Εν αναμονή της συμφωνίας
Η οικονομική εξάρτηση ατόμου, ομάδας, τάξης, κράτους είναι παράγοντας που υποδουλώνει τον εξαρτώμενο.
Είτε το παραδέχεται είτε όχι όποιος χρωστάει ή περιμένει την αμοιβή της εργασίας του ή είναι δεμένος με συμφωνίες με όρους οικονομικούς ή δάνεια στην τελική είναι δούλος σ’ αυτόν που οφείλει.
Και η Ελλάδα, η Ελλαδίτσα με το ένδοξο παρελθόν και την περιπετειώδη εναλλαγή αφεντάδων στη συνέχεια και δούλη υπήρξε αιώνες και αιώνες και ελεύθερη εδώ και 150 χρόνια αλλά δανειοδίαιτη με όρους επαχθείς. Ο Κολοκοτρώνης κυνηγούσε τον υπουργό Οικονομικών που πήγαινε στην Αγγλία για να υπογράψει τα δάνεια για να τον σταματήσει ή να τον καθαρίσει, γιατί ήξερε πολύ καλά το επακόλουθο της συμφωνίας. Μιας συμφωνίας που μας έδεσε και στη συνέχεια με την αποκοτιά των «ζητοπόλεμων» στη Θεσσαλία ο Δ.Ο.Ε. συμπλήρωσε της εξάρτησης τα δεσμά.
Τώρα με την είσοδό μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τις συνεχείς ροές χρημάτων έχουμε πλέον εξαιτίας της πολιτικής των πολιτικών μας καταστεί δούλοι και υπό επιτήρηση των δανειστών μας.
Με τις εκλογές που έφεραν την αριστερά στην εξουσία με τις όποιες υποσχέσεις της Θεσσαλονίκης, αγωνίζονται οι πολιτικοί της νέας κυβέρνησης για μια συμφωνία που δεν θα περιλαμβάνει όσα αντεργατικά κι αντικοινωνικά περιλάμβανε των προκατόχων στην εξουσία συντηρητικών δυνάμεων της δεξιάς και της πασοκικής κλίκας που έμεινε να αντιπροσωπεύει την πάλαι ποτέ προοδευτική παράταξη της κεντροαριστεράς του ΠΑΣΟΚ.
Το «Μαζί τα φάγαμε» του Ελευσίνιου πολιτικού δεν είναι τελείως αναληθές. Με κάποιους τα ‘φαγαν…
Πάμε τώρα για Συμφωνία της Γερμανικής Ευρώπης με τη νέα ελληνική κυβέρνηση από μέρα σε μέρα από ώρα σε ώρα.
Όπως και να το κάνουμε όμως είναι οι… δανειστές μας. Και «το χρήμα είναι μαστροπός Ανθρώπων και εθνών».
Κατά τον Σαίξπηρ.