H κάλπη και οι κάλπικοι
Η δεξιά από τα γεννοφάσκια της μετά την ίδρυση του Νεοελληνικού κράτους επικαλείται τα «ιερά και τα όσια», στην προσπάθειά της να προσεταιριστεί τον ελληνικό λαό με το μέρος της.
Από τις λίγες ιστορικές γνώσεις του ο γράφων έχει καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι υπάρχει το σύνδρομο της καπηλείας στη δεξιά και τη συντήρηση, καθώς και στην άρχουσα τάξη.
Βέβαια δεν γενικεύω σε όλες τις δεξιές συνιστώσες του πληθυσμού τον χαρακτηρισμό της καπηλείας αλλά… Αλλά… τέλος πάντων.
Φυσικά ο Σενέκης υποστήριξε πως «η ανάγκη είναι ανωτέρα του καθήκοντος» και οι αρχαίοι μας πρόγονοι έλεγαν ως γνωστόν το «ανάγκα και Θεοί πείθονται…».
Συνεπώς φίλοι μου, εκτός των ανωτέρω διαπιστεύσεων και η κατάσταση που η οικονομική κρίση του συστήματος και η ελληνική της εκδοχή προκάλεσαν, μαζί με την επιβληθείσα «πολιτική λιτότητας» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπό τη Γερμανική κυριαρχία, έφεραν σε απόγνωση ανεργία, φτώχεια και υστέρηση των αναγκαίων σε μεγάλο ποσοστό των ελλήνων πολιτών. Και με αυτές τις κακουχίες καλούνται οι πολίτες να ψηφίσουν προσεχώς.
Οπότε αγαπητοί μου, το ζητούμενο είναι πώς θ’ αλλάξει αυτή η πολιτική που φορτώνει κυρίως στις λαϊκές τάξεις τις αμαρτίες των κομμάτων και πολιτικών, που ευθύνονται για όσα συμβαίνουν σήμερα και τις αμαρτίες φυσικά του οικονομικού συστήματος.
Συνεπώς, η επιλογή στις προσεχείς εκλογές πολιτικών που αντιμάχονται τη λιτότητα ως αναγκαιότητα για τη χώρα και τα μέτρα που στοχοποιούν τους εργαζόμενους, τους νέους, τις οργανώσεις και τα συνδικάτα ως αιτίες πάσας νόσου και πάσας αμαρτίας του συστήματος, που ακριβώς από τους σημερινούς κυβερνήτες προκλήθηκαν.
Αλλαγή σκυτάλης στην πολιτική λοιπόν, που πρέπει φυσικά να αποδείξει προσεχώς τον βαθμό συνέπειάς της με όσα υπόσχεται.
Καλή κάλπη λοιπόν και μακριά από τους κάλπικους που δοκιμάστηκαν επί χρόνια…
