Οδεύουμε προς το τέλος. Δεν έχουμε φτάσει ακόμα, αλλά πλησιάζουμε επικίνδυνα. Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος και μια κάποια συνθήκη της Γιάλτας είναι κοντά. Και ρωτώ: Τα κόμματα, τελικά, μας επηρεάζουν ή τα χρώματα; Και με ποιόν τρόπο καταφέρνουν να θίγουν σε αυτόν το βαθμό την ανθρώπινη ύπαρξη;
Σύμφωνα με δικές μου μελέτες, κρίνω πως το παγκόσμιο σύστημα έχει θέσει ως στόχο, εδώ και δεκαετίες, να συνδυάσει σάρκα ανθρώπινη με ψυχή ρομπότ. Και που θέλω να καταλήξω με αυτό: Στο γεγονός ότι πέτυχαν, σε παγκόσμιο επίπεδο, να θέσουν σε αδράνεια τις ψυχές όλων μας. Συνεπώς, η σάρκα κουβαλώντας μια αδρανή ψυχή μπορεί να χαρακτηρίζεται ως ρομπότ.
Οι μελέτες, που με έναν κακό τρόπο ανέφερα νωρίτερα ως «δικές μου», περιείχε μια δόση ειρωνείας, διότι η συγκεκριμένη κατάσταση είναι εμφανής σε όλους μας. Τη μελετάμε, την κουβεντιάζουμε… Αλλά, συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε ως ρομπότ.
Επιστρέφοντας στα χρώματα και στα κόμματα, θα ήθελα να κάνω μια σύντομη αναδρομή από τον καιρό της εμφάνισης του ανθρώπου με έμφαση στο Μεσαίωνα. Για να είναι δυνατός ένας κάποιος έλεγχος της ανθρώπινης ύπαρξης, ο άνθρωπος επινόησε πολλών λογιών θρησκείες. Αναλόγως με το πού τοποθετούταν γεωγραφικά, του προσφερόταν και η ανάλογη θρησκεία. Μια θρησκεία που ταίριαζε στο κλίμα, τη διατροφή, τις εκάστοτε ανάγκες τις εποχής. Καλώς ή κακώς ήταν (και είναι) ένας τρόπος να χαλιναγωγείται η ανθρώπινη ύπαρξη.
Εκτός, όμως, από τις θρησκείες, τον τελευταίο αιώνα ο άνθρωπος οδηγήθηκε στο να ενταχθεί σε διάφορες κομματικές παρατάξεις με σκοπό τον έλεγχό τους. Για να μην επαναλαμβανόμαστε, ο άνθρωπος πρέπει με κάποιον τρόπο να χαλιναγωγείται. Τώρα, τι και πώς, δεν έχει σημασία.
Έχοντας δοκιμάσει όλων των λογιών τα χρώματα και τα κόμματα, πολλές δεκαετίες τώρα, βρίσκω ότι το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο, κάθε φορά και χειρότερο. Και σας ρωτώ: Πώς γίνεται; Πώς καταφέραμε και θέσαμε την ψυχή μας σε αδράνεια; Μόνο και μόνο για να ανήκουμε κάπου;
Βλέπω γύρω μου, στο διαδίκτυο, στην τηλεόραση, ανθρώπους να φανατίζονται, να δέρνονται, να σκοτώνονται.
Ο φανατισμός των ανθρώπων, αιώνες τώρα, είναι πηγή ζωής. Περισσότερο ανάγκη έχει ο άνθρωπος, από έχθρες παρά από ειρήνη. Ένας Αρμένης ποιητής είπε κάποτε: «Ο πιθηκάνθρωπος ξεκίνησε να γίνει άνθρωπος, αλλά δεν έφτασε ακόμα…». Βέβαια, αυτό είναι κατάλοιπο των πολέμων, όπου ο φανατισμός γίνεται κινητήριος δύναμη. Όπως και στο βασίλειο των ζώων δεν υφίσταται επιβίωση χωρίς μάχη. Θα ήθελα να συμπληρώσω μια φράση του Ν. Καζαντζάκη από μια συνέντευξη που έδωσε στη Γιολάντα Τερέντσιο το 1957: «Το μεγαλύτερο εμπόδιο στον άνθρωπο είναι, φαντάζομαι, η έλλειψη πίστης σε ένα ιδανικό ανώτερο από το Εγώ του. Αν δεν πιστεύει κανείς σε ένα πράγμα ανώτερο από τον εαυτό του, δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος».
