Σπέρνουμε ανέμους και θα θερίσουμε θύελλες

Είτε αυτή είναι κατάληψη, είτε είναι τσαμπουκάς στο δήμαρχο της Αθήνας, είτε είναι γκαζάκι σε σπίτι δημοσιογράφου, είτε έκρηξη στο «The Mall», είτε τέλος- τέλος είναι ξυλοδαρμός και φόνος μετανάστη.
Ξεκινώντας από τον υποτιθέμενο νέο πολιτικός πολιτισμό τύπου Δένδια, που αποδεικνύεται πολύ παλιός, καθώς συμμερίζεται τη στρατηγική των ακροδεξιών για το μεταναστευτικό και την κουλτούρα των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Συνεχίζοντας με τη φοβική αντίδραση των προέδρων της Βουλής των Ελλήνων, που ανέχονται τα ανεκδιήγητα σχόλια και τις παρεμβάσεις «τύπου καφενείου ή γηπέδου» των βουλευτών της Χ.Α, εν μέσω κοινοβουλευτικής διαδικασίας. Σα να μην υπάρχουν κανόνες, σα να μην υφίστανται προβλεπόμενες ποινές.
Η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, αδυνατώντας να σηκώσει το βάρος της άξαφνα μεγάλης κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης ασθμαίνει, προσπαθώντας να ισορροπήσει. Νομίζει πως αξιωματική αντιπολίτευση ασκείται σαν το εκκρεμές του Φουκώ, με δυνατότητα ελεύθερης εκτέλεσης ταλαντώσεων. Κλυδωνίζεται μεταξύ αριστερίστικου επαναστατικού οίστρου από τη μια, και αμήχανης διεθνούς πολιτικής νομιμοφροσύνης (βλέπε δηλώσεις Διαμαντόπουλου ότι ταυτίζεται με τη βίλα Αμαλία και αυτοπροσδιορίζεται στον αναρχικό χώρο έναντι επίσκεψης Τσίπρα στον Σοιμπλε.). Τέλος να επισημάνω τη νομιμοποίηση της Χ.Α από τους Ανεξάρτητους Έλληνες, λάθος οπορτουνιστικό αλλά μοιραίο.
Όσο η βία αφήνουμε με την ανοχή μας να πληθαίνει, τόσο στην πράξη οδηγούμε τους Έλληνες της μεσαίας τάξης, τους καθημερινούς ανθρώπους, να αναδιπλώνονται προς το συντηρητισμό και να θωρακίζονται στην αδράνεια. Κι αυτό θα μας πάει όχι σε συναίνεση, όχι σε πρόοδο, όχι σε μεταρρύθμιση αλλά σε πολιτικό, πολιτιστικό, κοινωνικό και κυρίως ηθικό μεσαίωνα.
Η Δημοκρατία είναι αξιακό κεκτημένο, ας μην την αναλώνουμε σε λέξη-καραμέλα.