Το πραγματικά σοκαριστικό με το ρεπορτάζ των «Ρεθεμνιώτικων Νέων» για την είσοδο ενός ακόμα ανήλικου στο νοσοκομείο σε κατάσταση οξείας μέθης, είναι ότι τέτοιες ειδήσεις έπαψαν να μας σοκάρουν. Και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, έχουν πάψει εδώ και καιρό.
Το γεγονός ότι οι παιδίατροι του Ρεθύμνου έφτασαν να κάνουν δημόσια παρέμβαση, φανερώνει την σοβαρότητα του πράγματος. Ε, και; Ποιος ασχολείται στα αλήθεια; Πέρα από τα ΜΜΕ που αναδεικνύουν τέτοια θέματα, πότε με σοβαρότητα όπως έκαναν τα «Ρεθεμνιώτικα Νέα», πότε με σκανδαλοθηρική διάθεση και στόχο τα «κλίκς», ποιος μπαίνει ή επιχειρεί έστω να μπει στην ουσία του προβλήματος;
Το αλκοόλ στην Κρήτη και ειδικά σε περιοχές της ενδοχώρας, αποτελεί κομμάτι μιας κουλτούρας που γίνεται όλο και πιο κυρίαρχη. Δεν είναι λάθος να πίνει το κοπέλι «κούπες». Είναι λάθος να μην πίνει. Τι είναι, «κανένας φλώρος ή Θεός φυλάξει καμιά αδελφή»;
Το κοπέλι πρέπει επίσης να οδηγήσει προτού καν φτάσουν τα πόδια του στα πεντάλ, να ξέρει να πυροβολεί και αν παντρευτεί και μικρό, ακόμα και ανήλικο (αυτό αφορά στα κυρίως κορίτσια) ακόμα καλύτερα.
Εν έτη 2024 και με όσα συμβαίνουν γύρω μας, θα πίστευε κάποιος ότι βρισκόμαστε σε τροχιά βελτίωσης.
Κι εντούτοις, σύμφωνα με τους παιδιάτρους, το τελευταίο διάστημα, προκύπτει περίπου ένα παρόμοιο περιστατικό (οξείας μέθης ανηλίκου) τον μήνα. Αυτή είναι η στατιστική που καταγράφεται, επειδή οι ανήλικοι φτάνουν σε τέτοιο σημείο ώστε να χρειαστούν περίθαλψη. Υπολογίστε πόσα περιστατικά δεν καταγράφονται, επειδή δεν εισάγονται στα νοσοκομεία.
Οι πληροφορίες που έρχονται από πολλές πλευρές, όχι απλώς επιβεβαιώνουν τους παιδιάτρους αλλά σκιαγραφούν με ακόμα χειρότερα «χρώματα» την σημερινή πραγματικότητα στον τόπο μας. Το αλκοόλ, όπως και τα ναρκωτικά κυκλοφορούν σχεδόν ανεξέλεγκτα στις μικρές ηλικίες, κατά τρόπον που τα καθιστούν σχεδόν «κανονικότητα».
Όλα ετούτα αποτελούν, προφανώς, κρίκο στην ίδια αλυσίδα της παραβατικότητας των ανηλίκων, την οποία εσχάτως αποφασίσαμε να συζητήσουμε , με αφορμή τις εξάρσεις βίας. Πάλι καλά.
Διότι σε βαθύτερο επίπεδο, αποτελούν επίσης και «κοινό» μυστικό. Τα βάζουμε κάτω από το «χαλί» και περιμένουμε να εξαφανιστούν – οι ίδιοι οι γονείς, αν δεν επιβραβεύουν τέτοιες συμπεριφορές (συχνά), ουδεμία διάθεση έχουν να τις αναλύσουν.
Κι έτσι, μόλις οι τίτλοι και τα ρεπορτάζ ξεθωριάσουν, το ζήτημα ξεχνιέται, η πληγή παραμένει ανοιχτή, οι γενιές χάνονται, εγκλωβισμένες στις παθογένειες του παρελθόντος, στη σιωπή του παρόντος, στην δειλία όσων – θα έπρεπε να – ασχολούνται με το μέλλον τους.
Πόσες γενιές θα χάσουμε ακόμα, μέχρι να αποφασίσουμε να καταστήσουμε τα παραπάνω (να το θέσω απλά – την ολοκληρωμένη κοινωνική μέριμνα) βασικό αίτημα μας από εκείνους που αποφασίζουν και σχεδιάζουν και για να μη χάσουν πελατάκια/ψηφαλάκια προτιμούν να σφυρίζουν αδιάφορα;
Δεν ξέρω, ειλικρινά.
Φοβάμαι, πολλές.
