Σταμάτης Κραουνάκης: «Τελειώνουν γρήγορα όσα δεν έχουν αξία»

Ο Σταμάτης Κραουνάκης εξακολουθεί να είναι χαρισματικά απρόβλεπτος στον μουσικό χώρο. Κάθε του παρουσία πάντα έχει κάτι να πει πέρα από την αποστολή να ψυχαγωγήσει και να ξορκίσει μιζέριες σκέψης. Μας συνήθισε να κλείνουμε το μάτι στην αλήθεια και στην άποψη που καμιά φορά πάει και κόντρα στο ρεύμα.

 

Οι πολιτικές επιστήμες που σπούδασε μάλλον πως τόνωσαν την αυτοπεποίθησή του στον ελεύθερο λόγο. Όπως και να τον δούμε είναι αξιοθαύμαστος σαν δημιουργός επειδή τα τραγούδια του, γεφυρώνουν ως τώρα τρεις γενιές. Όσο για τη διαχρονικότητά τους είναι αναμφισβήτητη, αφού αρκετά από αυτά έχουν τίτλους που έγιναν σλόγκαν. Ο Σταμάτης Κραουνάκης παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να αναζητά νέα μονοπάτια δημιουργίας, να προτείνει νέες ιδέες επί σκηνής και πολλές φορές μπορεί μόνος του να κρατήσει το κοινό. Ανανεώνεται διαρκώς με μια άνεση που μας εκπλήσσει, ενώ είναι μοναδικός όταν στα μεγάλα του κέφια μπορεί να κρατήσει και μια ολόκληρη συναυλία μόνος του με το κοινό να τον αποθεώνει και να του ζητά με επίμονο χειροκρότημα αυτή η μαγική επικοινωνία να μην τελειώσει ποτέ.

 

Είναι μια νέα του έμπνευση πέρα από τη δισκογραφική δουλειά, ένας νέος τρόπος παρουσίασης μουσικών παραστάσεων, χρησιμοποιώντας τα τραγούδια σαν μουσικό θεατρικό κείμενο και τους τραγουδιστές σαν ήρωες ενός φανταστικού έργου να προσφέρει ένα μοναδικό θέαμα και άκουσμα.

 

Αυτό που διακρίνει επίσης τον Σταμάτη Κραουνάκη από το 1977 που κάνει την πρώτη του παρουσία και μάλιστα σε εποχές που η κομματική ταυτότητα άνοιγε δρόμους ανέλιξης των καλλιτεχνών, είναι η στάση του πραγματικού καλλιτέχνη που εκείνος ποδηγετεί και δεν έρπει, εκείνος είναι που κατευθύνει και δεν ακολουθεί. Κοντολογίς ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι ο περήφανος άνθρωπος που διατηρεί την πολυτέλεια να προσδιορίζει ο ίδιος τις πολιτικές του θέσεις και απόψεις και να μην αφήνεται στο ρεύμα για μια πρόσκαιρη κομματική ενίσχυση της κάθε καλλιτεχνικής του προοπτικής.

 

Ο μεγάλος δημιουργός με την ευκαιρία της μουσικής παράστασης του «Όλοι Ένα», φίλα με-Τρεις γενιές τραγούδια, που θα απολαύσουμε την Πέμπτη 30 Ιουνίου και στην πόλη μας χάρις στο πολύτιμο ΔΗΠΕΘΕΚ μας, είχε την καλοσύνη να μας αφιερώσει χρόνο για μια συζήτηση που μας ενθουσίασε δικαιώνοντας το θαυμασμό που τρέφουμε σ’ αυτόν και το έργο του. Πιστεύουμε ότι κι εσείς θα μοιραστείτε μαζί μας τα ίδια συναισθήματα.

 

 

Αγαπημένη μου, τίποτα δεν μπορεί να καταπιεί το εφήμερο όταν είναι Τέχνη, που αντέχει στον χρόνο.

Έχω αγωνιστεί πολύ, ιδιαίτερα τα χρόνια με την ομάδα. Σ’ άλλη χώρα αν ένας καλλιτέχνης είχε οργανώσει έναν τέτοιο καλλιτεχνικό στρατό, θα του είχαν δοθεί τα «στοιχειώδη», για να μπορεί να δουλεύει. Δεν παραπονιέμαι. Αυτό με έκανε μαχητή.

Είχαμε μεγάλες επιδόσεις και ο κόσμος μας στήριξε με την παρουσία του. Είδαμε με την κρίση πολλά εφήμερα κάστρα να καταρρέουν.

Αντίθετα να ξανασπεύδει ο κόσμος εκεί που είχε τη σιγουριά της αληθινής επικοινωνίας. Πάντα στη χώρα μας, το ανεξάρτητο, πάλευε μόνο του.

Δεν μάσησα σε καμιά ανθυποεξουσία, σε κανένα μηχανισμό. Έκανα και κάνω πάντα μόνο τη δουλειά μου, με τη χαρά του νεοφώτιστου.

