Πριν από λίγες ημέρες, έτυχε το βλέμμα μου να πέσει σε δύο αναγγελίες θανάτων αναρτημένες σε κεντρικό σημείο της πόλης μας. Η μια ήταν για ένα αγόρι, που δεν είχε προλάβει να φτάσει τα 20 του χρόνια, και η άλλη για μια γυναίκα, που η ηλικία της ξεπερνούσε τα 90. Και αρκετές ήσαν οι, διά συνειρμών, σχετικές σκέψεις μου, καθώς επέστρεφα στο σπίτι μου…
Είτε είναι από τις μοίρες «γραμμένος» για σένα μεγάλος, είτε μικρός ο κύκλος του βίου σου, είναι το πιο μεγάλο και το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή να είσαι αντικειμενικός και δίκαιος. Να αφήνεις πάντοτε τις εμπάθειες και τις συμπάθειες έξω από την ψυχή και τη σκέψη σου όσες φορές καλείσαι να «κρίνεις» συνανθρώπους ή καταστάσεις.
Να μην αφήνεις παρωχημένες προκαταλήψεις ή αλαζονικούς εγωισμούς να σε φρενάρουν. Να μην αφήνεις σε κανέναν το περιθώριο να σε κατηγορήσει για μεροληψία ή μνησικακία.
Έτσι «υποχρεώνεις» και τους άλλους να πετάξουν τις φορεσιές των «δήθεν» και να σου φέρονται δίκαια και όπως σου αξίζει όταν φτάνει η ώρα της «κρίσης» σου από ανθρώπους, μα και να σε σέβονται όπως τους σέβεσαι και εσύ για τις ιδέες, τις αρχές και τις ιδιαιτερότητές τους.
Γιατί, στην τελική, μονάχα κατ’ αυτόν τον τρόπο δένονται οι ανθρώπινες σχέσεις και, συνάμα, μια κοινωνία προκόβει, όχι με το χρήμα ή τις «καρέκλες», μονάχα με τον αμοιβαίο σεβασμό!
Λίγες ώρες, όμως, μετά από τις παραπάνω σκέψεις και προ του νυχτερινού ύπνου, ξαναδιάβαζα την «Παλαιά Διαθήκη». «Αριθμητά έτη είναι πεφυλαγμένα διά τον τύραννον» («Ιώβ», ιε’, 20β) και «ο θρίαμβος των ασεβών είναι ολιγοχρόνιος και η χαρά του υποκριτού στιγμιαία» («Ιώβ», κ’, 5α-β). Αυτά τα δύο, λοιπόν, ας έχουμε στο νου μας κάθε ανθυποστιγμή του κύκλου του βίου μας ως μελών μιας μικρής ή μεγάλης ανθρωπωκοινωνίας και, όπως παιδιόθεν με συμβουλέβουν οι γονείς, μη προτρεχέτω η γλώττα της διανοίας.
Έτσι, καταλήγοντας, σας παρακαλώ να προσέχουμε πολύ στις εσκεμμένα ριγμένες υπό επιτηδείων, κακόψυχων, πονηρών, αρχομανών, αδίκων και υποκριτών «μπανανοφλούδες» εμπρός μας. «Φλούδες», οι οποίες, ως είθισται, μοναδικό σκοπό έχουν να μας κάνουνε να ξεστρατίζουμε, γλιστρώντας και μη μένοντας όρθιοι, από τους δρόμους των αξιών και των ιδανικών της ζωής μας προς δακρύρροια κάποιων παρακειμένων μας «κροκοδείλων»…