Πτυχίο και μετά… αντίο;

Ονειρεύεται πως μία μέρα θα καταφέρει να χαράξει την δική του επαγγελματική πορεία χωρίς να αποτύχει, χωρίς πολλά και αξεπέραστα εμπόδια.
Γνωρίζει ότι έχει δύσκολο έργο αλλά θέλει να προσπαθήσει και αυτό δε θα του το στερήσει κανείς… ή μάλλον κάποτε δε θα του το στερούσε κανένας όμως τώρα τί γίνεται; μήπως τελικά τα όνειρα που είχε κάποτε και πίστευε ότι θα πραγματοποιήσει τώρα τα θεωρεί άπιαστα;
Έρχεται λοιπόν εκείνη η κρίσιμη ώρα των πανελλαδικών εξετάσεων που χιλιάδες μαθητές έχουν προσπαθήσει τόσο, έχουν κοπιάσει, έχουν κουραστεί, έχουν στερηθεί, έχουν αγχωθεί για να πετύχουν το στόχο τους, να εισαχθούν στη σχολή προτίμησής τους. Κάποιοι θα τα καταφέρουν, κάποιοι άλλοι όχι. Όσοι θα τα καταφέρουν η χαρά που θα έχουν θα είναι απέραντη, όμως αυτό συνέβαινε στην Ελλάδα του «χθες» γιατί στην Ελλάδα του «σήμερα» ναι μεν η χαρά είναι μεγάλη αλλά ταυτόχρονα είναι και λίγη, γιατί ξέρουν ότι τώρα πια η μετέπειτα επαγγελματική τους αποκατάσταση φαντάζει ουτοπική. Οπότε αρχίζουν να σκέφτονται πως ίσως για ένα καλύτερο μέλλον να πρέπει να αποχωριστούν τη χώρα που τόσο αγαπάνε, ακόμη και αν δεν το θέλουν όμως δε βρίσκουν άλλη λύση.
Ο κάθε ένας ανάλογα με τη σχολή που θα εισαχθεί, παίρνοντας πτυχίο θα έχει διαφορετικές ευκαιρίες. Άλλος θα έχει περισσότερες, άλλος θα έχει λιγότερες. Το θέμα είναι ότι κάποιοι ίσως να μην έχουν ευκαιρία για εργασία κάτι πολύ άσχημο, διότι έτσι θα αναγκαστούν να σκεφτούν άλλη οδό. Σίγουρα τελειώνοντας τη σχολή, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι φοιτητές έχουν στο μυαλό τους κάποιο μεταπτυχιακό, διότι έτσι πιστεύουν πως θα ανοιχτούν κάποιες πόρτες αλλά και πάλι τίποτα δε μπορεί να είναι σίγουρο, γιατί ενώ παλιότερα τα μεταπτυχιακά ήταν λιγότερα τώρα από κάποιους θεωρείται δεδομένο ότι θα υπάρχει έστω και ένα και έτσι αλίμονο σε αυτούς που δε θα έχουν. Οι περισσότεροι επιλέγουν να κάνουν το μεταπτυχιακό τους στο εξωτερικό γιατί αφενός στην Ελλάδα δεν έχει τόσες επιλογές και αφετέρου γιατί ένα μεταπτυχιακό σε ένα Πανεπιστήμιο του εξωτερικού έχει άλλη αίγλη, τουλάχιστον αυτό φαίνεται.
Έτσι φτάνουμε στο σημείο να παίρνουμε πτυχίο και μετά να λέμε αντίο. Αντίο στη χώρα που μας μεγάλωσε, αντίο στην οικογένειά μας, στους φίλους μας, μα κυρίως στα όνειρά μας. Πόσο κρίμα είναι να μη μπορείς να λειτουργήσεις διαφορετικά; Πόσο κρίμα να σκέφτεσαι ότι ο τόπος σου δε σε «χωράει»; Κι αυτό γιατί θα ψάχνεις να βρεις μια οποιαδήποτε δουλειά ακόμη και αν δεν είναι αυτή που θέλεις και σου ταιριάζει αλλά πάλι να μη καταφέρεις να βρεις τίποτα, το μόνο που θα ακούς να είναι ένα «όχι» και θα νιώθεις μία απόρριψη. Πώς να μην απελπιστείς και να οδηγηθείς σε αδιέξοδο; Πώς να μη σκέφτεσαι ότι ο τόπος σου δε σε «χωράει»; Νιώθεις σαν οι άλλοι να αποφασίζουν για εσένα πριν από σένα.
Άλλοι πάλι θα σταθούν πιο τυχεροί και ίσως βρουν μία δουλειά, η οποία δε θα είναι αυτή που προτιμούσαν αλλά αυτή που τους έτυχε στην αναζήτηση που έκαναν αφού εννοείται πως δε θα έχουν περιθώρια επιλογής. Όμως δε θέλεις να κάνεις μια ζωή, μία δουλειά που δε σου ταιριάζει, μια δουλειά που δεν αγαπάς γιατί τότε η κούραση δε θα είναι μόνο σωματική αλλά κυρίως ψυχολογική, κάτι που δε θα σου δώσει πότε μια ολοκληρωμένη χαρά αλλά πάντα κάτι θα σου λείπει.
Όμως και αν επιλέξεις το εξωτερικό πάλι κάτι δε θα σου λείπει; Μπορεί να έχεις μια δουλειά που αγαπάς και σε γεμίζει αλλά μακριά απ’ τον τόπο σου θα είσαι ευτυχισμένος; ή απλά θα συμβιβάζεσαι;
Και τι γίνεται με εκείνα τα παιδιά που δε θέλουν να αποχωριστούν τη χώρα τους; που φοβούνται να φύγουν για κάτι άγνωστο; ή που επιθυμούν να μείνουν στον τόπο τους και να προσπαθήσουν; Αυτοί οι νέοι τι θα κάνουν; Θα προσπαθήσουν. Θα βρουν τη δύναμη να παλέψουν. Ακόμα κι αν μείνουν άνεργοι, ακόμα κι αν υποχρεωθούν να εργαστούν σε κάτι «ξένο» για τους ίδιους και με ελάχιστα χρήματα. Γιατί αξίζει να προσπαθήσουν. Για τους εαυτούς τους, για τα άλλα παιδιά με τα οποία τους δένουν κοινά όνειρα, κοινές αγωνίες.
Για μια καλύτερη και ποιοτική ζωή, σήμερα η λύση, ίσως είναι το εξωτερικό. Αλλά για μία πιο ευτυχισμένη ζωή η λύση είναι… αυτή που ο κάθε ένας έχει στην «καρδιά» του!