Τέτοια μέρα, του Αγ. Φανουριου, ο κήπος του παππού μου, στον Ορθέ, που σήμερα γιορτάζει, γέμιζε κόσμο!
Ο παππούς μου, Μιχάλης, τους εξηγούσε καθεμία από τις άπειρες λεπτομέρειες του Ηρώου, 5μ. ύψους, που κατασκεύασε ο ίδιος, στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, για να τιμήσει τον Προπάππου, Ήρωα του Αρκαδίου, σκαλίζοντας γράμματα, πρόσωπα, αντικείμενα, που αφηγούνται την ιστορία της Ελλάδας από τον Όμηρο μέχρι τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Ξεναγούσε και στα εκθέματα του Μουσείου, που είχε δημιουργήσει με ό,τι είχε απομείνει από το πρώτο αυτοκίνητο, που είχε φέρει ο ίδιος στο Ρέθυμνο, καθώς και με όπλα από όλους τους πολέμους στους οποίους είχε λάβει μέρος.
Ο πατέρας μου ήταν πάντα πρόθυμος να απαντήσει σε ιατρικές ερωτήσεις και να δώσει ιατρικές συμβουλές. Καθώς και να λάβει μέρος σε οποιαδήποτε συζήτηση. Επί παντός επιστητού.
Η μητέρα και η γιαγιά μου κερνούσαν τον κόσμο κρητικά μεζεδάκια.
Κι εμείς, τα παιδιά, παίζαμε, τρέχαμε ανάμεσα στον κόσμο, ενίοτε συζητούσαμε και φυσικά, μαζεύαμε κουκουνάρια, που έπεφταν συνεχώς σαν το μάννα, από τις άπειρες κουκουνάρες της τεράστιας, 500 ετών κουκουναριάς, που σκέπαζε, σαν ομπρέλα, ολόκληρο το πέτρινο σπίτι, έργο επίσης του παππού και το Ηρώον.
Τα χρόνια πέρασαν… η κουκουναριά ξεράθηκε, ίσως από γειτονικούς «κατσίγαρους», ίσως από την στενοχώρια της, που δεν ξαναείδε τον παππού, την γιαγιά, τον μπαμπά…
Αλλά πριν χαθεί, άφησε εκεί το παιδί της. Τόσα χρόνια καμία άλλη κουκουναριά δεν τόλμησε να ορθώσει εκεί το ανάστημά της, παρά τα χιλιάδες κουκουνάρια που έπεφταν βροχή.
Λίγα χρόνια, πριν, η κουκουναριά, βασίλισσα-σύμβολο της περιοχής μας αφήσει, φύτρωσε μόνη της η πριγκίπισσα. Μεγάλωσε γρήγορα, ψήλωσε, πέρασε το σπίτι και φέτος μας έδωσε τα πρώτα κουκουνάρια!
Η συγκίνηση μου τεράστια!!!
Έτρεξα να μαζέψω… να βρω μια πέτρα και να τα σπάσω, όπως έκαναν πάντα όλα τα παιδιά του Ορθέ, όπως έκανα κι εγώ μαζί τους κάθε καλοκαίρι.
Σε αυτόν τον υπέροχο πέτρινο καναπέ του παππού!….
Και όλα γύρω μου ξαναζωντάνεψαν!
* Η Δώρα Παπαδάκη είναι αντιπρόεδρος της Παγκρητίου Ενώσεως Γυναικών
