Χάσαμε τον καλλιτέχνη που αγαπήσαμε και τραγουδήσαμε, που σφράγισε με την παρουσία του έναν ολόκληρο λαό. Δεν τον γνώρισα από κοντά, η εντύπωση όμως, που αποκόμισα και διαχρονικά αποκρυστάλλωσα, ήταν για άνθρωπο ιδιαίτερα ευγενικό και ευαίσθητο, δημιουργικό, προσηνή και απλό. Φύση αγνή και βαθιά καλλιτεχνική, που επέλεξε επαγγελματικά την καλλιτεχνία, αυτό δηλαδή που της ταίριαζε, αφήνοντας τη σιγουριά μιας στρωμένης οικογενειακής επιχείρησης: Δείγμα σοφίας, ας αναλογιστούμε μόνο το αρχαιοελληνικό «ομολογουμένως τη φύσει ζην»…
Λίαν επίκαιρο στο σημείο αυτό το ριζίτικο τραγούδι, δεν μπορώ παρά να το μνημονεύσω:
Καϋμός στσοί νιούς που γεύγουνται κάτω στο κατωμέρι
και τρων του κόσμου τα καλά, τση χώρας τα ξαρέσια
και κάνουν όψι και μορφή ως είν’ η κολισαύρα!
Χαρά στσοί νιούς που γεύγονται απάνω στη μαδάρα
και τρων τη πάχνη του χιονιού, το δροσερόν αέρι
και κάνουν όψι όμορφη, ως είν’ το πορτακάλι!
Έδεσε το κορυφαίο ταλέντο του, το φωνητικό, με την καλλιέργεια της υποκριτικής, που σίγουρα τον βοήθησε να πλατύνει τον δικό του δρόμο της αγάπης, πετυχαίνοντας μέσα από τη σύνθεση αυτή το προσωπικό του «ανεπανάληπτο».
Άνθρωπο καλό, που αποδίδει στην τελευταία αυτή λέξη την πανίσχυρη -δυστυχώς αποδυναμωμένη στις μέρες μας- σημασία της. Άνθρωπο ταγμένο στην αγάπη. Παρακολούθησα παλαιότερη συνέντευξη στην Έλλη Στάη, όπου ο εκλιπών υποστήριξε ότι πραγματική αξία και ευχαρίστηση δίνει εσύ να αγαπάς, δηλαδή η ενεργητική αγάπη. Άποψη, που μπορεί ν’ ακούσεις μόνο από προχωρημένους, μύστες της «πνευματικής ζωής»… Επίσης εκπομπή της Σεμίνας Διγενή, όπου ο αείμνηστος ερμήνευσε το «Λουλουδάκι μου», ηγούμενος χορωδίας μικρών κοριτσιών, δάσκαλος της αγάπης και με το τραγούδι του. Το ίδιο τραγούδι μαζί με την κόρη του Μαρία, όπου ο πατέρας Τόλης Βοσκόπουλος ανοίγει την μπαλκονόπορτα της καρδιάς του βγάζοντας την τρυφερότητα και την αγάπη του με τρόπο συγκλονιστικά συγκινητικό. Έναν σπουδαίο άνθρωπο, μοναδικό κατά κοινή παραδοχή.
Ο αείμνηστος εκλιπών, καθότι γνήσιος καλλιτέχνης, δεν υπηρέτησε στη ζωή του ιδεολογήματα.
Τα ιδανικά που υποστήριξε και προώθησε ήταν τα αισθήματα, υπό την σκέπη των οποίων έθεσε τον εαυτό του. Μεγάλος καλλιτέχνης, που μιλούσε στην ψυχή. Παραθέτω εδώ ένα μικρό απόσπασμα από παλαιότερο έργο μου, που θα στοιχημάτιζα πως εκφράζει τον μεταστάντα στο ακέραιο: «Ο καλλιτέχνης αρνείται το επιφανειακό και μηχανοποιημένο, το στημένο, το δεδομένο.
Ψάχνει το αναπάντεχο, το αιφνίδιο. Αρνείται το προγραμματισμένο, το προσχεδιασμένο. Ζητά το εκπληκτικό…».
Αυτός, λοιπόν, είναι ο Τόλης Βοσκόπουλος. Το αηδόνι που σίγησε…
