Μες στην Αθήνα την περικλεισμένη
από τους ορατούς εχθρούς της Σπαρτιάτες,
και την κατακλυσμένη απ’ το ανθρωπομάνι
δεν άργησαν να ακουστούν οι πρώτοι θρήνοι
και για τα πρώτα θύματα ενός αόρατου εχθρού,
του άγνωστου τότε ιού, που έφτασε στον Πειραιά
απ’ την Αιθιοπία και μέσω Αιγύπτου και Λιβύης.
Ο Περικλής με τους τελάληδές του διεμήνυε:
Κλείσετε πόρτες και παράθυρα στον Πανικό
και πάρετε κουράγιο απ’ οπουδήποτε,
αλλ’ εντολές μόνο από την Πολιτεία
και οδηγίες μόνο απ’ την επιστήμη,
από τους ειδικούς γιατρούς»!
Άλλοι τον εισάκουσαν
άλλοι παράκουσαν
μα και αρκετοί τον άκουσαν
καχύποπτα και με μομφές για «ύβρη»,
εμμένοντας στην αντι-ίωση της πίστης.
Μάταια ο Ιπποκράτης κι άλλοι Ιατροί
αλώνιζαν την πόλη με αυταπάρνηση
δίνοντας τις ιατρικές τους οδηγίες.
Μονάχα όταν πια πυκνώσανε
οι αδηφάγες νεκρικές πυρές
ακούστηκε μυριόστομα
το ψεύτικο άλλοθι
«Στερνή μου γνώση
να σ’ είχα πρώτα…»!
Μα κι όταν κάποιες φλόγες
κατάπιαν τη σωρό του Περικλή,
-γιατί ο ιός δεν έκανε εξαιρέσεις-
δεν έλειψαν και κείνοι οι μωροί
που το απέδωσαν… σ’ άνωθεν
τιμωρία για την «ύβρη» του.
Και όταν οι Σπαρτιάτες
έλυσαν την πολιορκία
από το φόβο του ιού,
δεν έλειψαν ούτε εκείνοι
που απέδωσαν το γεγονός
στην… «ιοβόλο» Παλλάδα Αθηνά!
