Χωριστά μαζί… Το ζήσαμε και το ζούμε κάθε μέρα. Σε πείσμα των καιρών που μας θέλει απομονωμένους και φοβισμένους, εμείς αντιδράσαμε. Με σύνεση ναι, αλλά προπαντός με ενσυναίσθηση… Με λογική αλλά κυρίως με συναίσθημα. Αυτό που μας χαρακτηρίζει σαν λαό. Και τολμώ να πω ότι τα καταφέραμε…
Σε λίγο καιρό θα κληθούμε να ξεπεράσουμε και το επόμενο στάδιο, εκείνο της οικονομικής ταλάντευσης… Τώρα όμως γνωρίζουμε… Όταν αγαπάμε τον εαυτό μας με υγιή τρόπο, μπορούμε να αγαπάμε και όλους τους άλλους με τον ίδιο ανιδιοτελή και υγιή τρόπο.
Το διάστημα αυτό δημιουργήσαμε συμπόνια. Καταφέραμε να πλησιάσουμε περισσότερο τον εγωιστικό εαυτό μας, να τον ψηλαφίσουμε, να τον κατανοήσουμε και να δημιουργήσουμε ειρήνη μαζί του. Έτσι ώστε να τον απελευθερώσουμε και να ανοίξουμε περισσότερο χώρο στις καρδιές μας για την Χρηστική αγάπη, εκείνη που μας οδήγησε με τη διδασκαλία και τα αθάνατα μηνύματά του ο Θεάνθρωπος.
Νοιώσαμε ευγνωμοσύνη και εκτιμήσαμε τα μικρά καθημερινά θαύματα που συμβαίνουν στη ζωή μας. Αναγνωρίσαμε τις πραγματικές πανανθρώπινες αξίες που είχαμε παραμελήσει… και ξαναγεννηθήκαμε λουσμένοι του Άχραντου Φωτός της Ανάστασης του Κυρίου.
Έπρεπε κάποιο χέρι να πατήσει την παύση… Έπρεπε κάποιο χέρι να μας εξαναγκάσει να μείνουμε μόνοι, έχοντας άφθονο χρόνο στη διάθεσή μας προκειμένου να συνέλθουμε από την κοσμική υστερία που είχαμε δημιουργήσει στην καθημερινότητά μας. Ίσως έτσι να βιώναμε ξανά την ομορφιά της μοναχικότητας και όχι τη θλίψη της μοναξιάς μας.
Εστιάσαμε στα όσα πολύτιμα είχαμε γύρω μας… μέσα μας. Μετατοπίσαμε την προσοχή μας στη δημιουργικότητα, την κάθαρση, την συμπόνια, την καθαρή Αγάπη.
Ω! Ναι συνοδοιπόροι μου… το γνωρίζουμε καλά πλέον.
Αυτό που έγινε, ήταν μια μαζική μετατόπιση συνειδήσεων… τουλάχιστον για ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας. Πάντα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις εξάλλου.
Έπειτα από αυτό το γεγονός… κανείς μας πλέον δε θα είναι ίδιος.
Πολλά συστήματα θα καταρρεύσουν… ίσως επέλθει χάος σε ένα μεγάλο κομμάτι της ανθρωπότητας… Όλα όμως εργάζονται για ένα ανώτερο σκοπό. Ίσως η διαίσθηση του καθ’ ενός από εμάς το γνωρίζει ήδη.
Ίσως εάν συνειδητοποιήσουμε βαθειά μέσα μας πόσο μικρής διάρκειας είναι το πέρασμα μας εδώ στη Γη, πόσο ευάλωτοι και αναλώσιμοι είμαστε… Ίσως εάν γίνει κτήμα μας ότι η πραγματική ζωή δεν είναι ετούτη που βιώνουμε ως ενσαρκώσεις στον όμορφο πλανήτη μας, αλλά εκείνη όπου οδεύουμε όταν αφήνουμε την τελευταία μας ανάσα εδώ… Ίσως εάν αισθανθούμε ότι δεν είμαστε το σώμα μας, δεν είμαστε η σκέψη μας ή η προσωπικότητά μας, αλλά το πνεύμα, η συνειδητότητα είναι αυτό που αποτελεί την πραγματική μας φύση. Η μαγική εκείνη ενέργεια που είναι ζυμωμένη με αστερόσκονη… και που ζητάει απλά να ενθυμηθούμε το υλικό αυτό από το οποίο είμαστε πλασμένοι…
Ας μη δειλιάσουμε λοιπόν… ας οπλιστούμε με θάρρος και πίστη, αφού γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε ποτέ μόνοι μας στον αγώνα αυτό… και ας ενθυμηθούμε ποιοι πραγματικά είμαστε…
Ας αφήσουμε να εξαπλωθεί ακόμη περισσότερο εκείνη η αλλιώτικη πανδημία που ζητάει η ψυχή μας… εκείνη της Αγάπης.
