Δύο σοβαρές αντιξοότητες, ιδιαίτερα για μια αριστερή πολιτική παράταξη αντιμετωπίζει η κυβέρνηση του κυρίου Τσίπρα ή μάλλον περισσότερες από δύο. Δηλαδή το κόμμα του Συνασπισμού που ήταν μια πολιτική δύναμη μικρή, πήρε την εξουσία με εκλογές και υπό το δέλεαρ της εξουσίας ο αρχηγός του υπέγραψε μια Συμφωνία που δεν είναι μέσα σ’ αυτή καμία από τις προεκλογικές του υποσχέσεις.
Και βέβαια σε μια παγκόσμια και εθνική οικονομική κρίση και υπερχρέωση του ελληνικού κράτους από τους προηγούμενους που κυβέρνησαν και τώρα κάνουν την αθώα περιστερά. Συνεπώς κατά την ταπεινή μου γνώμη η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα είναι αιχμάλωτη από χέρι.
Αιχμάλωτη των δανειστών και της υπογραφής του πρωθυπουργού, καθώς και των προβλημάτων που η κρίση και η υπερχρέωση, καθώς και η αδήριτος ανάγκη για ξένη βοήθεια ακόμα και για τη λειτουργία του κράτους.
Εκτός από αυτές τις συνθήκες υπάρχει και μια θηριώδης ανεργία και υποαπασχόληση που ιδιαίτερα για τους νέους μας είναι απελπιστική.
Για τους νέους, το μέλλον τους και της χώρας το μέλλον.
Τις τελευταίες μέρες ένα κύμα απεργιών και μια χωρίς προηγούμενο αγροτικών κινητοποιήσεων με κλείσιμο των εθνικών δρόμων και ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη ζωή και την οικονομία της χώρας, καθώς και για τους μετανάστες που θέλουν να πάνε στα σύνορα με την ελπίδα να περάσουν με τελικό τους προορισμό την Ευρώπη την κεντρική.
Τους μετανάστες που το πλήθος τους έχει γίνει για τη χώρα, την οικονομία και τη δική τους ζωή δύσκολη συνθήκη, όσο και αν οι νησιώτες μας και ο λαός μας γενικά τους βλέπει με συμπάθεια και προσπαθεί μετά τη σωτηρία τους από πνιγμό να τους παράσχει και μια υποτυπώδη σε συνθήκες διαβίωσης βοήθεια και στέγαση.
Έτσι ο πρωθυπουργός και το κόμμα του μαζί με όσους τον ψήφισαν και περίμεναν να πραγματοποιήσει από τις υποσχέσεις τους προεκλογικά ένα μέρος, βρίσκονται νομίζω σε δύσκολη κατάσταση και κατά κάποιο τρόπο ίσως και μετανιωμένοι.
«Περιμένουν ίσως κάποιο θαύμα;»
