Είναι αυτό που μου λείπει. Είναι ο κόσμος που ψάχνω με απόγνωση. Δεν ψάχνω λεφτά ούτε ηλεκτρονικά αγαθά ούτε τάμπλετ και τα παρόμοια. Μου αρκεί πλέον ένα τοπίο. Είναι ας πούμε ένα ακρογιάλι της Κρήτης ή της Τζιάς, της Χίου ή της Σάμου.
Απ’ το ακρογιάλι αυτό κανείς δεν μπορεί να με διώξει, κανείς δεν θα τολμήσει να μου βάλει αλυσίδες, να περιφράξει και να μου εμποδίσει την είσοδο. Κανείς δεν θα μπορέσει να με αποκλείσει από τη γη και τη θάλασσα την προγονική.
Ούτε και θα μπορέσει κάποιος να με αποκόψει από τη γλώσσα των προγόνων μου.
-Θα προφέρω το ρήμα «αναβλύζω» και θα ξεχύνεται η δρόσος του νερού στις φλέβες μου.
-Θα ψιθυρίζω τη λέξη «δημοκρατία» και θα ζωντανεύουν εμπρός μου οι ρήτορες στην αγορά να αγορεύουν.
-Θα μονολογώ «δικαιοσύνη» και εκατομμύρια πουλιά θα απογειώνονται.
-Θα αναφωνώ «Σεισάχθεια», και το Σισύφειο χρέος θα θρυμματίζεται εις τα εξ ων συνετέθη.
-Θα απαγγέλλω «άνδρα μοι ένεπε» και θα βλέπω τον Οδυσσέα να εξολοθρεύει τους μνηστήρες.
-Θα διαβάζω το «έρως ανίκατε μάχαν» και θα με κυριεύει η αγάπη για τον άνθρωπο και τη ζωή.
Έχω οικοδομήσει πολλά και έχω παραιτηθεί από πολλά. Έχω χειροκροτήσει κι έχω αποδοκιμάσει πολλούς, που άξιζαν ή δεν άξιζαν. Σήμερα διεκδικώ απλά το δικαίωμα να έχω άποψη, και να συνδιαμορφώνω την αρχιτεκτονική της κοινωνίας.
Έκανα ό,τι μπορούσα. Ουδέποτε παραιτήθηκα. Υπερασπίστηκα την αλήθεια και την αυθεντικότητα για αρκετά χρόνια. Υπηρέτησα πιστά την ιατρική και τον άνθρωπο.
Τώρα κάθομαι σ’ αυτό τo ακρογιάλι και περιορίζομαι να στέλνω μηνύματα επιμονής, αγώνα και ελπίδας. Τώρα κάθομαι σ’ αυτό το ταπεινό ακρογιάλι κι αγναντεύω τη θάλασσα του Οδυσσέα και τις αμμουδιές του Ομήρου, στέλνοντας μηνύματα. Στέλνω μηνύματα τραγουδιστά, σαν άλλος Όμηρος κι εγώ μπροστά στους ανέμους.
Στέλνω μηνύματα προς τα πάνω και προς τα κάτω. Μηνύματα προς ισχυρούς και μηνύματα προς ταπεινούς.
Το σημερινό μήνυμα είναι: Όποιος κόβει συντάξεις κόβει ζωές. Μην κόβεις των ηλικιωμένων τις ζωές με οποιαδήποτε δικαιολογία. Καλύτερα παραιτήσου. Είναι πολύ καλύτερα.
Στέλνω μηνύματα: Μη λυπηθείς τα κούτσουρα, μη φτάσεις ως τη στάχτη, αυτό συμβουλεύω όσους αγαπώ.
Για λίγες στιγμές ησυχία και ύστερα ακούστηκε στεντόρεια η φωνή του Θωμά που μας άφησε άναυδους όλους:
«Τοκογλύφοι ελάτε, πάρτε τα υπάρχοντά μας όλα, εμάς μας φτάνει που έχομε μεγάλη καρδιά, μας φτάνει μόνο αυτή η στενή λωρίδα γης, η λωρίδα του Σοφοκλή, του Αισχύλου, του Ευριπίδη. Τη λωρίδα αυτή δεν θα μπορέσετε να την πάρετε!»
Είχε πάρει φόρα και κραύγαζε ο Θωμάς, υπακούοντας στο γονίδιό που τον κυβερνά από των κρητικών βουνών τις κορφές και τις χαράδρες.
Έπιασα το κεφάλι μου, έπιασα και το μήνυμα του Θωμά και τον κοίταξα χαμογελώντας.
Ο ήλιος γέρνει, το φως βασιλεύει. Έσχατο μήνυμα: Αρνούμαι να δεχτώ πως η Ελλάδα τελείωσε. Αρνούμαι την ήττα. Τη Ρωμιοσύνη μην τη κλαις, εκεί που πάει να σκύψει…
*Ο Μανόλης Καλλέργης είναι γιατρός
