Τόνοι μελάνης έχουν χυθεί και θα χυθούν ακόμη περισσότεροι, για να περιγράψουν την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Οι ειδήσεις στα ΜΜΕ δεν ανταποκρίνονται πάντα στην αλήθεια και θα πρέπει να κάνει κάποιος διασταύρωση ειδήσεων και στοιχείων, σε έγκυρα έντυπα και ιστοσελίδες, για να πλησιάσει την αλήθεια. Παρακολουθώντας την επικαιρότητα έκανα τα παραπάνω βήματα για να δω όσο γίνεται καλύτερα τη σημερινή και αυριανή πραγματικότητα.
Αν δει κάποιος τα γεγονότα με νηφάλια ουδετερότητα, θα καταλάβει εύκολα ότι οι εκλεγμένοι, από εμάς τους ίδιους, έλληνες πολιτικοί που έκαναν τη διαχείριση της όλης κατάστασης τα τελευταία 40 χρόνια, προφανώς δεν την έκαναν σωστά, για λόγους που κάθε μέρα γράφονται και αναλύονται στα ΜΜΕ και δεν είμαι εγώ εκείνος που θα γράψει κάτι παραπάνω. Είναι σημαντικό όμως κάποια στιγμή να μάθουμε για τις αυταπάτες μας.
Όλος ο κόσμος πιστεύει ότι για όλα φταίει ο Σόιμπλε, η Μέρκελ και οι λοιποί εταίροι με τα μνημόνια που μας επέβαλαν. Κανένας δεν μπορεί να σκεφτεί ακομμάτιστα, άρα και αμερόληπτα και να πει αυτό που είναι φως φανάρι… ότι για τη σημερινή κατάσταση φταίνε οι αλόγιστες πολιτικές των τελευταίων 40 χρόνων, που μοιραία οδηγούσαν κάθε κυβέρνηση να παίρνει συνέχεια δάνεια, για να μπορεί να καλύπτει την κατανάλωση, τους μισθούς και τις συντάξεις, σε ένα κράτος που δεν έγινε ποτέ απολύτως κανένας σχεδιασμός παραγωγικότητας, ώστε να εξασφάλιζε τουλάχιστον τη βιωσιμότητα όλου αυτού του σπάταλου κράτους.
Αναβάλλοντας κάθε κυβέρνηση συνέχεια τις όποιες μεταρρυθμίσεις, για να τις κάνει η επόμενη, που ποτέ δεν έκανε, φτάσαμε στο σημείο μηδέν. Η στιγμή με το πλήρωμα του χρόνου και φυσικά των δανείων, ήρθε αναπόφευκτα και η οικονομική βόμβα μεγατόνων έσκασε κυριολεκτικά στα κεφάλια μας. Αλλά το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι με τις υπάρχουσες πολιτικές δεν υπάρχει καμία προοπτική όσο κι αν θέλουμε να πιστεύουμε το αντίθετο.
Διαβάζοντας αρκετά οικονομικά άρθρα και νούμερα στο διαδίκτυο και τις εφημερίδες, για να καταλάβω τι ακριβώς συμβαίνει με τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας, πρόσεξα μερικά αδιάψευστα στοιχεία. Είναι τόσο χαμηλή, για να μην πω ανύπαρκτη η παραγωγικότητα της χώρας μας, ώστε ακόμη και αν αύριο οι δανειστές μας έλεγαν να πληρώνουμε μόνο τους τόκους των δανείων, που σημειωτέον είναι εξαιρετικά χαμηλοί, η Ελλάδα και πάλι θα αδυνατούσε να το κάνει και να επιζήσει, χαράζοντας μια χαλαρότερη οικονομική πολιτική για τους πολίτες.
Μέχρι σήμερα, έχουμε πάρει δάνεια περίπου 330 δισ. ευρώ. Το επιτόκιο αυτών των δανείων, είναι με μέσο όρο στο 2%, περίπου και είναι ένα από τα χαμηλότερα στον κόσμο. Μόνο οι πλουσιότερες χώρες του κόσμου έχουν το προνόμιο να δανείζονται χαμηλότερα. Θα μπορούσε άραγε η χώρα, αν πληρώναμε μόνο το 2% ετήσιο τόκο, να ακολουθήσει καλύτερη πολιτική στις συντάξεις, στις δημόσιες δαπάνες και σε οτιδήποτε αφορά το κράτος και τον πολίτη;
Τα στοιχεία δυστυχώς δείχνουν ένα μεγάλο όχι. Αυτό θα συνέβαινε γιατί: Το 2% των 330 δισ. ευρώ του χρέους είναι περίπου 6,5 δισ. ετησίως. Άρα στο ΑΕΠ της χώρας, που είναι περίπου 180 δισ. είναι περίπου το 3,5%. Αυτό σημαίνει ότι η χώρα θέλει πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ κάθε χρόνο, για να μπορεί να πληρώνει μόνο τους τόκους των δανείων! (άρα το πλαφόν του 3,5% που μας έχουν βάλει οι δανειστές για τα πλεονάσματα, μόνο τυχαίο δεν είναι!). Όσο κι αν λένε πως ο τουρισμός φέτος θα σπάσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ, που θα βρίσκαμε τόσα χρήματα, χωρίς υποδομές στην παραγωγικότητα; Και βέβαια υπάρχει το ντόμινο της ανόδου των τιμών και άλλων που θα προκύψουν και με κάποιο τρόπο θα πρέπει να καλυφτούν.
