Καθημερινά, η ζωή των ανθρώπων φέρνει πολλά στο διάβα της, κάποια που θέλουμε πραγματικά και άλλα παρά τη θέλησή μας. Πάντα, όμως, συνηθίζει στο τέλος να σε αμείβει καταπώς έζησες. Σημασία έχει στη διάρκειά της να είσαι εντάξει με την ψυχή σου και συνεπής απέναντι στις αρχές του Θεού και σε όσα σε δίδαξαν οι γονείς σου…
Οι γονείς είναι εκείνοι που θέλουν το καλό σου περισσότερο από κάθε άλλο άνθρωπο. Σαν την χελιδόνα νοιάζονται για τα παιδιά τους. Από την ώρα που γεννήθηκες, άνθρωπε, ως την ώρα που θα φύγουν εκείνοι από τη ζωή. Και το δείχνουν και με την αγάπη τους, την έγνοια τους για το πώς ζεις και τι κάνεις αφενός και με τις συμβουλές τους αφετέρου για το πώς, κατά τη γνώμη τους, θα γίνει καλύτερη, ευκολότερη και πιο ανθρώπινη η ζωή σου.
Η ζωή μας, λοιπόν, ως ανθρώπων έχει χαρές και λύπες. Έχει και την αγάπη την πραγματική, την άδολη και την αγνή, την οποία ως κοινή πυξίδα έχοντας με τον άνθρωπο που συναποφασίσαμε να συμπορευτούμε μοιραζόμαστε τις στενοχώριες και τις ευχάριστες στιγμές, μετριάζοντας τους πόνους και υπερνικώντας τις δυσκολίες και απολαμβάνοντας τις ευφρόσυνες ημέρες της ζωής.
Η ζωή η καθημερινή δεν σε θέλει, συνάνθρωπε, σε «γυάλα», σε κατ’ οίκον απομόνωση, για να μην πληγώνεσαι από τις δυσκολίες ή τον έξω κόσμο. Στον αντίποδα, θέλει, και να έχεις φίλους, συγγενείς και να ζεις μέσα στον κόσμο και να αντιπαλεύεις face to face όσα φέρνει, όχι, όμως, να δρας και να προχωράς χωρίς να σκέφτεσαι. Θέλει να ακούς την καρδιά σου και να βάζεις πάντα τη λογική και την ανθρωπιά στο τιμόνι, ώστε να ξέρεις πώς να διαχειριστείς πιο σωστά τη ζωή σου με τα λιγότερα ανθρώπινα λάθη.
Όλοι οι άνθρωποι, στην καθημερινότητα, κάνουν λάθη, αλλά το θέμα είναι να μη χάνεις το θάρρος και την αυτοπεποίθησή σου ποτέ και να μαθαίνεις, με τη βοήθεια του Θεού, από τα ολισθήματα αυτά, ώστε ούτε σε αδιέξοδο ή φουσκοθαλασσιά να σε οδηγούν, ούτε εσύ, άνθρωπε, να πληγώνεσαι, ούτε να πληγώνεις τους γύρω σου, πολύ περισσότερο όσους λες ότι αγαπάς και λένε ότι σε αγαπούν κι αυτοί…
