Ιδού η απορία
Θα συμφωνήσουν, δεν θα συμφωνήσουν. Και αν συμφωνήσουν τι θα συμφωνήσουν. Και από αυτά που θα συμφωνήσουν πόσα θα μείνουν, από όσα το κυβερνητικό κόμμα υποσχέθηκε στο λαό προεκλογικά και πόσα θα μείνουν ως υποσχέσεις απραγματοποίητες. Και τελικά πόσο αριστερή έστω και εντός του πλαισίου του κοινωνικού και πολιτικού συστήματος, θα είναι μια κυβέρνηση που αυτά που υποσχέθηκε προεκλογικά τα πούλησε στην εξουσιαστική της επιθυμία;
Πάει καλά, οι μέρες που θα πρέπει να περάσουν ως τη συμφωνία ή μη συμφωνία κοντεύουν να τελειώσουν.
Τον κ. Βαρουφάκη τον έβγαλαν από τη διαδικασία της διαπραγμάτευσης ή τον διατηρούν κατά κάποιο τρόπο ως σύμβουλο ή τυπικά υπεύθυνο.
Ο μόνος που δεν έχει να χάσει και δεν έχασε από τον πιθανό παραμερισμό του, είναι ο ίδιος ο οικονομολόγος Βαρουφάκης, που στις επαφές του με τους διαπραγματευτές μάλλον είχε το πάνω χέρι από τα επιχειρήματα που διέθετε ενώ οι άλλοι, οι επιλεγόμενοι και εταίροι απλά είχαν τη δύναμη που τους δίνει ο ρόλος τους ως οικονομικοί και πολιτικοί εταίροι, υπεράνω της αδυνάτου και δανειοληπτιικής χώρας μας στην ιστορική της διαδρομή.
Πάμε λοιπόν με αγωνία, περιέργεια και ανάγκη περιμένοντας τους εταίρους δανειστές μας να απλώσουν το χέρι.
Υπάρχει όμως πέρα από τις παρούσες εντυπώσεις και ανησυχίες μας και οι ανησυχίες των εταίρων μας για το «βάθος» του χρόνου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης την ενότητα υπό την Γερμανική σκέπη.
Τέλος πάντων η αριστερά, η όποια αριστερά ως κυβέρνηση στα πλαίσια του διεθνούς συστήματος, είναι μια πιθανή δυνατότητα να περάσει μέρος από όσα πιστεύει για τους εργαζόμενους και τις κοινωνικοπολιτικές της απόψεις.
Αν της το επιτρέψουν.
Θα της το επιτρέψουν ως μέρος των δυνατοτήτων του Δημοκρατικού αστικού συστήματος ή θα της κόψουν τα ποδάρια και την ελπίδα πριν ακόμα μπορέσει να σταθεί στα πόδια της.
Ιδού η απορία.