Ένα είναι σίγουρο… ότι το πολιτικό μας προσωπικό (πρώην και εν ενεργεία) έχει αποφασίσει να μην μας αφήσει να πλήξουμε! Χωρίς απαραίτητα αυτό να είναι (πάντα) και προς το συμφέρον του τόπου… Οι νοοτροπίες, οι μισές αλήθειες, η αλαζονεία, το θράσος, «το νόμιμο και ηθικό», ο νεποτισμός, οι ιδεοληψίες-ταμπού έκαναν για άλλη μία φορά την εμφάνισή τους στο δημόσιο βίο της χώρας…
Και τι δεν μάθαμε την εβδομάδα που πέρασε… Ότι λ.χ. η καλύτερη προϋπόθεση για μια πλήρη αφοσίωση «στην πάλη για έναν καλύτερο κόσμο» είναι το καλό οικογενειακό ή ατομικό «κομπόδεμα»!
Μια ακόμα σπουδαία πληροφορία-δίδαγμα (κυρίως το δεύτερο) είναι ότι μπορεί κάποιος να είναι αριστερός και ταυτόχρονα να μην «απεμπολεί» αντιθέτως να επιδιώκει το ατομικό του συμφέρον!
Εδώ βέβαια, μπαίνουν πολλά ζητήματα… Πολλές οι πιθανές «αντιφάσεις». Το να επενδύονται οι οικογενειακές οικονομίες μιας ζωής σε ξένες εταιρείες (μετοχές-ομόλογα-αμοιβαίαα κεφάλαια κ.ά.) είναι λογικό, νόμιμο, επιθυμητό και αρκετές φορές και επικερδές. Το να κατακεραυνώνουν όμως οι επενδυτές-πολιτικοί τις εταιρίες στις οποίες έχουν επενδύσει τα χρήματά τους ως τα «λόμπυ ενός ληστρικού καπιταλισμού» προκαλεί -αν μη τι άλλο-μεγάλη εντύπωση!
Το ατομικό συμφέρον σίγουρα αποτελεί στοιχείο της φύσης μας, της ζωής μας… θα πρέπει φυσικά, να «συμφιλιωθούμε» με αυτή την πραγματικότητα.
Να είμαστε σε θέση χωρίς ταμπού και ιδεοληψίες «να διαβάζουμε πίσω από τις γραμμές». Διαφορετικά συμπεριφερόμαστε με «διγλωσσία», είμαστε «και με τον αστυφύλακα και με το χωροφύλακα»! Κι αυτό στην πολιτική δημιουργεί πολλά ζητήματα και, κυρίως, αξιοπιστίας…
Πως είναι, δηλαδή, δυνατόν να τοποθετούν ορισμένοι πολιτικοί μας στον «κόσμο των κακών» τα επενδυτικά funds και οι ίδιοι να έχουν επενδύσει μεγάλα ποσά (ατομικά ή οικογενειακά) σε παρόμοια προϊόντα;
Δεν υπάρχει, λοιπόν, πραγματικός λόγος για έναν διαχωρισμό αυτού του είδους. Υπάρχει μόνο η πραγματικότητα της ζωής… Η συμμετοχή σ’ αυτήν, η αποδοχή της και φυσικά, η λειτουργία μέσα στα πλαίσια που διαμορφώνονται χωρίς να αισθανόμαστε κάθε φορά ότι αλλάζουμε «στρατόπεδο» και από αυτό των «καλών» βρισκόμαστε ξαφνικά στην πλευρά των «κακών»… Ένας βασικός «κανόνας» της ζωής είναι να μπορούμε να υποστηρίζουμε τις πράξεις, τις ιδέες -απόψεις μας χωρίς να έχουμε εσωτερικές συγκρούσεις… Να είμαστε, λ.χ. όπως τονίσαμε παραπάνω, συμφιλιωμένοι με την πραγματικότητα (χωρίς ιδεοληψίες) σε ό,τι έχει να κάνει με το ατομικό συμφέρον ως ένα στοιχείο της ανθρώπινης φύσης…
Κι ερχόμαστε τώρα σε μια άλλη πραγματικότητα της ζωής που, όμως, η πιθανή συμφιλίωση μαζί της οδηγεί σε φαυλότητες, θράσος, αλαζονεία… Πρωταγωνιστής ο πρώην βουλευτής και υπουργός κ. Μιχάλης Λιάπης.
Η επιτομή του νεποτισμού… και φυσικά, του μεταπολιτευτικού μοντέλου άσκησης εξουσίας και διαχείρισης των δημοσίων υποθέσεων.
Ο ωχαδερφισμός, η αλαζονική συμπεριφορά, η περιφρόνηση των νόμων, ο «σνομπισμός» της δικαιοσύνης, το θράσος… Όλα στο μέγιστο βαθμό! Ένα μείγμα κουτοπονηριάς, «κιτς», αλαζονείας που αγγίζει άλλα όρια…
Σε μια εποχή που η αξιοπιστία και η εμπιστοσύνη στο πολιτικό προσωπικό και τους θεσμούς βρίσκεται σε πολύ χαμηλό επίπεδο ο δημόσιος βίος έχει ανάγκη από τη μέγιστη δυνατή αξιοπρέπεια…
Κι όμως, ο κ. Μ. Λιάπης έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να απαξιώσει ακόμα πιο πολύ στα μάτια των πολιτών το ήδη απαξιωμένο πολιτικό σύστημα…
Φαίνεται μάλιστα, ότι και η … συγνώμη που ζήτησε (για την συμπεριφορά του) ήταν εικονική… κι αυτό γιατί σνομπάροντας τη δικαιοσύνη δεν παρουσιάστηκε την περασμένη Πέμπτη στο δικαστήριο (στέλνοντας απλά και μόνο τον δικηγόρο του), προτιμώντας να μην ακυρώσει το ταξίδι του στο εξωτερικό! Αν αυτό δεν αποτελεί παραφροσύνη -σνομπισμό για την δικαιοσύνη με μεγάλες δόσεις θράσους, τότε τι άλλο μπορεί να δείχνει;
Οι πολίτες (μέσω των διαδικτυακών τόπων κοινωνικής έκφρασης) έδειξαν στον κ. Λιαπή την οδό της απαξίας… Το κόμμα του τον διέγραψε… Οι πράξεις και η συμπεριφορά του έβλαψαν την υστεροφημία του…
Νοοτροπίες, όπως αυτή του πρώην υπουργού Μεταφορών, βοήθησαν χρόνια τώρα, ώστε η χώρα να οδηγηθεί στη σημερινή πολύπλευρη κρίση (μία κρίση στο βάθος της πολιτισμική). Αν δεν καταπολεμηθούν η πατρίδα για χρόνια θα σέρνεται στις φαυλότητες με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει…
Ίσως «το ανθρώπινο είδος δεν μπορεί να αντέξει πάρα πολλή πραγματικότητα»….
pgiannoulakis@yahoo.gr