Κάπου εκεί λοιπόν το φθινόπωρο του ’81, η πόλη πανέτοιμη για την μεγάλη «Αλλαγή», όπου τα πάντα έχουν «πρασινίσει», ο τότε πρωθυπουργός Γ. Ράλλης θα εκφωνήσει στην πλατεία του Δημαρχείου έναν από τους τελευταίους «παρηγορητικούς» λόγους του προς τους εναπομείναντες οπαδούς του.
Το νταβαντούρι της συγκέντρωσης συμπίπτει χρονικά με το σχόλασμά μας από το φροντιστήριο Αγγλικών της Κουτάκη! Εντελώς αναπάντεχα με τον κολλητό μου βρισκόμαστε στα δεκατρία μας χρόνια να κάνουμε την πρώτη «αγγαρεία» μας! Λίγο από τον αιφνιδιασμό, λίγο από την εφηβική περιέργεια, λίγο από διάθεση να αποφορτιστούμε από την ξενόγλωσση διδασκαλία, δεν ήταν δύσκολο να μας πείσει ο «συγκεντρωσιάρχης» να συμμετέχουμε ενεργά στην παραλίγο «λαοθάλασσα» κρατώντας τα «λάβαρα» του κόμματος που ετοιμαζόταν κατά δήλωση του επελαύνοντος Αντρέα να μπει στο «χρονοντούλαπο» της Ιστορίας.
Ξαφνικά, κυματίζουμε με τον φίλο μου τα πλαστικά λάβαρα και ωθούμενοι από κάποιους συνταξιούχους από καιρό κραδαίνουμε σημαίες και φωνασκούμε ασύστολα, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που θα μπορούσε να έχει η πρόωρη και ολίγον επιπόλαιη «κομματικοποίησή» μας στο οικογενειακό μας περιβάλλον που δεν εμφορείτο από τις αρχές του «λοισθιοπνέοντος» κόμματος που εμείς εκείνη την ώρα προθύμως επευφημούσαμε!
Η επιπολαιότητά μας θα έμενε ανώδυνη, αν μετά το πέρας της τελευταίας Ραλλικής παράστασης θα προνοούσαμε και θα αποχωριζόμασταν τα λάβαρα της «επανάστασης» και δεν θα τα περιφέραμε στους κεντρικούς δρόμους της πόλης που δήλωνε αναφανδόν αντίθετη πολιτική πρόθεση. Αφού γλιτώσαμε την χλεύη των συμπολιτών μας, οι δύο «σημαιοφόροι» έφηβοι έφτασαν στο σπίτι του ενός από αυτούς όπου η μητέρα ήδη ανησυχούσε για την καθυστέρηση της άφιξής μας!
Το θέαμα γι’ αυτήν ήταν σοκαριστικό! Μας δήλωσε οργίλη πως ήταν απολύτως βέβαιη πως αν δεν αποχωριζόμασταν πάραυτα τα πλαστικά λάβαρα ο μεν πατέρας του ενός «σημαιοφόρου», αφού τον αποκλήρωνε με συμβολαιογραφική πράξη το δίχως άλλο, σίγουρα θα κινδύνευε η υγεία του στη θέα του υιού του, ενώ κι εμένα με περίμενε η «κατάδοση» στους οικείους μου για την εφηβική κομματική ευήθειά μου!
Το «επεισόδιο» έληξε κάπου εκεί και ακόμα και τώρα το επίθετο «Ράλλης» ηχεί κάπως απειλητικά στο άκουσμά του, αφού κινδυνέψαμε να τον ακολουθήσουμε στο … «Βατερλό» του!