 

Από το ανίκητο DNA μας. Είμαστε φιλότιμοι, εργατικοί, και ερωτικοί. Όσοι κρατήσαμε δυνατά τα χαρακτηριστικά μας, είμαστε αρκετοί να σηματοδοτήσουμε το σύνολο.

 

 

• Επειδή δεν ανήκατε ποτέ στην κατηγορία αυτή μπορείτε να έχετε άποψη. Θεωρείτε πως έχουμε ακόμα στην εποχή μας στρατευμένους καλλιτέχνες;

ΝΑΙ! υπό την έννοια ότι υπάρχουν καλλιτέχνες που είναι φορείς ιδεών. Τους διαχειριστές των ιδεών …αμφισβητώ. Εκεί τις περισσότερες φορές γίνεται η ζημιά.

 

 

Να αφήσουμε τη νεολαία ήσυχη… χωρίς να σκεφτόμαστε γι’ αυτήν, τίποτε άλλο από το πως θα της δώσουμε τοπίο να πορευτεί. Στα σπίτια παίζουν οι τηλεοράσεις απ’ το πρωί. Οι γονείς πρώτοι και καλύτεροι αλαλιάζουν στα κινητά όλη μέρα. Έχουμε αριστούχους, νέους επιστήμονες. Αστέρια! Καλλιτέχνες εξαιρετικά ταλέντα! Ας στρώσουν οι μεγάλοι.

Κάθε γενιά βρίσκει πάντα τον δρόμο της. Μόνο στην Ελλάδα οι γονείς ασχολούνται με τα παιδιά τους μέχρι αυτά να φτάσουν τα πενήντα. Έλεος!

Τα πρότυπα υπάρχουν! Στην ιστορία μας. Στα γονικά κάθε σπιτιού, παππάδες, γιαγιάδες, σόγια που στέριωσαν από την κακουχία και την προσφυγιά. Που κράτησαν χορούς, τραγούδια, κουζίνα, ένδυση, νοικοκυριό. Φτάνει πια η γκρίνια.

Να το θυμόμαστε αυτό. Το ψάρι βρωμάει απ το κεφάλι.

 

Μα τι λέτε; Όχι βέβαια Τίποτα δεν μπορεί να το καταπιεί το εφήμερο βέβαια. Τα ‘χω γλεντήσει όλα. Και τα σωστά και τα λάθη, με την ίδια αφέλεια τολμώ να πω. Από κάθε στιγμή ρούφαγα το καλύτερο. Έχω συνεργαστεί με εξαιρετικούς καλλιτέχνες. Έχω την τύχη να έχω μελοποιήσει τη σημαντικότερη ποιήτρια της γενιάς μου. Λίνα Νικολακοπουλου.

Το επόμενο με απασχολεί πάντα. Και μόνο.

 

 

Ο Λόγος. Το κείμενο.

 

Πολλές. Αλλά αντιπαθώ τη νοσταλγία. Δεν είναι η σωστή λέξη. Έχω ιστορίες να διηγηθώ από κάθε περίοδο. Χαρές. Γέλια. Περιπέτεια. Δύσκολες αποφάσεις και χάσιμο χρόνου πολλές φορές! Καλλιτέχνης είμαι, δεν είμαι ρομπότ. Δεν κυνήγησα τίποτε άλλο, εκτός από το να συνυπάρχω με τους καλύτερους.

 

 

 

Δεν βαριέστε… Όλα τελειώνουν γρήγορα, αν δεν έχουν αξία.

 

Πληγή μεγάλη. Είμαστε πολύ πίσω και σαν νομοθεσία και σαν μηχανισμός. Ξέφραγο αμπέλι σε χέρια ιδιωτών.

 

Έχω τρακ! «πάει μαζί με το ταλέντο», έλεγε η τεράστια Παξινού.

Ήθελα πολύ αυτό το σεμνό βράδυ, ταξίδι στη δημιουργία μου, να το δείξω φέτος στην Κρήτη. Είναι σαν να πας στο σπίτι του παππού σου και να του λες «κοίτα ρε παππού! κάτι έκανα και ‘γω».

 

Υπάρχει αρχηγός. Όπου υπάρχει καλός αρχηγός, γίνεται πάντα δουλειά. Έχει καταφέρει κι έχει δώσει δυνατό «παρών», με εξαιρετικές παραγωγές.

Στα πρώτα χρόνια, είχα κάτι γράψει κι εγώ. Ακόμα θυμάμαι αρχές του ’80, τις πρώτες μας περιπέτειες με το Χανιώτικο Θεατρικό Εργαστήρι και την αγαπημένη μου Ελπίδα Μπραουδάκη, τους φίλους μου στα Χανιά.

 

Δημιουργία. Καινούργια τραγούδια. Καινούργιες παραστάσεις. Ταινίες. Μουσική.

Χαράς Ευαγγέλια λοιπόν για τους θαυμαστές του Σταμάτη Κραουνάκη. Πολλά ακόμα ονειρικά ταξίδια με προορισμό τη μουσική που μας ξεσηκώνει τόσα χρόνια τώρα τους περιμένουν.