Ήρθα για πρώτη φορά στο Ρέθυμνο πριν από περίπου 15 χρόνια, ως τουρίστρια. Την περίοδο εκείνη, ήμουν κάτοικος Γερμανίας, εργαζόμενη ως μόνιμο μέλος της χορευτικής ομάδας του κρατικού θεάτρου του Detmold. Έφταιξε, ίσως, που είπα μέσα μου: «να μια πόλη ερευτεύσιμη», κι η ζωή τα έφερε έτσι, που έγινα μόνιμη κάτοικος αυτής της πόλης, στην οποίαν εδώ και δέκα χρόνια πλέον μεγαλώνω τα παιδιά μου και διατηρώ τη δική μου σχολή, καλλιεργώντας και διδάσκοντας σε παιδιά την τέχνη του χορού.
Μετά από αυτή τη 10ετή μου «θητεία» στη μικρή «πόλη των Γραμμάτων και των Τεχνών», δικαιούμαι να πω ότι της πρέπει μια νέα πνοή στην καλλιτεχνική της ζωή. Χρειάζεται την πνοή που άλλοι άνθρωποι μπορούν να φέρουν, με τις ιδέες, τις γνώσεις αλλά και τις γνωριμίες τους. Άνθρωποι που να έχουν τη δυνατότητα να δουλέψουν για να την αναδείξουν σε πραγματική πόλη των Γραμμάτων και των Τεχνών. Άνθρωποι τέτοιοι υπάρχουν. Και καλλιτέχνες με όρεξη να προσφέρουν σε όλους τους τομείς υπάρχουν.
Ονειρεύομαι τη διοργάνωση ενός ετήσιου φεστιβάλ χορού στο Ρέθυμνο. Μια πλήρη διοργάνωση: με σεμινάρια χορού, με εργαστήρια, με διαλέξεις και, φυσικά, με παραστάσεις με τους φοιτητές των σεμιναρίων. Μια διοργάνωση που να βάζει με αξιώσεις την πόλη μας στον χάρτη της χώρας αλλά και της Ευρώπης, όπου τόσες πόλεις φιλοξενούν αντίστοιχες διοργανώσεις. Πόλεις που τίποτα δεν έχει να τους ζηλέψει, το μικρό, ερωτεύσιμο Ρέθυμνό μου.
Και, γιατί όχι, κι ένα μικρό φεστιβάλ με πρωταγωνιστές καλλιτέχνες που ζουν και εργάζονται εδώ, στο Ρέθυμνο, μια διοργάνωση που να αναδεικνύει όλους αυτούς τους «μικρούς», τους «άφαντους», κι όμως υπαρκτούς και δημιουργικούς ανθρώπους που επιμένουν με τη δουλειά τους να θυμίζουν ότι η ζωή στην πόλη δεν μπορεί να είναι μόνο ο τουρισμός, το φαγητό, το ποτό, τραπεζοκαθίσματα που πολλαπλασιάζονται. Κι ότι πολιτισμός δεν μπορεί να είναι μόνο «εισαγόμενες» εξ Αθηνών παραγωγές, μέτριες πολλές από αυτές, τις πληρώνουμε αδρά σε ένα και μόνο, μονίμως ημιτελές και κακορίζικο θέατρο στη Φορτέτζα.
Είμαι Αθηναία, ναι. Ζω όμως εδώ από επιλογή. Είμαι καλλιτέχνης και δασκάλα του χορού, πονώ τη δουλειά μου, αφιερώνομαι στα παιδιά που διδάσκω και στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα της ετήσιας παράστασης της σχολής μου. Συνοδεύω σε διαγωνισμούς χορού πολλές μαθήτριές μου και τους μετρημένους στα δάχτυλα μαθητές μου (μια και συγκεκριμένες νοοτροπίες κρατούν τα αγόρια μακριά από την τέχνη του χορού) και διαπιστώνω συνεχώς ότι είναι κρίμα, πραγματικά, να μη μπορούμε να αναδείξουμε τη δουλειά μας και πέρα από το στενό πλαίσιο αυτής της πόλης. Είναι κρίμα και να μην έχουμε μια αξιοπρεπή, κλειστή σκηνή, ένα σωστό ανοιχτό θέατρο για να μπορούμε και εμείς, αλλά και άλλες ομάδες, να αναδεικνύουμε σωστά τη δουλειά μας: να έχουμε φωτιστές, σκηνικά, καθαρά περιποιημένα αποδυτήρια, σκηνή με αντικραδασμικό πάτωμα -όπως επιβάλλεται για την ασφάλεια των χορευτών, ένας λόγος παραπάνω, των παιδιών- και όχι φθαρμένα ξύλα, πρόκες που εξέχουν και άλλα αδιανόητα, τα οποία, κάθε χρόνο, καλούμαστε τελευταία στιγμή να αντιμετωπίσουμε ως άλλος «Μπομπ ο μάστορας», για να μπορέσουμε να εκτελέσουμε την παράσταση της σχολής με 120 και πλέον παιδιά, με 30 και πλέον χορευτικά, με την ψυχή κυριολεκτικά στο στόμα και με έξοδα περί τις €3.000.
Λύσεις βρίσκονται, είναι σίγουρο. Χρήματα, φυσικά, χρειάζονται. Χρειάζονται άνθρωποι και δουλειά. Πολλή δουλειά. Χρειάζεται όμως και πολιτική βούληση. Κι αυτήν δεν την έχουμε δει ως τώρα στους συγκεκριμένους τομείς. Κι είναι κρίμα. Αν αυτή η πολιτική βούληση εκφραστεί, τα χρήματα θα βρεθούν. Οι άνθρωποι, άλλωστε, υπάρχουν. Είμαστε εδώ, και είμαστε διατεθειμένοι να αφιερώσουμε τη γνώση, τον χρόνο και τη δουλειά μας για να προωθήσουμε την Τέχνη και τον Πολιτισμό στην πόλη. Για εμάς τους ίδιους, που ζούμε εδώ, για τα παιδιά μας που τα μεγαλώνουμε εδώ, στα οποία οφείλουμε να προσφέρουμε υγιείς και δημιουργικές διεξόδους, αλλά και για όσους μας επισκέπτονται.
Η πρόταση του Θωμά Κρεβετζάκη να συμμετάσχω στον συνδυασμό του με τιμά ιδιαίτερα. Πρώτα, γιατί προέρχεται από έναν άνθρωπο που έχει αποδείξει με δουλειά, κι όχι με λόγια, ότι μοιράζεται αυτές τις αξίες κι αντιλήψεις, κι ότι ξέρει να εργάζεται και να συνεργάζεται για να τις κάνει πράξη. Κι ακόμα, γιατί μου δίνει τη δυνατότητα να απευθυνθώ στους συμπολίτες μου κι από μια διαφορετική θέση, θέτοντας στη διάθεσή τους και τις δικές μου δυνάμεις για τον σκοπό αυτόν.
* Η Βάσια Σακελλαρίου είναι χορογράφος-καθηγήτρια κλασικού και σύγχρονου χορού, διευθύντρια σχολής χορού «Χοροκίνηση». Υποψήφια με τον συνδυασμό του Θωμά Κρεβετζάκη «Οι πολίτες μπροστά. Ένας Δήμος για όλους»