσεων.
Με τέτοιες σκέψεις να τριγυρίζουν στο μυαλό μου, ήλθαν κοντά τους και κάποιες από τις «Παροιμίες» του σοφού Σολομώντος. Κάποιες «Παροιμίες» θυμήθηκα, λοιπόν, από εκείνες που μάς δίδουν συμβουλές πώς οι άρχοντες ενός λαού μπορούν να γίνουν παραδείγματα για μίμηση από τον λαό και να τον βοηθούν να ξεπερνά τα καθημερινά του μικρομέγαλα προβλήματα και εμπόδια. Η απόδοσή τους στα νεοελληνικά είναι δική μου.
«Χείλη υπεροχής δεν ταιριάζουν στον αλαζόνα. Πολύ λιγότερο στον άρχοντα χείλη που λένε ψέματα» (κεφ. 17.7).
«Όποιος κλείνει τα αφτιά του στην κραυγή του φτωχού, θα ‘ρθει ώρα που κι αυτός θα φωνάξει, μα κανείς δεν θα τον ακούει» (κεφ. 21.13).
«Αυτόν που θεωρεί δίκαιο τον ασεβή οι λαοί θα καταραστούν και τα έθνη θα μισούν. Όσοι όμως τον τιμωρήσουν θα είναι ευλογημένοι και σωρός ευλογημένα αγαθά θα ‘ρθουν στη ζωή τους» (κεφ. 24.24 & 25).
«Ο άρχοντας που δεν έχει σύνεση αυξάνει τους καταναγκασμούς, όποιος όμως μισεί την κλεψιά θα μακροημερεύσει τη ζωή του» (κεφ. 28.16).
«Ο άρχοντας με τη δικαιοσύνη στεριώνει τον τόπο αλλά ο δωροδοκούμενος τον καταστρέφει» (κεφ. 29. 4)
«Εάν ο άρχοντας δίδει προσοχή στα ψέματα, όλοι οι υπ’ αυτόν γίνονται αλαζόνες» (κεφ. 29. 12)….