Και μιλώντας για τον φανατισμό θα ήθελα να αναφερθώ στο ζήτημα των αθλητικών ομάδων. Βρίσκω πως με περισσότερο πάθος ασχολείται κάποιος με το σύστημα μιας αθλητικής ομάδας, παρά με το μέλλον, το περιβάλλον. Βέβαια, εδώ ξέχασα κάτι βασικό. Τα κόμματα σε συνεργασία με την τηλεόραση και τον τύπο, φροντίζουν το μέλλον, τη διατροφή, την ψυχή μας (δεν είναι μεγάλη ειρωνεία;). Ας με συγχωρέσουν οι φίλαθλοι των αθλημάτων της τηλεόρασης, αλλά θα ήθελα να επισημάνω πως αν ξοδεύανε το μισό χρόνο από εκείνον που αφιερώνουν στο όποιο άθλημα, που παρεμπιπτόντως έχει να κάνει πάλι με χρώματα, ίντριγκες και αντιπαλότητες, στο να ασχολούνται με το δικό τους μέλλον, το μέλλον των παιδιών τους, του κόσμου αυτού, κρίνω πως οι συγκεκριμένοι άνθρωποι θα ήταν λιγότερο δυστυχισμένοι.
Και, φυσικά, το ίδιο ισχύει με τα κόμματα. Άλλο κόμματα, άλλο πολιτική. Ξεχάστε τα χρώματα, τις έχθρες, τις αντιπαλότητες. Σταματήστε να κουνάτε σημαιάκια. Σημαιάκι (δηλαδή επιβράβευση) κάποιος δέχεται, εάν δεν απατώμαι, όταν ολοκληρώνει ένα έργο. Δηλαδή, αυτό που σου έταξε. Βέβαια, σε αυτόν τον τόπο και τονίζω συγκεκριμένα τον τόπο μας, γιατί δεν έχω σαφή εικόνα του τι γίνεται παραπλεύρως, επιλέγουμε να επιβραβεύσουμε ένα κόμμα με την ψήφο μας σύμφωνα με το πού μας διόρισε ή τι ρουσφέτι μας πραγματοποίησε.
Και για να είμαστε ρεαλιστές και πλέον να μιλάμε και έξω από τα δόντια, όλες οι παρατάξεις τις τελευταίες δεκαετίες εξελέγησαν από ανθρώπους που αντί να παλέψουν να διοριστούν πληρώντας τα απαραίτητα κριτήρια του εκάστοτε τομέα και να λειτουργούν τα γρανάζια του δημόσιου φορέα με συνέπεια και γνώση, προτίμησαν να πουλήσουν τη ψυχή τους στο διάολο για μια θέση που, ίσως δεν ήταν ποτέ σε θέση να υπηρετούν. Βέβαια, σε αυτό το σημείο, όπως ο ψηφοφόρος δεν ήταν κατάλληλα καταρτισμένος στο να υπηρετεί την όποια θέση, έτσι και ο εκάστοτε υπουργός εκαλείτο να θέσει εις πέρας το ρόλο του σε ένα υπουργείο, μη διαθέτοντας απαραίτητα την κατάλληλη κατάρτιση ή ακόμα και τεχνογνωσία.
Μιας και έχουμε «φρέσκα» τα μαθήματα τουρκικής γλώσσας, θα χρησιμοποιήσω μια μαγειρική συνταγή, η οποία θεωρώ πως μας ταιριάζει απόλυτα, ονόματι αχταρμάς (aktarma). Και σε περίπτωση που θελήσετε να το μαγειρέψετε, δεν χρειάζεστε τίποτα περισσότερο από μερικά κακώς αναμεμειγμένα υλικά.
* Ο Μιχαήλ Γ. Ανδρουλιδάκης είναι φωτογράφος-συγγραφέας
