Ένα βιβλίο μπορεί να είναι και παράγοντας συνοχής, ενεργοποίησης κοινών σημείων μέσα σε μια κοινωνία. Μπορεί να κρατά άσβεστες τις μνήμες και με τον τρόπο αυτό την ίδια την παράδοση. Έτσι συνιστά και έναν ιδιαίτερο πόλο επιμόρφωσης των μελών αυτής της κοινωνίας.
Τα πιο πάνω προσλαμβάνουν ιδιάζουσα σημασία στο πλαίσιο μιας τουριστικής οικονομίας, και μάλιστα εκείνης που φιλοδοξεί να προσελκύσει ποιότητα.
Αφήνοντας κατά μέρος το ζήτημα της μετάφρασης τέτοιων «παραδοσιακών» βιβλίων, και μόνη η διάδοσή τους στον ντόπιο πληθυσμό θα μπορούσε να αφυπνίσει μέσα του, είτε, έστω, να εμφυσήσει περηφάνια (την καλώς εννοούμενη), την αίσθηση της εθνικής του ταυτότητας και ιδιομορφίας, την ίδια την εντοπιότητα: στοιχεία-ζητούμενα για τον αποκαλούμενο ποιοτικό τουρισμό (βεβαίως, η διάδοση των βιβλίων αυτών δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη, τουναντίον προφανώς αποτελεί έργο με διάρκεια, που απαιτεί καλό σχεδιασμό, υπομονή και συνέπεια).
Και οι πολιτιστικοί σύλλογοι στα χωριά του νομού θα έπρεπε, σίγουρα, να ασχοληθούν και αυτοί με έκδοση βιβλίων που να αναφέρονται σε τοπικά πολιτιστικά στοιχεία και δρώμενα, και έτσι τα τελευταία να διαφημίζονται επίσης. Τέτοια έργα, μάλιστα, μεταφρασμένα θα είχαν απήχηση ευρύτερη και με τον τρόπο αυτό συμμετοχή, για να κερδηθεί το στοίχημα του ποιοτικού τουρισμού. Ιδέα, που μπορεί βέβαια να μην ελκύει, σαν όχι άμεσα εφαρμόσιμη λόγω των ειδικών συνθηκών που επικρατούν και αποτρέπουν από τις συνάξεις και τα πανηγύρια, όπου τα βιβλία αυτά θα ήταν διαθέσιμα. Σε κάθε περίπτωση πάντως θα έπρεπε «να κυλήσει στο αυλάκι το νερό» – το μέλλον ανήκει σε όσους το προετοιμάζουν.
Το προνόμιο της αποτύπωσης των συναισθημάτων και των αναμνήσεων χρωματιστά, με πινελιές, το μονοπωλούν οι ζωγράφοι. Για τους υπόλοιπους, τους κοινούς θνητούς, υπάρχουν οι λέξεις. Δεν είναι λίγες όμως οι φορές, που ζωγράφοι και καλλιτέχνες γενικότερα βρίσκουν πηγή έμπνευσης σε έργα του λόγου, του καταφύγιου της φαντασίας. «…Η τέχνη μου στο πρόσωπό σου δίνει μιαν ονειρώδη συμπαθητική εμορφιά…» (Κ. Καβάφης).
