Περί γλόμπου

Γλόμπος χαρακτηρίζεται επίσης το κεφάλι με τα κομμένα μαλλιά σύρριζα, όπως και «γουλί» και «κασσίδα» δηλαδή το από τη ρίζα ξυρισμένο, τόσο πολύ, ώστε… να φανεί το δέρμα!
Ο διαπρεπής επιστήμων – φαρμακολόγος και αλησμόνητος καθηγητής Ιωακείμογλου συνήθιζε να ρωτά το φοιτητή στις εξετάσεις για την πιλοκαρπίνη, την οποία επρόβαλαν οι αγύρτες ως πανάκεια κατά της τριχόπτωσης, όπως συνήθως όλοι οι επιτήδειοι χρησιμοποιούν κάθε δυνατό μέσο, για να εξαπατήσουν το λαό. Όταν ο φοιτητής απαντούσε, ότι η πιλοκαρπίνη αυξάνει την τριχοφυΐα ο Ιωακείμογλου ανταπαντούσε «Εγώ παιδί μου γιατί δεν έχω μαλλιά;».
Σε συζήτηση ομηγύρεως, παρευρισκόμενος φαλακρός, εξίστατο και εξανίστατο δια τη δυσμενή υποδεέστερη θέση, στην οποία ευρίσκονται οι φαλακροί, έναντι των προνομιούχων, εκείνων τους οποίους επροίκισεν η φύση, ώστε να «τρέφουν» πλουσίαν κόμην. Και ενώ οι συνδαιτημόνες τον παραμύθιαζαν ότι «ναι μεν ο Θεός επροίκισε με πλουσίαν κόμην άλλους, αλλά τούτο δια να τους ανταμείψει δια την «πτωχείαν του κρανίου» εκείνος έμενε παρ’ όλα αυτά ανένδοτος. Τον επλήγωνε, να βλέπει το Λουκιανό Κηλαηδόνη, είτε το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη με τη χαίτη να πέφτει στους ώμους, αλλά και πολλούς νέους επίσης, να περιποιούνται με αδιάπτωτο ενδιαφέρον τα μακριά τους μαλλιά ως καλλωπιστικό προσόν. Με ψυχική συντριβή εξέφραζε την απόγνωσή του για την απώλεια των τριχών της κεφαλής του. Ότι χτυπά στα μάτια του κόσμου σαν σοβαρό, σωματικό ελάττωμα, ενώ μια άλλη απώλεια σωματική, όπως ενός χεριού, ή ποδιού δημιουργεί αισθήματα συμπάθειας και οίκτου. Έλεγεν ο δυστυχής ότι ο φαλακρός είναι κατακριτέος και αναγκάζεται ν’ ακούει λόγια πικρόχολα, σχόλια μικρόψυχα και να δέχεται απρεπείς συμπεριφορές. Και ενώ έναν ανάπηρο χωρίς πόδι ο οποίος πηγαίνει με δεκανίκι, προσποιούνται ότι δεν τον έχουν προσέξει, όλη η κακεντρέχεια και η χαιρεκακία ξεσπά εναντίον του φαλακρού. Στις διηγήσεις του Πλουτάρχου (Α’ αιών μ.Χ.) καυτηριάζεται το κουσούρι του κουτσομπολιού, αν και έχουν περάσει από τότε δύο χιλιάδες χρόνια «Οι Έλληνες έχουν ου μόνον γλώτταν» αναφέρει ο Πλούταρχος «αλλά και ους ευήκοον και συκοφαντικόν».
Σε άλλην περίπτωση, σε κάποια συζήτηση, έλαβε μέρος ένας εκ των συνδαιτυμόνων καραφλός ή άλλως έχων την κεφαλήν «εψιλωμένην» ως θα έλεγεν ο αείμνηστος καθηγητής μας Αλέκος Λάριος. Το «καραφλός» προέρχεται και από το «κάρα» που σημαίνει κεφαλή και «φαλός» λευκός. Ο δυστυχής έλεγε τον πόνο του και εξωτερίκευε την πικρία του ότι: «Όσο και να θέλω να αδιαφορήσω, να προσποιηθώ, ότι δε δίνω σημασία και ότι δεν ενοχλούμαι, όταν βρεθώ σε αίθουσα με κόσμο, όπου επιβάλλεται να βγάλω το καπέλο μου, παθαίνω νευρική ταραχή, με πιάνει τρακ. Έχω την αίσθηση, ότι τα βλέμματα προσελκύονται από την κούτρα μου και καρφωμένα την περιεργάζονται επισταμένως ενώ ειρωνεύονται κρυφίως. Εξ’ άλλου είμαι βέβαιος ότι η αντανάκλαση των φώτων επάνω στη γυαλιστερή επιφάνειά της, θα τους ενοχλεί και θα τους προκαλεί δικαιολογημένη δυσαρέσκεια. Πέραν τούτου η προσήλωση του βλέμματος στο κεφάλι μου, δεν μπορεί παρά να τους βάλει στον πειρασμό, να ‘χουν την αδιακρισία, να θέλουν να μάθουν εκτός της εξωτερικής εμφανίσεως της κεφαλής «τι να άλλο να χει μέσα».
Και έχει δίκιο ο άνθρωπος, διότι πολλοί θέλοντας να κουτσομπολέψουν βρίσκουν ως θέμα προσφιλές και διασκεδαστικόν την … έλλειψη τριχών, για να χαριτολογούν και να παριστάνουν τον έξυπνο.
Στο φαλακρό εξ’ άλλου συμβαίνουν ενίοτε αναπάντεχα περιστατικά, τα οποία διαταράσσουν την ψυχική του ηρεμία, όπως εκείνο που μεταδόθηκε κάποτε στις ειδήσεις. Επιβάτης μύωψ στο τρένο επέμενε να σηκώσει ντε και καλά από τον καναπέ το κεφάλι φαλακρού κοιμωμένου, εκλαβών αυτό για … πεπόνι!
Στο τρένο συνέβη επίσης να ενοχληθεί κοιμώμενος από ένα νήπιο, το οποίο επέμενε πεισματικά να παίξει με τη φαλάκρα του, την οποία είχε εκλάβει ως… μπαλόνι!
Η λύση είναι μία. Ως «λύση ανάγκης» συνιστάται η προμήθεια περούκας για να γλυτώσουν οι φαλακροί από αυτή την ανυπόφορη δοκιμασία.