Είναι καιρός που μιλάς… είναι καιρός που σιωπάς. Και είναι πολλές οι σιωπές… Σιωπή της αμηχανίας, σιωπή της νεκρής σχέσης, σιωπή της απόγνωσης, της κόπωσης, του φόβου ή του θανάτου. Υπάρχουν όμως και οι άλλες οι πιο δημιουργικές. Εκείνες που τις αντιλαμβάνεσαι σαν κάτι να κινείται εσωτερικά και ως επί το πλείστον γεννούν αποτελέσματα. Είναι δημιουργικές. Η σιωπή του συγγραφέα, η σιωπή στις σχολικές αίθουσες εξετάσεων, η σιωπή του καλλιτέχνη, εκείνη των εραστών, η σιωπή της προσευχής, του διαλογισμού και τόσες άλλες.
Είναι όπως τη σιωπή του χιονιού. Το παρατηρήσαμε άλλωστε πρόσφατα. Πόση σιωπή μέσα στη μαγεία αυτή. Όμως δεν ήταν νεκρική. Ήταν απόλυτα ζωντανή και το ένοιωθες ότι έκρυβε ζωή μέσα της.
Ο χειμώνας τελικά είναι ο καιρός που προσφέρεται για εκείνο το εσωτερικό «μάζεμα». Όμως όχι από φόβο ή μοναξιά… αλλά ως ανάγκη για αναδίπλωση, για ενδοσκόπηση και δημιουργία.
Παρατηρώντας τη φύση μέσα στο χειμώνα δε μπορείς παρά να αισθανθείς τους μυστικούς χυμούς της, που κυκλοφορούν με πάθος και καραδοκούν να εκφραστούν τον καιρό της Άνοιξης. Και ας φαίνονται γυμνά κάποια κλαδιά. Σχεδόν νεκρά. Είναι μόνο άμυνα. Είναι προσμονή. Είναι η αναμονή της ζωής… που μειώνει τους ρυθμούς της για να τους εκτινάξει στον κατάλληλο καιρό.
Είναι η σιωπή του σκεπτόμενου… είναι η μοναχικότητα που γεννά ιδέες, που επουλώνει πληγές και που χτίζει γεφύρια… ανάμεσα σε εσένα και τον κόσμο γύρω σου. Εφόσον φυσικά είσαι έτοιμος να αφυπνιστείς.
Ας είναι ευλογημένες οι στιγμές αυτές της εποικοδομητικής σιωπής. Είναι η απραξία πριν την δράση. Είναι η συγκέντρωση δυνάμεων Είναι η ώρα που σε οδηγεί να αισθανθείς ότι είσαι Ένα με το Όλον. Ένα με τη φύση. Ένα με το Δημιουργό σου. Είναι η ώρα που ερωτεύεσαι από την αρχή τον εαυτό σου, πάντα με την καλή έννοια και όχι εκείνη του στείρου εγωκεντρισμού, αλλά με την επίγνωση της αυτοαξίας και της αυτάρκειας. Της ιερής αυτοαγάπης. Η ώρα που αντιλαμβάνεσαι πόσο αυτόφωτη ύπαρξη είσαι… που αισθάνεσαι πλήρης μέσα στην πλήρη απραξία της δημιουργικής σιωπής σου…
Ας αφιερώνουμε κάποιο χρόνο καθημερινά «για τα μάτια μας μόνο». Για να φορτίσουμε ενεργειακά. Για να ασχοληθούμε με ό,τι μας κάνει χαρούμενους, με ό,τι αγαπάμε. Με ό,τι γεμίζει την ψυχή μας. Για να ανακαλύψουμε τα ταλέντα μας. Πόσοι αλήθεια έχουμε ανακαλύψει όλο τον πλούτο που ο καθένας μας κρύβει μέσα του; Είναι βέβαιο ότι όλοι έχουμε κάποιο η κάποια κρυφά χαρίσματα. Ας μην αφήνουμε τον δυνάστη του μυαλού, με τις όποιες ανασφάλειες και φοβίες του να μας καθηλώνει στην απραξία. Ας τολμήσουμε να δοκιμάσουμε ότι αγγίζει την ψυχή μας και ας κάνουμε το πρώτο δειλό η βέβαιο βήμα…
Και όταν αυτό γίνει, χαρίστε το απλόχερα… Γιατί είναι η καλύτερη εκδήλωση αγάπης για τον εαυτό μας και για τους άλλους γύρω μας. Είναι η καλύτερη προσευχή μαζί με την απεριόριστη Ευγνωμοσύνη για το δημιουργό μας και για ό,τι έχουμε ως τώρα σ αυτή τη ζωή. Είναι η Αγάπη στην Πράξη. Όταν αγαπάμε πραγματικά και με απόλυτα υγιή τρόπο τον εαυτό μας, τότε μπορούμε να κατανοούμε και να αγαπάμε με τον απόλυτα υγιή τρόπο και όλα τα πλάσματα γύρω μας.
Ας μείνουμε στη δόνηση της Αγάπης όσο περισσότερες ώρες της ημέρας μπορούμε. Σίγουρα μπορεί να συνδυαστεί η συχνότητα αυτή με την καθημερινότητα μας. Αρκεί να το θελήσουμε… αρκεί να είμαστε έτοιμοι να συντονιστούμε στους ρυθμούς της.
Αυτοαγάπη λοιπόν, μέσα στη σιωπή μας… και δε θα μας προδώσει ποτέ.
Ας αγκαλιάσουμε τα όποια σκοτάδια μας και τις όποιες σκιές που ακόμα μας φοβίζουν και ας αφεθούμε στη ροή του σύμπαντος που είναι μόνο Αγάπη… Το υλικό από τα αστέρια που έχουμε όλοι μέσα μας. Και τότε όλες οι καταστάσεις γύρω μας θα μας φαίνονται αλλιώτικες. Θα τις αντιμετωπίζουμε με άλλο πιο ψύχραιμο και πιο γαλήνιο τρόπο. Και θα προσελκύουμε μόνο παρόμοιας δόνησης στιγμές χαράς και εσωτερικής ηρεμίας.
Και έτσι είναι…
