Όταν οι μαθητικές καταλήψεις κάθε φθινόπωρο έχουν υπαχθεί στο εθιμικό δίκαιο των μαθητών, προβάλλοντας ακόμα και δίκαια αιτήματα που είναι όμως ανέφικτο να ικανοποιηθούν άμεσα.
Όταν η συμβολική κατάληψη- διαμαρτυρία εξελίσσεται σε «αγωνιστική κοπάνα» διαρκείας με την παθητική ανοχή, σχολικής κοινότητας, γονέων και Πολιτείας.
Όταν οι πρωταγωνιστές της κατάληψης διαρκείας, συνήθως δεν διεκδικούν εύσημα αριστείας αλλά ένσημα χαβαλέ ή προ-αγωνιστικά…για πολιτικούς χώρους.
ΤΟΤΕ
Μπορεί να συμβεί το «ατύχημα» και κάποιος αρμόδιος να κινήσει τη διαδικασία ελέγχου της νομιμότητας της κατάληψης.
Και όπως συμβαίνει στη Δημοκρατία, η «ανεξάρτητη» και «τυφλή» Δικαιοσύνη, όπως συνηθίζουμε να λέμε, αποφασίζει.
Οι αποφάσεις της βεβαίως ΚΑΙ μπορούν να σχολιαστούν για την αυστηρότητα τους ΚΑΙ να επανεξεταστούν. Στην προκειμένη περίπτωση της πρωτόδικης απόφασης, προσωπικά εκτιμώ ότι ο δικαστής εξάντλησε την αυστηρότητα του, για τους δικούς του λόγους.
Το μάθημα για όλους μας, δεν είναι η αυστηρότατη πρωτόδικη ποινή στα ανήλικα παιδιά, η οποία τελικά δεν θα ισχύσει, αλλά τα όρια που βάζει η Δημοκρατία για τη διεκδίκηση των αιτημάτων μας. Και τα μαθήματα πρέπει να τα παίρνουμε στη σωστή ηλικία ώστε όταν ενηλικιωθούμε να απολαμβάνουμε μια Δημοκρατία που θα μας αξίζει.
Υ.Γ.
Μη βιαστείτε να με κατηγορήσετε για έλλειμμα δημοκρατίας και ευαισθησίας.
Αυτό που μπορείτε να με κατηγορήσετε είναι η υπέρμετρη ανησυχία μου, για δημοκρατία «α λα καρτ» (à la carte).
