Ο κ. Αντώνης Κωτίδης, καθηγητής της Ιστορίας της Τέχνης στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Α.Π.Θ., μιλώντας για τον Φρεντ Φήταμ, αναφέρει: «Στην πατρίδα του Αγγλία, τη χώρα με τη λαμπρότερη παράδοση στην υδατογραφία της Δυτικής τέχνης, σπούδασε και δίδαξε ζωγραφική ο Fred Featham (Φρεντ Φήταμ) πριν έρθει στο Ρέθυμνο της Κρήτης. Εκεί παντρεύτηκε, απόκτησε παιδιά, πολιτογραφήθηκε Έλληνας, εγκαταστάθηκε και ζωγραφίζει κοντά σαράντα χρόνια τώρα.
Η τέχνη του μέσο έχει την υδατογραφία, που στα χέρια αληθινού μάστορα, όπως αυτός, είναι αξεπέραστο υλικό για να αποδώσει φωτεινότητα, ποιητική ατμόσφαιρα, λυρισμό. Έχει και ένα άλλο χαρακτηριστικό η τεχνική της: δεν δέχεται διόρθωση, το λάθος σημαίνει καταστροφή και νέο ξεκίνημα.
Ο Φήταμ κατέχει την τεχνική της όσο λίγοι και αυτό είναι ολοφάνερο στα έργα που παρουσιάζει από το Σάββατο 13 Απριλίου (ως τις 11 Μαΐου) στη Γκαλερί Ρωμανού 7 της Θεσσαλονίκης. Η θεματική του ερμηνεύει τη φύση αναδεικνύοντας τον ιδιαίτερα στενό σύνδεσμό του με αυτήν. Επιλέγω το «ερμηνεύει» για να χαρακτηρίσω αυτό που ζωγραφίζει, επειδή δεν αντιγράφει, αλλά με πολλά και ποικίλα ευρήματα κατορθώνει να μεταδώσει στον θεατή τον κραδασμό του αρχικού του ερεθίσματος με τη δική του, προσωπική αφήγηση. Πώς το πετυχαίνει αυτό;
Παρακάτω αναφέρονται ενδεικτικά τρία παραδείγματα από τα πολλά περισσότερα που μπορεί κανείς να ανακαλύψει μόνος του μπροστά στα ίδια τα έργα.
Ένας τρόπος είναι η μεταγραφή του οπτικού ερεθίσματος σε απτικό (εικ. 1): αντί να περάσει στο χαρτόνι τρία πεδία της σύνθεσης, τον ουρανό, τον ορίζοντα και τη θάλασσα (ή τη στεριά) με φυσιοκρατική απόδοση των μοτίβων, τα απλοποιεί ανάγοντάς τα σε ισάριθμες ζώνες που χωρίζονται μεταξύ τους από το χρώμα και ενώνονται από το φως. Δε βλέπεις τη βλάστηση, το κύμα, τα σύννεφα. «Αγγίζεις» όμως την υφή τους, παρακολουθώντας το πορώδες υλικό που ρουφάει το φως, τα μικρά κενά που αφήνει το πινέλο στην επιφάνειά του και είναι της ζωγραφικής γνωρίσματα, αντιλαμβάνεσαι την αισθητική τους σαν αναφορά στη γιαπωνέζικη αντίληψη της ζωγραφισμένης υφής.
Άλλος τρόπος είναι οι αλλαγές-τροποποιήσεις της κλίμακας (εικ. 2). Στα θέματα, λ.χ., από τη Θεσσαλονίκη, δύσκολα θα μπορούσες να φανταστείς φωτογραφίες τέτοιες με το Λευκό Πύργο ή την Αψίδα του Γαλερίου.
Βάζει μπροστά τους την ευρυχωρία που ο ίδιος φαντάζεται ότι τους πρέπει, με ένα αυτοκίνητο άλλων εποχών στον πρώτο (παρόλο που ζωγράφισε τη σύνθεση εκ του φυσικού πριν από λίγους μήνες) και με τις οικοδομές σχεδιασμένες σε μεγαλύτερη από την πραγματική απόσταση στην περίπτωση της Αψίδας.
Τρίτος τρόπος είναι να κατακλύζει τη σύνθεση από ένα στοιχείο σε βαθμό υπερβολής (εικ. 3): όπως μας θαμπώνει ένα πυροτέχνημα και για μια στιγμή όλα μεταστοιχειώνονται σε φως, σαν την παραφορά του έρωτα όταν όλα είναι πρωτόγνωρα, έτσι στέκεται μπρος στη θάλασσα και ζωγραφίζει το νερό στην κοσμογονική μοναδικότητά του, έτσι σημαδεύει τον ουρανό με τους σωρείτες στη δική τους ποιητική δίνη».