Το 2017 τα έσοδα του ελληνικού δημοσίου υπολογίζονται από τους ειδικούς, περίπου στα 50 δισ., παρά την απίστευτη φορολογία που ολοένα και αυξάνεται. Πολύ δύσκολα έως αδύνατον η χώρα να μπορέσει να φτάσει στο 3,5%. Υπάρχει βέβαια η τεχνική που όλες οι κυβερνήσεις γνωρίζουν και κάνουν, για να μπορούν να γράφουν πλεονάσματα, τα οποία σαφέστατα είναι πλαστά, όπως ήταν πάντα. Όταν το δημόσιο χρωστά ας πούμε 7-8 δισ. σε εργολάβους και λοιπούς, πως είναι δυνατόν να γραφεί πλεονάσματα; Ποιον κοροϊδεύουν;
Γνωρίζοντας ότι το πρωτογενές πλεόνασμα είναι ότι περισσεύει, μετά την αφαίρεση των κρατικών δαπανών για όλες ανεξαιρέτως τις ανάγκες του κράτους, το πρωτογενές πλεόνασμα ζήτημα είναι αν θα ξεπεράσει το 0,5% του ΑΕΠ. Δηλαδή μετά βίας θα είναι περίπου 1 δισ. Αλλά ακόμα κι αν είναι στο 1% δηλαδή 2 δισ., μέχρι τα 6,5 δισ. που είναι οι τόκοι, που και πως θα βρεθούν τα υπόλοιπα χρήματα; Είναι μάλλον ουτοπικό, με τις συγκεκριμένες πολιτικές που ακολουθούνται κι ας έχει γίνει η οικονομική αφαίμαξη του αιώνα στους έλληνες πολίτες.
Όσο η χώρα δεν κατορθώνει να αναπτύξει την οικονομία της και να αυξήσει το ΑΕΠ της (που από την αρχή της κρίσης διαρκώς συρρικνώνεται) έτσι ώστε τα έσοδα του κράτους και των ασφαλιστικών ταμείων να είναι αρκετά, για να μπορούν να χρηματοδοτούν τις ανάγκες μας, η χώρα θα βρίσκεται διαρκώς στην ίδια άσχημη και καταστροφική περιδίνηση της αξιολόγησης, του πάμε στη δραχμή και του GREXIT. Κάτι που σημαίνει αβεβαιότητα, άρα και μηδέν επενδύσεις, αφού το ρίσκο είναι εξαιρετικά μεγάλο. Το ουσιαστικό πρόβλημα είναι ο διαρκής δημαγωγικός λαϊκισμός των πολιτικών, των τελευταίων 40 – 45 χρόνων, που τάζουν λαγούς και πετραχήλια από ξένες τσέπες, χωρίς τελειωμό.
Αν πραγματικά θέλουμε σαν χώρα να βαδίσουμε προς την ανάπτυξη, τα βιβλία της οικονομίας σε τέτοιες περιπτώσεις λένε ότι χρειάζεται μια γνήσια φιλελεύθερη πολιτική, ενάντια στους φόρους, την κρατική γραφειοκρατία και τη διαφθορά (που αναμφισβήτητα υπάρχει στην πατρίδα μας) και προφανώς υπέρ της επιχειρηματικότητας και όχι εναντίον της. Χρειάζονται νέα άφθαρτα άτομα (με την ευχή ότι δεν θα φθαρούν κι αυτά!) για να αναλάβουν τις τύχες της χώρας. Ότι ακριβώς έγινε πριν από εκατό περίπου χρόνια, με το κίνημα στο Γουδί, που έβαλε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας το σάπιο παλιό πολιτικό κατεστημένο και έφερε τον Ελευθέριο Βενιζέλο στην εξουσία, με τα γνωστά ιστορικά αποτελέσματα. Και κυρίως χρειάζεται συστράτευση όλων των ικανών της χώρας ανεξαρτήτου πολιτικής πεποιθήσεως, για να πετύχει το όλο εγχείρημα.
Οτιδήποτε άλλο είναι αποτυχημένες πολιτικές του παρελθόντος με δημαγωγικά συνθήματα και τερτίπια, για ένα και μόνο λόγο. Να συνεχίσει να κυβερνά εναλλασσόμενη μια συγκεκριμένη κάστα πολιτικών και παρατάξεων με τους σφουγγοκωλάριους, κοροϊδεύοντας και απομυζώντας τον Έλληνα πολίτη, που είναι ευκολόπιστος και πιστεύει δυστυχώς ότι του σερβίρουν με τελικό αποτέλεσμα, την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα απ’ άκρη σ’ άκρη στη χώρα, χωρίς ποτέ να βρίσκεται ο πάτος του βαρελιού, που θα βάλει οριστικά τέλος στις άσχημες μέρες, παραχωρώντας τη θέση του στην ανάπτυξη και την ευημερία των ελλήνων πολιτών.
* Ο Βαγγέλης Παπαδάκις είναι καθηγητής Φυσικής Αγωγής