Υπερχλωρυδρία είναι ένας ιατρικός όρος και σημαίνει μια υπερβολική ποσότητα υδροχλωρικού οξέος στο στομάχι, το οποίο όντας πολύ περισσότερο σε ποσότητα από όσο χρειάζεται για την πέψη, δημιουργεί ξινίλα, καούρα και ένα πολύ δυσάρεστο αίσθημα αηδίας. Ξέροντας τώρα ο αναγνώστης μου τι σημαίνει υπερχλωρυδρία θα μπορέσει να καταλάβει τι περίπου εννοώ με τον σημερινό τίτλο. Σίγουρα η «υπερχλωρυδρία» είναι ένα αίσθημα δυσάρεστο, μέχρι και εμετικό.
Ας εξηγηθώ όμως: Έχοντας άδεια την τσέπη, ο Έλληνας αρχίζει να στρέφεται αρκετά συχνότερα προς τις «πολιτιστικές» δραστηριότητες αλλά και σε διάφορες συναφείς όπως εθελοντισμός, ζωοφιλία κ.α.
Εκδηλώσεις, ομιλίες, συναυλίες, συνεστιάσεις, παρουσιάσεις βιβλίων. Ατελείωτοι συγγραφείς θεωρούν απαραίτητο να «παρουσιάσουν» το βιβλίο τους. Μα, φίλοι μου συγγραφείς, αφήστε με να σας πω μια αλήθεια, εσείς τουλάχιστον που δεν σας αρέσει να σας χαϊδεύουν τ’ αυτιά: Ένα πραγματικά καλό βιβλίο δεν χρειάζεται παρουσίαση. Επιβάλλεται μόνο του, γίνεται γνωστό από στόμα σε στόμα. Η «παρουσίαση» είναι μια αμιγώς εμπορική υπόθεση που δεν αφορά έναν πνευματικό άνθρωπο. Κάποτε, ας δούμε κατάματα την αλήθεια.
Να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι αντίθετος με τις πολιτιστικές δραστηριότητες, τον εθελοντισμό και τα συναφή. Το αντίθετο μάλιστα. Απόδειξη τρανή ότι όλα αυτά τα είδη τα έχω υπηρετήσει διαχρονικά. Οι περισσότεροι θα θυμούνται την παρουσία μου ως συντονιστή στο «Δίκτυο Εθελοντών του Δήμου Ρεθύμνου» ή τη θητεία μου ως προέδρου του « Συνδέσμου Διαδόσεως Καλών Τεχνών» και του Ελληνικού Ωδείου Ρεθύμνου.
Άλλωστε αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι οι πολιτιστικο-εθελοντικές δράσεις λειτουργούν σαν ασφαλιστική δικλείδα εκτόνωσης και ανακούφισης για ένα λαό που πιέζεται αφόρητα. Όταν μια κοινωνία χάνει σταδιακά τα υλικά της στηρίγματα είναι φυσικό να προσπαθεί να βρει παρηγοριά σε ηθικές-πνευματικές σανίδες σωτηρίας, στα πολιτιστικά, στον εθελοντισμό, στην αλληλεγγύη, στην τέχνη.
Κατανοώ απόλυτα την αναγκαιότητα όλων των παραπάνω. Αλλά με λύπη θα πω ότι ειδικά σήμερα δεν είναι τα «πολιτιστικά» η πρώτη προτεραιότητα. Άλλο χρειάζεται αυτή η χώρα. Χρειάζεται τη δημιουργία καινοτόμων δομών και επιχειρήσεων. Χρειάζεται εφευρετικότητα, εργατικότητα, επιχειρηματικότητα, ανάπτυξη. Να παράγομε χρειάζεται και όχι να ονειρευόμαστε στις καφετέριες, να ρομαντζάρομε στις ακρογιαλιές και να κοινοποιούμε στο «φατσοβιβλίο».
Η δόξα των αρχαίων μας προγόνων δεν θα μας ανακουφίσει από την υπερχρέωση, δεν συμψηφίζεται με χρήμα. Δεν θα μας «λυπηθεί» κανείς. Με συναυλίες, συνεστιάσεις, βραδιές και λοιπά «δρώμενα» για να «ξεχνάμε» δεν θα βελτιωθεί η θέση μας, δεν θα συγκινηθούν οι δανειστές. Οι δανειστές θέλουν λεφτά!
* Ο Μανόλης Καλλέργης είναι γιατρός
