Βρέθηκα στην «ουδέτερη ζώνη»
-που ονομάζουν και «νεκρή»-
κυνηγημένος από τη «φωτιά
και το τσεκούρι» του Πολέμου
κι ενθαρρυμένος απ’ τις αγγελίες
κάποιων «σωτήρων» διακινητών
για Έξοδο σε… «Γη Επαγγελίας»!
Και βρίσκομαι σε τραγικό αδιέξοδο
ανάμεσα σε φράχτες συρματόπλεκτους
που κλείνουνε το δρόμο προς τα εμπρός
και Κέρβερους φρουρούς που κόβουν
τον δρόμο τώρα πια προς τα οπίσω!
Είμαι πια όμηρος μα κι εργαλείο
του Εκβιασμού των καταστάσεων!
Την ίδια ώρα στις ακτές τα κύματα
σωριάζουν τις σορούς των ναυαγών!
Μόνη διέξοδός μου απ’ το αδιέξοδο
πια απομένει η φυγή προς τα «επάνω»,
στην αιώνια ουράνια πατρίδα όλων μας!
Όμως δεν είμαι δυστυχώς μονάχος μου.
έχω γυναίκα και παιδιά κι εγγόνια!…
Ξάφνου το σκηνικό αλλάζει και
διανυχτερεύω εμπύρετος
σ’ ένα νεκροταφείο,
κυνηγημένος απ’ τις φλόγες
του καταυλισμού της Μόριας!…
Πάλι απότομα το σκηνικό αλλάζει
και βρίσκομαι στης Σμύρνης το λιμάνι,
κυνηγημένος απ’ τις λυσσασμένες φλόγες
που καθρεφτίζονταν στη ματωμένη θάλασσα
που ’πρεπε να διαπεράσω για τη Μυτιλήνη!…
* * *
Ξύπνησα κάθιδρος στον καναπέ μου.
Η τηλεόραση έπαιζε τώρα κάτι άσχετα.
Μέσ’ από τις ανταύγειες του κάδρου του
με κοίταζε επίμονα ο πατέρας μου
με ’κείνο το πολύσημο μειδίαμα
που ’χαν οι πρόσφυγες του ’22!
Απ’ τα πατζούρια αχνόφεγγε η Αυγή.
Πήγα και έβρεξα το πρόσωπό μου,
μην επανέλθει με τα σκηνικά
και τις σκηνές του
ο εφιάλτης!…
* Με αφορμή και την Ημέρα Εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το τουρκικό κράτος (14 Σεπτεμβρίου)
