Η εκούσια σιωπή και η ησυχία είναι πολύτιμες. Οι προηγούμενες ημών γενιές τις χαρακτήριζαν «θησαυρούς».
Πρώτα – πρώτα, σε ένα διάλογο. Σου δίνουν, βλέπεις, καλέ μου άνθρωπε, την ευκαιρία ν’ ακούς αυτά που λένε οι γύρω σου και να σκεφτείς καλά όσα θα πεις και πώς θα μιλήσεις ή θα τους απαντήσεις εάν σου ζητηθεί κάποτε ο λόγος.
Στην περίπτωση της επαφής με το εξωτερικό σου μη ανθρωπογενές περιβάλλον, σε βοηθούν να δώσεις την πρέπουσα σημασία σε ήχους ασήμαντους με την πρώτη επαφή, αλλά πολύ σπουδαίους όσο διεισδύεις στο βάθος τους ή εισέρχονται εντός σου…
Άλλο πράγμα, όμως, συνάνθρωπέ μου, είναι να σκύβεις το κεφάλι υποταγμένος και φοβισμένος να μην αρθρώνεις λέξη αντίστασης όταν οι οικονομικά και πολιτικά δυνατοί συνθλίβουν και ποδοπατούν τους αδύνατους με το δίκαιο της γροθιάς και το έτσι θέλω προς ίδιον συμφέρον!
Τότε, η σιωπή γίνεται φωτιά ανεξέλεγκτη που καίει εσένα και την ύπαρξη σου όλη, άνθρωπε μου, δίχως γιατρεμό. Και μαζί σου κατακαίει, εν γνώσει σου, από τη ρίζα τους και τα όνειρα των γενεών που έρχονται…